Τα Χριστούγεννα της Goldman Sacks

Από τον Χρίστο Λογαρίδη

Σας καλωσορίζουμε στον νέο θαυμαστο κόσμο των τραπεζιτών με τις δανεικές ζωές. Καλούμαστε να ζήσουμε τα πρώτα Χριστούγεννα της κυριαρχίας της Goldman Sacks, με το χριστουγενιάτηκο τραπέζι άδειο, χωρίς δέντρο με πολύχρωμα λαμπάκια, χωρίς δώρα και με τα παιδάκια να μην μπορούν να πουν τα κάλαντα, είτε γιατί ο κόσμος δεν θα ανοίγει τις πόρτες του σπιτιού του, από ντροπή που δεν θα έχει λίγα ψιλά να δώσει, είτε από φόβο μήπως τον κλέψουν,

είτε γιατί το υπουργείο οικονομικών θα ξαμολύσει τους οικονομικούς ράμπο στους δρόμους, ώστε να ελένχουν αν τα παιδάκια κόβουν αποδείξεις όταν λένε τα κάλαντα.

Σε περίπτωση που δεν έχουν μπλοκάκι καλαντικών υπηρεσιών θεωριμένο από την εφορία, θα κατάσχονται τα χρήματα και θα επιβάλεται πρόστιμο στα παιδάκια.

Το πιθανότερο είναι τα παιδιά να μην έχουν να πληρώσουν το πρόστιμο, όπότε θα κατάσχονται τα παιχνίδια τους, τα ρούχα τους, ακόμα και αυτά τα ίδια, ώστε να αναγκάζονται οι γονείς τους να πληρώσουν για να τα πάρουν πίσω.

Τώρα όσοι γονείς δεν έχουν να πληρώσουν, τα παιδιά θα παρακρατούνται και θα δίνονται στην Μέρκελ που θα τα χρησιμοποιεί σαν σκλάβους στα γερμανικά εργοστάσια.

Πέρα από την πλάκα, πολλοί άνθρωποι ζουν εδώ και καιρό σε απόγνωση, μια απόγνωση που πάντα τις γιορτές μεγαλώνει και κάνει τα δευτερόλεπτα να μιάζουν με αιώνες πόνου.

Μια πραγματική κόλαση, που πολλές φορές οδηγεί σε πράξεις όπως ακόμα και να θέσουν τέλος στην ζωή τους.

Είναι γνωστό, παρότι τα συστημικά μέσα το κρύβουν, πως οι αυτοκτονίες έχουν πολλαπλασιαστεί, δίνοντας στην χώρα μας το καθόλου τιμητικό σε αυτή την περίπτωση χρυσό μετάλιο αυτοκτονιών.

Σε όποια χώρα και αν πήγε το ΔΝΤ χιλιάδες άνθρωποι έβαλαν τέλος στην ζωή τους. Η τρόικα και οι κυβερνώντες, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά στυγνοί δολοφόνοι και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο περισσότερες πιθανότητες θα έχουμε να σωθούμε.

Ζούμε μια εποχή, που πέφτουν οι μάσκες και όλα τα παραμύθια που μας πότιζαν εδώ και αιώνες. Ένα παραμύθι, είναι και τα χριστούγεννα. Στην πραγματικότητα μιλάμε για την μεγαλύτερη γιορτή του καπιταλισμού. Καμιά γιορτή αγάπης δεν υπήρχε ποτέ. Γιορτή αγάπης, θα είχαμε αν οι άνθρωποι, έλεγαν συγνώμη ο ένας στον άλλο, αν παραδεχόντουσαν τα λάθη τους, αν αποφάσιζαν να ζήσουν με άλλες αρχές και αξίες.

Τα Xριστούγεννα όπως γιορτάζονταν, ήταν η αποθέωση του καταναλωτισμού. Τεράστιοι τζίροι έκαναν τις πολυεθνικές να γίνονται ακόμα πιο πλούσιες και οι άνθρωποι απλά κατανάλωναν ρούχα, γλυκά, γαλοπούλες, δίνοντας όλο και περισσότερη δύναμη στον καπιταλισμό. Τα αποτελέσματα είναι αυτά που ζούμε σήμερα.

Ας το δούμε λοιπόν σαν μια ευκαιρία να αλλάξουμε, να γίνουμε καλύτεροι ουσιαστικά, να υοθετίσουμε ένα άλλο αξιακό σύστημα με περισσότερη αγάπη, έστω και με λιγότερα δώρα. Το ακριβότερο άλλωστε δώρο, είναι η ίδια η αγάπη.

Σε έναν πραγματικά χριστιανικό κόσμο, δεν θα περιμέναμε τα χριστούγεννα για να δώσουμε αγάπη,