Το λάιφστάιλ θρηνεί στο Μεταγωγών…

-σ.σ.netakias . Εγραφα πριν απο δύο χρόνια 27/4/2010 “Greek Idol! Ρούλα Κορομηλά! Επιστροφή ή Επιθανάτιος Ρόγχος του lifestyle;” “Ανάμεσα τους κι ο ευφυής Πέτρος, ο εκπρόσωπος των περιοδικών lifestyle, ξέρετε εκείνων που τα γράμματα μπαίνουν ανάμεσα στους (γυμνούς)κώλους εν είδη λέξεων για να γεμίζει ό χώρος…. Άλλο ένα reality-talent ξεκίνησε. Είναι ο επιθανάτιος ρόγχος, όλης της σαπίλας που μας οδήγησε στο χείλος του γκρεμνού. Τα αν θα πηδήξουμε κιόλας θα το δείξει το μέλλον, κι αυτό εξαρτάται από αν έχουμε πλέον την δυνατότητα

να δούμε το χείλος του γκρεμνού. Όλο το σύστημα είναι στημένο στο ένστικτο κι όχι στη λογική. Σεξ και χρήμα. Το σύνθημα ήταν “να περνάμε καλά” στο σήμερα έστω κι αν δεν υπάρξει αύριο. Το πριν θέλουμε να το ξεχάσουμε και το αύριο να το αποφύγουμε, γιατί το αύριο έρχεται ο “λογαριασμός” των πεπραγμένων κι ο αναπόφευκτος θάνατος της φθαρτής φύσης μας. …”

O Λογαριασμός ήρθε σύμφωνα με το όμορφο άρθρο του Νίκου Γ. Ξυδάκη :

Aλλος με χειροπέδες προφυλακισμένος για χρέη προς το Δημόσιο, άλλος πουλάει το σπίτι του για να μην πάει φυλακή, άλλος λουφάζει και περιμένει τη σειρά του. Το λάιφστάιλ πέθανε, λένε. Δεν πέθανε τώρα, διορθώνω. Εχει πεθάνει από καιρό,τώρα εξαπολύθηκε η δυσωδία των πτωμάτων του.

Η εγχώρια βιοτεχνία του λαϊφστάιλ, εκδότες, μοντελίστ, δημοσιογράφοι, μοντέλες, γλάστρες, τηλεπερσόνες, πάρτι άνιμαλ, ντίλερ, κοθώνια, θύματα, γεννήθηκε στη δεκαετία του ’80 και άνθησε όσο κυκλοφορούσε ορμητική η δίψα της ανόδου, ο θαυμασμός για την αρπαχτή, και άφθονο μαύρο χρήμα. Εξέπνευσε όταν μαράθηκαν όλα αυτά. Παρήγαγε αέρα. Ηταν μια φούσκα, Η φούσκα, που μέσα της όμως περιείχε τον τοξικό αέρα του θράσους, του κυνισμού, την υπόσχεση της επιτυχίας, κι εντέλει τον αέρα της ματαίωσης και της διάψευσης.

Εξέφρασε το ήθος του μαύρου χρήματος, του χρήματος της αρπαχτής και του χρηματιστηρίου, δηλαδή τα χρυσά χρόνια του πρώτου ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα χρόνια του εκσυγχρονισμού και της ολυμπιακής ευφορίας. Εντουτοις η αναμφίλεκτη επιρροή του εφαρμοζόταν ενδοφλέβια στα λαϊκά πλήθη, στους πελάτες: σε αυτά το Κλικ και οι επίγονοι έκαναν ενέσεις μαγκιάς και σεξισμού. Τα λαϊκά παιδιά από τις δυτικές συνοικίες και τη διψαλέα επαρχία ρουφούσαν συνταγές ανόδου διατυπωμένες σε καλιαρντο-ποπ, τα λαϊκά παιδιά κατανάλωναν τα εγχειρίδια της καλής κατανάλωσης και πείθονταν ότι δεν ζούσαν στο Μπουρνάζι αλλά στη Σάντα Μόνικα ή στο Μανχάταν. Κι αυτά τα διαβουκολευμένα πλήθη προσγειώνονταν άτσαλα από τον κόσμο του Κλικ στον κόσμο του σκληρού μεροκάματου, κι από κει στον κόσμο της πικρής χρεοκοπίας.

Τώρα όλοι μυρίζουν τη δυσωδία των πτωμάτων. Στην 25ετία της τροχιάς τους όμως πολύ λίγοι διείδαν τη σχέση αυτού του αισθητικού και πενυματικού σκουπιδιού με την σαθρή κοινωνία που εξέφραζε. Οι εκδότες και σκουπιδογεννήτριες εκαλούντο στα τηλεπάνελ να σχολιάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα και την πολιτική σκηνή, εκαλούντο ως τιμητές της ελληνικής κοινωνίας, είχαν και έχουν στενές σχέσεις με κορυφαίους