Το μεγάλο παραμύθι…

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Τι κρύβουν τα κόμματα; Τι δεν βλέπουν οι πολίτες; Τι έχει αλλάξει τα τελευταία σαράντα χρόνια;
Είναι ωφέλιμο, ο κάθε πολίτης να εξετάζει με προσοχή τις εξελίξεις και να προσπαθεί να βρει τι κρύβεται πίσω από την κάθε ενέργεια της εξουσίας, εγχώριας ή παγκόσμιας.
Από το 1980 και μετά, παρατηρούμε ότι οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας άλλαζαν κάθε τόσο με τον κατώτατο μισθό να αυξάνεται χωρίς την αντίδραση των βιομηχάνων, τις
Τράπεζες να χορηγούν ανεξέλεγκτα δάνεια χωρίς τον απαιτούμενο έλεγχο ικανότητας του δανειολήπτη να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις

του, αλλά και το Κράτος να παρουσιάζει κτυπητές αδυναμίες σε βασικές δομές του.
Έτσι είδαμε στον χώρο της Παιδείας, τα φροντιστήρια να αντικαθιστούν τα σχολεία. Για να μπορέσουν οι μαθητές να μάθουν αυτά που έπρεπε το επίσημο όργανο του Κράτους, το Σχολείο με τους εκπαιδευτικούς που ήταν στελεχωμένο να τους διδάξει, έπρεπε να πάνε σε ιδιωτικό φροντιστήριο.
Τι επετύγχανε το Κράτος με αυτή του την «αδυναμία»;
Τους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που δεν μπορούσε να απορροφήσει στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση για να διδάσκουν στα σχολεία της χώρας, τους οδηγούσε στις αίθουσες φροντιστηρίων ή στα ιδιωτικά μαθήματα κατ’ οίκον κι όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Φυσικά, η δωρεάν Παιδεία ήταν ένα παραμύθι αλλά ποιος νοιαζότανε γι’ αυτό; Χρήματα για να καλυφθούν οι ανάγκες υπήρχαν!
Στον τομέα της Δημόσιας Υγείας παρατηρούμε ότι, ενώ κατασκευάστηκαν πολλά νοσοκομεία σε αρκετούς νομούς της χώρας, οι ασφαλισμένοι ήταν υποχρεωμένοι να πηγαίνουν σε ιδιωτικές κλινικές ή ιατρεία για να κάνουν διάφορες εξετάσεις, μόνο και μόνο, γιατί τα πανάκριβα μηχανήματα των νοσοκομείων, που είχαν αγοραστεί με τον ιδρώτα των εργαζομένων, σάπιζαν σε υγρές αποθήκες. Σήμερα, τα κρατικά νοσοκομεία είναι καταχρεωμένα ενώ οι μεγάλες ιδιωτικές μονάδες παροχής υγείας έχουν τεράστια κέρδη. Όμως ποιος νοιαζότανε γι’ αυτό; Χρήματα είχαμε και δεν μας ένοιαζε τι έκαναν οι πολιτικοί, το Κράτος!
Τα δάνεια που έδιναν οι Τράπεζες καθώς και οι μεγάλοι μισθοί, δεν κερδήθηκαν με αγώνες αλλά επειδή το Κεφάλαιο ήθελε να καταναλώνονται τα προϊόντα που παρήγαγε. Έπρεπε τα αυτοκίνητα που κατασκεύαζαν οι αυτοκινητοβιομηχανίες να πουληθούν, τα ρούχα να αλλάζονται σε κάθε εποχή (ποιος θυμάται από πότε έχει να βάλει σόλες σε παπούτσι;), το τραπέζι να είναι πλούσιο, η διασκέδαση τόσο έντονη που να αναδεικνύει τα ένστικτα.
Το ευαίσθητο, αρμονικό τραγούδι αντικαταστάθηκε από την ρυθμική κι άγρια αρκετές φορές μουσική. Μια ματιά στο πως χόρευαν πριν μερικές δεκαετίες οι άνθρωποι και πως χορεύουν σήμερα, επιβεβαιώνει την διαφορά. Τα ηθοπλαστικά έργα αντικαταστάθηκαν με σαπουνόπερες διαφθοράς, οι ανάλαφρες αλλά ταυτόχρονα ανεπανάληπτες κωμωδίες παρέδωσαν την σκυτάλη σε χυδαία δημιουργήματα γεμάτα ύβρεις και πρόστυχα λόγια. Όμως οι πολίτες δεν έβλεπαν αυτό που έφευγε πληγωμένο, γιατί ήταν αιχμάλωτοι του πάθους, της ηδονής, της κατανάλωσης.
Τα κόμματα και οι πολιτικοί τι έκαναν όλα αυτά τα χρόν