Το κόμμα είναι ο δήμιος της δημοκρατίας έχοντας πρώτα εξοντώσει την δημοκρατία στο εσωτερικό του.

Στις περισσότερες αναρτήσεις, αλλά και στα σχόλια, επιμένω στην αντιδιαστολή “ηγεσία ενός κόμματος” από τη μια και “μέλη και οπαδοί” ή “κομματικός λαός” από την άλλη. Δεν είναι τυχαίο. Και έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτή η διάκριση. Με την χρήση απλώς της λέξης “κόμμα” συμπεριλαμβάνουμε και τους δύο, ηγεσία και κομματικό λαό, σε μια έννοια, και συνήθως κάνοντάς το, φορτώνουμε άθελά μας τα αμαρτήματα που προορίζονται να βαρύνουν αποκλεστικά την κομματική ηγεσία και στις πλάτες του “κομματικού λαού”.

Το κόμμα, το κοινοβουλευτικό κόμμα, με τον τρόπο που υπάρχει και λειτουργεί στις κοινοβουλευτικές

“δημοκρατίες”, έχει σκοτώσει την δημοκρατία στο εσωτερικό του πολύ πριν πάρει μέρος, μαζί και με τα άλλα κόμματα, στην εξόντωση και στον σφαγιασμό της δημοκρατίας στο πολίτευμα μιας χώρας.

Σε ένα κόμμα, η ηγεσία του είναι εντελώς ξεχωριστή από το κομματικό σύνολο των μελών και οπαδών, την “βάση” του κόμματος. Μπορεί εύκολα η βάση να αλλάξει εντελώς, να συρρικνωθεί ή να επεκταθεί, να αλλάξει τελείως σύσταση, αλλά η ηγεσία του κόμματος θα παραμείνει περίπου στο σύνολό της ως είχε και πριν συμβεί αυτή η αλλαγή στην κομματική βάση. Δηλαδή οι αλλαγές στην κομματική βάση καθόλου ΔΕΝ αντικατοπτρίζονται στην ηγεσία και κορυφή του κόμματος. Δεν μεταφέρονται παρά στο ελάχιστο.

Οπως δεν μεταφέρεται, παρά στο ελάχιστο, και η γνώμη μα και η θέληση της βάσης του κόμματος στην ηγεσία. Ουσιαστικά η βάση του κόμματος απευθύνει ευχολόγια προς την ηγεσία. Προβάλλει τις κρυφές της επιθυμίες προς αυτήν και οι οποίες επιθυμίες της κομματικής βάσης σπάνια ταυτίζονται με τις πραγματικές πολιτικές προθέσεις της ηγεσίας του κόμματος. Η ηγεσία του κόμματος αδιαφορεί σχεδόν προκλητικά για την θέληση και τις επιθυμίες της κομματικής της βάσης.

Η ηγεσία του κόμματος φαίνεται να ευθυγραμμίζεται, ως έναν βαθμό πάντα, με τις επιθυμίες της βάσης της αλλά και ευρύτερα τις επιθυμίες του λαϊκού εκείνου στρώματος το οποίο υποτίθεται πως αντιπροσωπεύει, αποκλειστικά και μόνο κατά την προεκλογική περίοδο. Φαινομενικά πάντα. Σε όλες τις άλλες περιόδους ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ σχεδόν λόγο να ανταποκριθεί στις επιθυμίες και την θέληση του κομματικού λαού. Αλλά και του λαού γενικώτερα.

Ολα αυτά συμβαίνουν διότι το κοινοβουλευτικό κόμμα είναι ένας βαθειά ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΣ οργανισμός. Το κοινοβουλευτικό κόμμα χρησιμοποιεί για την εσωτερική ανάδειξη των στελεχών και της ηγεσίας του ένα σύστημα αντιπροσώπευσης μακράς θητείας το οποίο επιτρέπει και τις συνεχείς επανεκλογές των ίδιων και των ίδιων. Οτι γίνεται δηλαδή στο ίδιο το κοινοβουλευτικό πολίτευμα γίνεται και μέσα στο κοινοβουλευτικό κόμμα. Οπως λειτουργεί το ένα, λειτουργεί και το άλλο.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εκλέγονται οι ίδιοι και οι ίδιοι στις κομματικές θέσεις εξουσίας. Ολοι αυτοί, τα στελέχη δηλαδή του κομματικού ρετιρέ, παρά τις τεράστιες μεταξύ τους διαφορές και συγκρούσεις, αποκτούν στο τέλος ένα κοινό συμφέρον: να παραμείνουν στην εξουσία που έχουν και να την ασκούν με τον τρόπο που εκείνοι επιθυμούν και όχι με