Β’ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Γράφει η Σοφία Τ.

(αρχή σαν σήμερα 21/06/1913)

Ο Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος ήταν ένοπλη σύγκρουση(16-18/07/1913) που ξέσπασε σχεδόν αμέσως μετά τη λήξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου(30/09/1912-30/05/1913). Διεξήχθη ανάμεσα στην Βουλγαρία και τις υπόλοιπες χώρες του βαλκανικού συνασπισμού(με τις οποίες είχε συμμαχήσει στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο) τη Σερβία και την Ελλάδα. Κατά της Βουλγαρίας στράφηκαν η Ρουμανία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η διαφορά με τον 1ο πόλεμο: η Βουλγαρία πολέμησε τους πρ. συμμάχους της για να πετύχει ευνοϊκότερη διανομή των ευρωπαϊκών εδαφών που αποσπάστηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στον προηγούμενο πόλεμο. Ο Β’ Βαλκανικός Πόλεμος τελείωσε με επικράτηση της Σερβίας και της Ελλάδας, οι οποίες πέτυχαν σημαντικές νίκες στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας και των Κ Βαλκανίων. Με την βουλγαρική ήττα αποκρούστηκαν και οι βλέψεις για τη δημιουργία μιας Μεγάλης Βουλγαρίας. Η Ρουμανία απέσπασε την πρ. βουλγαρική Dobrudzha, ενώ η Οθωμανική Αυτοκρατορία ανακατέλαβε την περιοχή της Αδριανούπολης. Λίγους μήνες μετά τη λήξη του Β’ Βαλκανικού Πολέμου ακολούθησε ο Α’ ΠΠ(1914-8) που θα έβαζε και πάλι τα βαλκανικά κράτη σε πολεμικές περιπέτειες. ΑΙΤΙΑ Κύριο αίτιο του πολέμου: η διανομή των νεοαποκτηθέντων από τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο πρ. οθωμανικών εδαφών. Μεταξύ των μελών του βαλκανικού συνασπισμού-ιδιαίτερα μεταξύ Βουλγαρίας και Σερβίας και Ελλάδας-, είχαν ενσκήψει σοβαρές διαφορές. Αν και Σερβία και Βουλγαρία είχαν συνάψει συμφωνία διανομής, η Σερβία έπαψε να την αναγνωρίζει λόγω του ότι τμήμα του προβλεπόμενου μεριδίου της γινόταν ανεξάρτητη Ηγεμονία(Αλβανία), μη αποκτώντας διέξοδο στην Αδριατική, περιοριζόμενη από Δ. Η Βουλγαρία όμως επέμενε στα συμφωνηθέντα εδάφη. Αντίθετα με την Ελλάδα δεν υπήρξε καμία συμφωνία διανομής, η μεν Σερβία αναγνώριζε τα δικαιώματα κατοχής του ελληνικού στρατού(Πρωτόκολλο Αθηνών(1913)), γνωστό και ως Πρωτόκολλο Κορομηλά-Boschkovitch, ενώ η Βουλγαρία επεδίωκε την έξωση των Ελλήνων από τα εδάφη αυτά, για να ιδρύσει την προβλεπόμενη Μεγάλη Βουλγαρία της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου(1877-8). Τα βουλγαρικά στρατεύματα κατά τον χρόνο που είχαν καταλάβει την Α Μακεδονία διέπραξαν εγκλήματα κατά των(αλλοθρήσκων) Τούρκων κατοίκων. Τους(ομόθρησκους) Έλληνες και Σέρβους κατοίκους ανάγκαζαν να υπαχθούν εκκλησιαστικά στη Βουλγαρική Εξαρχία, να χρησιμοποιούν τη βουλγαρική γλώσσα και να εκβουλγαρίζουν τα ονοματεπώνυμά τους. Στις Σέρρες προχώρησαν και σε αλλαγή των καταλήξεων των ονομάτων στους τάφους στο νεκροταφείο της πόλης. Στη γραμμή επαφής των στρατευμάτων οι Βούλγαροι συνεχώς χρησιμοποιούσαν μεθόδους συνεχούς διείσδυσης με συνέπεια ν’ ακολουθούν συγκρούσεις. Βλέποντας τότε η Σερβία και η Ελλάδα τη Βουλγαρία ως κοινό κίνδυνο συνδέθηκαν(19/05-01/06/1913) με αμυντική συμφωνία γνωστή ως Συνθήκη συμμαχίας Θεσσαλονίκης. Έτσι η Βουλγαρία υπό την πεποίθηση της πολιτικής και στρατιωτικής της ηγεσίας στην υπεροχή του βουλγαρικού στρατού και στις στρατηγικές ικανότητές του πήρε την απόφαση της αιφνιδιαστικής ομόχρονης