Τὸ καθῆκον

Η σημερινή ανάρτηση αφορά σε απόσπασμα
άρθρου του Περικλή Γιαννόπουλου το οποίο δημοσιεύθηκε στο 4o τεύχος του
λογοτεχνικού περιοδικού «Νουμάς» στις 12 Ιανουαρίου του 1903. Αναφέρεται
σε αρχές – αξίες, αλλά και φαινόμενα της εποχής
(ξενομανία) και αναδεικνύει την αγωνία – προβληματισμό του συγγραφέα
για το “τι μέλλει γενέσθαι”. Καταβλήθηκε προσπάθεια να αποδοθεί στη
καθομιλουμένη χωρίς να υπάρξει αλλοίωση στο νόημα.Εμείς οι ιδεολόγοι είμαστε οι
πνευματικοί πατέρες του λαού, είμαστε οι πραγματικοί ποιμένες του. Εμείς
κρατάμε στα χέρια μας, τη ψυχή του, τη καρδιά του, το πνεύμα του. Εμείς
αν το θελήσουμε τον διαφθείρουμε ως το κόκκαλο. Εμείς αν θέλουμε τον
αναρρώνουμε, τον αρρωσταίνουμε, τον πεθαίνουμε, του στερούμε κάθε καλό,
κάθε χαρά. Εμείς αν θέλουμε τον βοηθούμε να ανθίσει, να είναι
παραδειγματικός, θαυμάσιος. Ούτε ο Δεληγιάννης, ούτε ο Τρικούπης
(πολιτικοί της εποχής) ούτε κάποιος άλλος φταίει, για ότι έγινε, ή για
ότι γίνεται. Φταίνε κυρίως πρώτα οι άνθρωποι του πνεύματος και εμάς
βαρύνει όλη η ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, αλλά και εξ’ ολοκλήρου η
φοβερή ευθύνη για το μέλλον.Ιδού ποια είναι η δύναμή μας: Κάθε γη
έχει τα μεταλλεύματά της, τα φυτά της, τα ζώα της, τους ανθρώπους της
και οι εκδηλώσεις των ανθρώπων κάθε γης είναι φυσιολογικό να διαφέρουν.
Συνεπώς άλλου είδους οικογένεια έχει ο Άγγλος, άλλη ο Γάλλος, άλλη ο
Ιταλός, άλλη ο Γερμανός. Άλλο πατρικό αίσθημα έχει ο Άγγλος, άλλο
μητρικό, άλλο αδελφικό. Άλλο ο Γάλλος, άλλο ο Ιταλός, άλλο ο Γερμανός.
Άλλη λοιπόν είναι και η Ελληνική οικογένεια, διότι άλλη είναι η γη του.Η οικογένεια είναι η θρησκεία του
Έλληνα. Είναι η βαθύτερη θρησκεία, από την προϊστορική εποχή έως τώρα,
παντού όπου υπάρχουν Έλληνες. Θρησκευτικά τηρείται η ιεραρχία,
δυνατότατος είναι ο δεσμός της αγάπης, των αισθημάτων, των καθηκόντων,
του σεβασμού μεταξύ των μελών της. Απόλυτη η αφοσίωση του ενός προς τους
άλλους και όλων προς έναν. Ο Έλληνας δεν έχει κάτι ιερότερο στον κόσμο
από την οικογένεια, τίποτα άλλο δεν τηρεί υψηλότερα, αγνότερα. Ο πατέρας
εργάζεται σε όλη του τη ζωή για το σπίτι του. Η μητέρα…..Ω!! η Ελληνίδα
μητέρα! Η ωραιοτάτη Παναγία…πονεί για όλους σε όλη της τη ζωή. Ο
αδελφός, προσέχει την αδελφή σαν τα μάτια του. Ο γιός μόλις μάθει ότι η
μητέρα του είναι άρρωστη, τρέχει από τα βάθη της Αιγύπτου, των Ινδιών,
της Αγγλίας, από τα πέρατα του κόσμου, να βρεθεί κοντά της και όσο και
αν άσπρισαν τα μαλλιά του, όσο και αν τον αγρίεψαν οι καταιγίδες, μόλις
την δει κλαίει σαν μικρό παιδί.Εμείς οι ιδεολόγοι, οι ιδεογράφοι,
έχουμε τη δύναμη αν θέλουμε να καταστρέψουμε το θαυμάσιο αυτό πράγμα, να
σπάσουμε τους ιερούς και στενότατους αυτούς δεσμούς, να ξεριζώσουμε
αυτά τα αισθήματα, να πετάξουμε την οικογένεια στους δρόμους, να τη
διαλύσουμε στους τέσσερις ανέμους. Αυτή τη δύναμη έχουμε σε κάθε τι και
με αυτή τη δύναμη μπορούμε να κάνουμε καλό ή κακό σε κά