Τα πάντα εκτός από δημοκρατία… αφυπνίζονται και οι Ιταλοί.

Μετάφραση ανάρτησης ενός ιταλού ιστολόγου, με αρχικό τίτλο Tutto tranne democrazia, η οποία έγινε από φίλο και μου στάλθηκε για δημοσίευση.

Κάτι περίεργο συμβαίνει. Κάτι που πηγαίνει πέρα από την οικονομική κρίση και μοιάζει περισσότερο με μια κρίση της εθνικής κυριαρχίας. Και δεν είναι το πολύπλοκο ερώτημα που τόσο πολύ φαίνεται να απασχολεί τους κορυφαίους αρθρογράφους μας, εάν δηλαδή είναι λιγότερο ή περισσότερο σωστό να υπαχθούμε στην επιτροπεία της ΕΕ και του ΔΝΤ απαρνούμενοι έτσι, τυπικά και πρόσκαιρα, την κατοχή των ίδιων

των κλειδιών του σπιτιού μας. Είναι κάτι βαθύτερο, ένα νήμα σε ένα κουβάρι που είναι δυνατόν να επιχειρηθεί να εξηγηθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, αλλά δεν είναι συνετό να αφεθεί να διαφύγει της προσοχής μας ενώ επικεντρωνόμαστε κατευθυνόμενα σε κάποια πολιτικά πρόσωπα και όχι σε άλλα.

Το ενδιαφέρον που οι χρηματοοικονομικές αγορές και τα διεθνή θεσμικά όργανα επιδεικνύουν το τελευταίο χρονικό διάστημα για μας είναι οφθαλμοφανές σίγουρα, αλλά δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου που λαμπυρίζει κάτω από το φως του ήλιου. Οι εφημερίδες και τα κανάλια της τηλεόρασης (άλλα περισσότερο άλλα λιγότερο) μας λένε ότι έχουμε βρεθεί κάτω από την επιτροπεία μιας σιδηράς τρόικας που συναποτελείται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Μία ολοκληρωτική περικύκλωση στην οποία το παιχνίδι της διεθνούς κερδοσκοπίας μας έχει οδηγήσει χωρίς καμιά δυνατότητα διαφυγής. Για το ίδιο το δικό μας συμφέρον – λένε – αλλά και για το συμφέρον των δανειστών μας οφείλουμε να πραγματοποιήσουμε μια σειρά από μεταρρυθμίσεις. Και επειδή δεν είμαστε πλέον αξιόπιστοι, ισχυρές πιέσεις εξαναγκάζουν τη σημερινή εκλεγμένη κυβέρνηση να υποβάλει την παραίτησή της και έναν ολόκληρο λαό να απαρνηθεί την ίδια του την αυτοδιάθεση. Τηρουμένων των αναλογιών, είναι λίγο-πολύ αυτό που συνέβη και στην Ελλάδα.

Ο πιο απίστευτος ισχυρισμός που υποστηρίζεται ανενδοίαστα είναι πως η πολιτική από μόνη της δεν μπορεί να εφαρμόσει αντιδημοφιλή μέτρα, επειδή φοβάται μήπως χάσει τη στήριξη του εκλογικού σώματος, για αυτόν το λόγο καθίσταται επιτακτική ανάγκη να ανατεθούν οι μεταρρυθμίσεις σε μια κυβέρνηση ευρείας υποστήριξης, μια κυβέρνηση τεχνοκρατών πιθανόν κάτω από την διεύθυνση ενός ξένου επικυρίαρχου.. Τι σημαίνει αυτό; Αν οι εκπρόσωποι του λαού, δημοκρατικά εκλεγμένοι, δεν είναι σε θέση να εισαγάγουν ένα ή περισσότερα μέτρα που κρίνονται αναγκαία, επειδή οι πολίτες δεν τα θέλουν, τότε είναι αυτονόητο ότι τα μέτρα αυτά δεν αντιπροσωπεύουν την έκφραση της λαϊκής βούλησης. Έτσι, σε μια δημοκρατία, δεν θα έπρεπε να εγκριθούν, ή θα έπρεπε να μετατεθεί η ψήφισή τους μετά μέχρι να τροποποιηθούν ώστε να αποσπάσουν την συναίνεση του νομοθετικού σώματος.  Απεναντίας όμως η ιδέα που προωθείται είναι πως υπάρχουν μεταρρυθμίσεις που πρέπει να εφαρμοστούν πάση θυσία και πέρα από τη θέληση του λαού. Με άλλα λόγια, υποστηρίζεται ότι εάν η πολιτική τάξη δεν είναι σε θέση να λάβει αντιδημοφιλή μέτρα, επ