Βενιζέλος καὶ Μπαμπινιώτης δύο πρόσωπα «διαχρονικὰ» γιά ὃλες τὶς θέσεις!!!

Διαβάζοντας τὸ εξαιρετικὸ βιβλίο Μαραθῶνος Βανδαλισμὸς πέφτω ἐπάνω στὰ ἀκόλουθα ἄρθρα τοῦ Ἀντώνη Καρκαγιάννη της Καθημερινῆς ἀπ’ὃπου φαίνεται ὁ μοιραῖος ρόλος τοῦ Ευ. Βενιζέλου στὴν καταστροφὴ τῆς ἱστορικῆς μνήμης τοῦ πεδίου τῆς μάχης τοῦ Μαραθῶνος καὶ ὁ ρόλος τοῦ τ. Πρυτάνεως Γ. Μπαμπινιώτη ὡς ἀναπληρωματικοῦ παντὸς καιροῦ !!!.

Καὶ τὰ δύο αὐτὰ πρόσωπα βρίσκονται πάλι στὸ προσκήνιο ὡς σωτῆρες τῆς πατρίδος μας καὶ πάλι!!!!

5-10-2002

Eξεστι Bενιζέλω…

Tου Aντώνη Kαρκαγιάννη

Kάποτε,

φοιτητής ων, είχα μια σπιτονοικοκυρά, ιδιοκτήτρια αθλίου δωματίου αυλής στο Mπούθουλα, όπου έμενα. H δυστυχισμένη ήταν το πιο άσχημο πλάσμα της φύσης, δεν μπορούσες να την κοιτάξεις πολλή ώρα, γιατί τα μάτια σου πονούσαν από ασχήμια. Eπιπλέον ήταν δύστροπη, κακιά και γριά. Oλα αυτά όμως δεν ενοχλούν, γιατί είναι από Θεού και τα συνηθίζεις. Tο αθεράπευτο δυστύχημα ήταν ότι την έλεγαν Πανωραία, έτσι την ονομάτισε ο κακεντρεχής και βέβηλος νουνός της. Kάθε πρωί, λοιπόν, που αναπόφευκτα τη συναντούσα στην αυλή, ήμουν αναγκασμένος να την προσφωνώ «κυρία Πανωραία» και επειδή πάντοτε η απάντησή της ήταν ένας ακαθόριστος γρυλλισμός, ήμουν βέβαιος ότι έπαιρνε την ευγενική προσφώνησή μου ως εμπαιγμό και δούλεμα. Eκείνη όμως η φτωχή δεν έφταιγε, ο νουνός της ήταν ο εγκληματίας…

Tηρουμένων των αναλογιών το ίδιο περίπου πρόβλημα αντιμετώπισα κάποτε και με τον κ. Eυ. Bενιζέλο. Aπό ειλικρινή συμπάθεια και εκτίμηση έγραψα αποκαλώντας τον «Bενιζέλος ο μικρός» για να διακρίνεται από τον άλλο Bενιζέλο, όταν μάλιστα ασχολείται με πράγματα
που απασχόλησαν και εκείνον (Aναθεώρηση του Συντάγματος, αρχαιολογικός νόμος κ.λπ.). Eγινε Tούρκος και μου έκοψε και την καλημέρα. Aλλά πώς να τον αποκαλούσα, «Bενιζέλος ο μεγάλος»; Σίγουρα θα νόμιζε ότι τον δουλεύω και μάλλον θα είχε δίκαιο. Eν αντιθέσει με την κυρία Πανωραία ο ίδιος, δυστυχώς, επέλεξε τη συντριπτική σύγκριση.

Διερωτώμαι αν τώρα θα θυμώσει και πάλι που θα τον συγκρίνω με τη 17και τους φίλους της. Eκείνοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι τις δολοφονίες και τις ληστείες δεν τις διέπραξαν τα μέλη αυτής της «ηρωικής» οργάνωσης (όπως οι ίδιοι αποκαλύπτουν και ομολογούν), αλλά… οι δημοσιογράφοι που, επιτυχώς ή ανεπιτυχώς, ασχολούνται με αυτά τα εγκλήματα και τα περιγράφουν.

Tο ίδιο κάνει και ο αξιότιμος κ. Bενιζέλος. Προσπαθεί να μας πείσει ότι για την ατυχή χάραξη της γραμμής του τραμ δεν ευθύνεται ο ίδιος, οι «συναρμόδιοι» υπουργοί, οι «αρμόδιες» υπηρεσίες και οι «αναρμόδιοι» εργολάβοι. Tο φταίξιμο είναι των δημοσιογράφων, που καθένας με τον τρόπο του, άλλος σοβαρά και άλλος ειρωνικά και χλευστικά (όπως άλλωστε ταιριάζει και στην περίπτωση) ασχολήθηκαν με αυτήν την υπόθεση, η οποία θα μας στοιχίσει και μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια.

Bαριά η σύγκριση, αλλά νομίζω ορθή και δίκαιη. Στο βάθος υπάρχει το ίδιο κίνητρο και η ίδια επιθυμία: Nα μην ασχολούνται οι δημοσιογράφοι με πράξεις που είναι δημόσιες, επισύρουν δημόσια ευθύνη και υπόκεινται στον δημόσιο έλεγχο από τον Tύπο και τα