Ζωή και…. Γλώσσα: Στιγμιότυπα εποχής!

1) Πάιρνεις μία πέτρα. (ωραία)
Την πετάς. (πάρα πολύ ωραία).
Ανοίγεις ένα… κεφάλι (θαυμάσια)
ερώτηση: Είναι δυνατόν να… φταίει η πέτρα;

Όχι βέβαια. Αλλίμονο!
Να φταίει άραγε το… κεφάλι, που βρέθηκε σε… λάθος τόπο και λάθος χρόνο;

Αλλά ….. τότε…… τίς πταίει; (ιστορικό το ερώτημα)

(Να, πώς η ανάγκη, συγγνώμη…. η πέτρα….. γίνεται ιστορία!)
Εν Ελλάδι!

2) ανέκδοτο (παλιό, αλλά καλό)

Το Θαύμα, από τα πιο δημοφιλή:
Εκείνο όπου ο Χριστός πολλαπλασιάζει τρία ψάρια και δύο ψωμιά.
Δηλαδή με… πέντε απλά φαγώσιμα, χορταίνουν χιλιάδες πιστοί του.

Ο

ευσυνείδητος παπάς του χωριού όμως, θέλοντας να γίνει πιο κατανοητός
(κάτι πήρε μέσες-άκρες παλιότερα το αυτί του για μετάφραση του Ευαγγελίου),
από λάθος, τα…. είπε “ανάποδα”!

Αντί δηλαδή να πει: “Με τρεις ιχθύς και δύο άρτους, εχορτάσθησαν χιλιάδες πιστών…”,
Είπε: “πέντε πιστοί έφαγαν… τρεις χιλιάδες ψάρια και δύο χιλιάδες ψωμιά…”

Κάποιος χωρικός από το εκκλησίασμα, που… έτυχε να προσέχει, τον διακόπτει:
-Πάτερ!

Σταματάει ο παπάς την ανάγνωση του Ευαγγελίου:
-Ναι, τέκνον μου!
- Καλά….. πάτερ μου! Πέντε άνθρωποι έφαγαν τρεις χιλιάδες ψάρια και δύο χιλιάδες ψωμιά
και ΔΕΝ… σκάσανε;
- ΑΥΤΟ(!) είναι το… θαύμα τέκνον μου!

Ό,τι πεις, πάτερ!

(Άλλωστε το σχετικό καλοπροαίρετο χιούμορ, με ήρωες πάντα απλοϊκούς ιερείς της επαρχίας,
δεν λείπει και από τον Άγιο των Γραμμάτων μας, Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη)

Παρεμπιπτόντως:
Γίνεται πάτερ μου και δεν είναι… θαύμα: Λίγοι να… τρώνε πολλά!

Ζωή και…. γλώσσα, λοιπόν (συνέχεια)

3) Ο αξιαγάπητος “σκληρός” του ελληνικού σινεμά, Γιώργος Φούντας,
μαθαίνει μόλις ότι η…. καλή του, έριξε το αμάξι πάνω σε μια κολώνα
και το έκανε… κουδουνίστρα!

Ήδη εκνευρισμένος (κατά το σενάριο) για άλλους λόγους,
ξεσπάει, με τον γνωστό αυστηρό κοφτό λόγο του:

- Και συ πάλι, πήγες κι έριξες το αμάξι στην κολώνα!

Την κολώνα δεν…. την είδες;;;

Α, πολύ “ξενέρωτο”, … ξέσπασμα:

Να ρωτάει τώρα ένας Γιώργος Φούντας το αυτονόητο “Την κολώνα δεν την είδες”;
Ενώ, το λιγότερο που θα περιμέναμε να πει είναι: “Καλά! Στραβομάρα είχες”;

(Εντελώς συμπτωματικό ότι η “καλή” του απέναντι, ηταν-κατα… το σενάριο- μια δίμετρη κούκλα)

4) ανέκδοτο (πόσο παλιό δεν ξέρω. Καλό είναι σίγουρα)

Η Σύγκρουση των δύο τρένων σε φυλασσόμενη διάβαση, τρομερή.
Ευτυχώς όμως μόνο υλικές ζημιές και τραυματισμοί.

Ανακρίνεται ο “αρμόδιος” υπάλληλος βάρδιας, από τους προϊσταμένους του:

-Σίγουρα, κρατούσες το φανάρι την στιγμή της σύγκρουσης;
-Μα φυσικά! Όλοι με είδαν να το κρατάω!

Αθώος….

πλέον, ο… αρμόδιος, ενώ απομακρύνεται μονολογεί περιχαρής:
“Τους μ@@κες! όλοι με ρώτησαν, αν κρατούσα το φανάρι!
Κανείς όμως δεν με ρώτησε, αν ήταν και αναμμένο!

και αμέσως μετά, ανασηκώνοντας τους ώμους:
“Ας με ρωτούσαν! Τί φταίω εγώ”; (να, και…. ήσυχη συνείδηση)

Πάντως οι διαδικασίε