Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν φτιάχνουν κοινωνίες

Γράφει ο Γιώργος ΦουντουκόγλουΠαρακολουθώντας αυτές τις μέρες τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην χώρας μας, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: οι πάντες ομιλούν με σιγουριά για διάλυση του κοινωνικού ιστού. Άλλοι από τα μικρόφωνα κι άλλοι απλά συζητώντας στις πλατείες και στα καφενεία, διαλαλούν την μέγα διαπίστωση: η ελληνική κοινωνία χάνεται. Με αργό και επώδυνο τρόπο ο κοινωνικός ιστός διαλύεται και σιγά σιγά διαβρώνεται και σαπίζει.    Έλεος αδέρφια! Αν αυτή την στιγμή διαλύεται ο κοινωνικός ιστός, τα προηγούμενα χρόνια τι γινότανε; Την εποχή που τρέχανε οι πολίτες στα μπαλκόνια των κομμάτων, τι κοινωνία είχαμε; Κοινωνία των προσώπων ή κοινωνία των αριθμών; Κοινωνία των αριθμών είχαμε! Απλά οι αριθμοί και τα μηδενικά λιγόστεψαν, γι’ αυτό βλέπουμε τα πρόσωπα χλωμά και καταθλιπτικά. Κι όπως γίνεται φανερό, ποτέ δεν είχαμε φτιάξει ένα σωστό κοινωνικό ιστό και γι’ αυτό με το πρώτο φύσημα του ανέμου διαλύεται. Δίκτυο κοινωνικών συμφερόντων είχαμε φτιάξει και «ψηφιδωτά» κομματικών παρατάξεων. Διότι αν είχαμε κοινωνία, σίγουρα την δεδομένη στιγμή θα ξεπηδούσε απ’ την μάζα κάποιος ηγέτης και θα οδηγούσε τον λαό, όμως τώρα αυτό μοιάζει αδύνατο, διότι κάποιοι φρόντισαν να φτιάξουν μηχανισμούς ώστε από την ρίζα του να χάνεται κάθε υγιή σπινθήρισμα που ξεπηδάει απ’ την μάζα. Φρόντισαν οι άνθρωποι του συστήματος (μαζί με την αδιαφορία των πολιτών) να κάνουν το ελληνικό χώμα πετρώδες και ακανθώδες, να πέφτει ο υγιής σπόρος και να μην φυτρώνει αλλά να χρειάζεται «ενέσεις» και λίπασμα απ’ το Μαξίμου ή την Ριγηλής για να δώσει έστω κι έναν καρπό… Να γίνεται η πνευματική σπορά των υγιών ανθρώπων και το χώμα κάτω να ξερνάει τον σπόρο, να δέχεται μόνο άρρωστους σπόρους και άρρωστους καρπούς να δίνει… Διότι όπως χρόνια συζητάμε, φρόντισαν κάποια αρρωστημένα μυαλά να κάνουν «ρίζα» του πολιτισμού μας τα γήπεδα και τις καφετέριες, και ιδού τα αποτελέσματα! Δεν «φυτρώνει» στην Ελλάδα  η ανιδιοτέλεια και το χώμα μυρίζει χημικά… Έξω απ’ τα σχολεία μας παραμονεύει ο τσομπάνης της ομάδας για να μαντρώσει τα παιδιά στις θύρες των γηπέδων… Μέσα στους δρόμους παραφυλάει την οργή μας το μηχανάκι των δημοσκοπήσεων… Που λοιπόν θα πέσει ο σπόρος και θα δώσει τον καρπό του;   Αν δεν βγάλουμε τις παρωπίδες και δεν δούμε καθαρά ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν είχαμε κοινωνία αλλά «εργοστάσια» παραγωγής δικαιωμάτων, δεν θ’ αλλάξει τίποτα. Και αυτό είναι το μέγα έγκλημα της εξουσίας: ο πολίτης πείστηκε ότι έχει μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση.    Ήρθε, λοιπόν, η πτώχευση ως φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Και απλά τίθεται το ερώτημα: Ένας πολίτης έχει μόνο το δικαίωμα για δημόσια παιδεία ή έχει και την υποχρέωση να φτιάχνει ένα υγιή περιβάλλον για την διαβίωση των παιδιών του; Μία κοινωνία έχει μόνο το δικαίωμα στην εργασία ή έχει και την υποχρέωση να εκβάλει έξω απ’ τα σπλάχνα της όποιον επιβουλεύεται το ψωμί το επόμενων γενιών; Ένας πολίτης έχει μόνο το δικαίωμα να ψηφίζει ή έχει και την υποχρέωση να αγωνίζεται για την τήρηση του συντάγματος; Ο ψηφοφόρος ενός κόμματος έχει μόνο το δικα