ΥΠΕΡ ΒΩΜΩΝ ΚΑΙ ΕΣΤΙΩΝ!

Θεά Γη, των μακαρίων μητέρα και των θνητών ανθρώπων
Πανθρέπτειρα, πανδότρια, τελεσφόρα, πανκαταλύτρα,
Αυξητική, καρποφόρα, που σε καλές εποχές αφθονείς,
Έδρα του αθάνατου κόσμου, πολυποίκιλη κόρη,
Που κυοφορείς με επιτόκιες ωδίνες τον πολυειδή καρπό,
Αιωνία, πολύσεπτη, βαθύκολπη, καλότυχη,
Που χαίρεσαι μ΄ευωδιαστές πρασινάδες, ω συ σ΄ανθοστολίσματα θεότης,
Η ομβροχαρής, που γύρω της ο πολυποίκιλτος κόσμος των άστρων
Περιστρέφεται με την αέναη φύση και τα άγρια ρεύματα.
Αλλά,

θεά μακαρία, αύξησε τους πολυχαρείς καρπούς
Έχοντας διάθεση ευμενή μαζί με ευφορίες στις εποχές.
(Ορφικός ύμνος για την γη.)

Όπως μας λέει αυτός ο υπέροχος ορφικός ύμνος, οι Έλληνες ανέκαθεν, από τα βάθη των αιώνων, ήταν δεμένοι με την γη τους, την λάτρευαν, την είχαν θεοποιήσει σαν Γαία-μήτηρ.
Το ίδιο δεμένοι ήταν και με την εστία
τους, την οικία τους, κατ΄επέκταση τον οικογενειακό τους βίο. Προστάτις του σπιτικού τους ήταν η θεά Εστία. Ο βωμός της βρισκόταν στο κέντρο του σπιτιού, με πυρά άσβεστη και οι θυσίες και σπονδές, άρχιζαν με την φράση’’αφ΄Εστίας’’. Άσβεστη πυρά της θεάς βρισκόταν και στο κέντρο κάθε πόλης (Πρυτανεία). Οι αγώνες έναντι της κάθε ξένης επιβουλής γινόταν πάντοτε υπέρ’
‘Βωμών και Εστιών’’. Ήταν αγώνας ιερός και οι Έλληνες δεν παρέδιδαν ποτέ αμαχητί , γην και ύδωρ. Οι Έλληνες αισθάνονταν πάντα ότι ήταν γηγενείς, αυτόχθονες, δεν είχαν έρθει από αλλού, κατοικούσαν και ζούσαν πραγματικά στην πατρίδα, τρεφόμενοι από μητέρα, όχι μητριά, όπως άλλοι, αλλά από την μητέρα χώρα που κατοικούσαν, μας λέει ο Πλάτων στον ‘’Μενέξενο’’. Κάθε σπιθαμή γης, είναι σπαρμένη με τα κόκκαλα τα ιερά των Ελλήνων, το λέει και ο Εθνικός μας Ύμνος. Πάσα γη είναι τάφος των ανδρών επιφανών, μας λέει ο Θουκυδίδης, μέσω του Περικλή, στον ‘’Επιτάφιο’’ του.
Ο σεβασμός των Ελλήνων προς τα σεπτά οστά, τα ιερά θεμέλια και κειμήλιά μας, φανερώνεται συν τοις άλλοις και στην συμπεριφορά των κατοίκων της Πάργας. Οι Άγγλοι υπέγραψαν με τους Τούρκους στις 17 Μαΐου 1817 συμφωνία πώλησης της Πάργας στον Αλή πασά. Φεύγοντας οι Παργινοί από τις εστίες τους, πήραν μαζί τους, αγκαλιά και τα οστά των προγόνων τους, για να μη τα μιάνει το βάρβαρο χέρι.
Ακόμα και αν πατούσαν το ιερό μας χώμα, οι βάρβαροι κατακτητές, πάντα οι Έλληνες ξεκινούσαν αντίσταση και αγώνα μέχρι να τους εκδιώξουν, όσο χρόνο και θυσίες και αν απαιτούσε αυτός ο σκοπός.
Αυτό το ποτισμένο με αίμα και ιδρώτα χώμα, κρύβει μέσα του τους προαιώνιους θησαυρούς μας. Στα χιλιάδες πεδία των μαχών, οι ήρωες μας κοιμούνται αγκαλιά με τους αποκεφαλισμένους θεούς μας. Μαζί με τους σπόρους που μας τρέφουν, είναι μπλεγμένο και το φτιαγμένο από δάφνη, πουρνάρι και φτελιά, άροτρο, του Ησιόδου, κάπου στην Άσκρα της Βοιωτίας. Στις ρίζες των ελάτων της Ευρυτανίας, αναπαύεται το κουπί του Οδυσσέα. Γυρίζοντας στην Ιθάκη, ένας χρησμός του είπε, ότι για να βρει την ποθητή ηρεμία, πρέπει να πάει σε τόπο όπου δεν ήξεραν από θάλασσα και ταξίδια. Πήρε στον ώμο το κουπί και τράβηξε