Παράσιτα και ξενιστές

Γενικώς τον Πούτιν δεν τον έχω και σε μεγάλη εκτίμηση. Έκανε όμως αυτή την κίνηση, να αποκαλέσει παράσιτο της παγκόσμιας οικονομίας τις ΗΠΑ, και νομίζω πως, φραστικά τουλάχιστον, πέτυχε διάνα. Έστω κι αν δεν είμαι απολύτως σίγουρος ότι δίνει στον παρασιτισμό το σύνθετο περιεχόμενο που πραγματικά έχει στην αρχιτεκτονική του διεθνούς καπιταλισμού. Ο οποίος, σε τελική ανάλυση, εξελίσσεται σ’ ένα κατεξοχήν παρασιτικό σύστημα...Ας αρχίσουμε με μερικές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Παράσιτο στη βιολογία ονομάζεται κάθε οργανισμός που ζει σε βάρος άλλου. Ο οργανισμός-θύμα χαρακτηρίζεται ξενιστής, με την έννοια ότι «φιλοξενεί» -ηθελημένα ή αθέλητα, αδιάφορο προς το παρόν- το παράσιτο που «κατσικώνεται» με το «έτσι θέλω» εντός του και τρέφεται από τον ξενιστή. Δηλαδή από τον βιολογικό του «πλούτο». Πολλάκις από το ίδιο του το αίμα. Η κοινωνικότητα των παρασίτων και των ξενιστών έχει πολύ ενδιαφέρον. Τα παράσιτα που φιλοξενούνται από τον ξενιστή εξωτερικά, π.χ. στο δέρμα του, αποκαλούνται εξωπαράσιτα. Όπως τα τσιμπούρια. Αυτά που ζουν εντός του, όπως π.χ. οι ταινίες στο πεπτικό σύστημα, χαρακτηρίζονται εσωπαράσιτα. Τα παράσιτα μπορεί να είναι μονοξενικά, αν παραμένουν περίπου εφ’ όρου ζωής τους σ’ έναν ξενιστή, ή πολυξενικά, όταν αλλάζουν τους ξενιστές σαν τα πουκάμισα. Μπορούν να είναι επίσης αβλαβή, στον βαθμό που δεν εμποδίζουν τη φυσιολογική εξέλιξη του ξενιστή, και επικίνδυνα όταν προκαλούν ακόμη και τον θάνατό του.Αυτά τα ολίγα περί παρασιτολογίας. Η οποία μπορεί να δώσει ερεθίσματα για ενδιαφέρουσες αντιστίξεις με την κρίση που διαπερνά τον διεθνή καπιταλισμό και την παρασιτολογική της αιτιολόγηση. Ο Πούτιν, αίφνης, χαρακτηρίζει παράσιτο την αμερικανική οικονομία με την έννοια ότι ζει και αναπτύσσεται, και μάλιστα ως ηγεμονική δύναμη του κόσμου, απομυζώντας ρευστότητα απ’ όλον τον πλανήτη, χάρη στο νομισματικό της μονοπώλιο. Και ζει και αναπτύσσεται πράγματι πέραν των δυνάμεών της, πέραν του πραγματικού πλούτου που παράγει, όπως απέδειξε η «θεατρική» κρίση για το αμερικανικό χρέος που είχε τη γνωστή έκβαση: ο Ομπάμα έδωσε γη και ύδωρ στους υπερσυντηρητικούς Ρεπουμπλικανούς, θυσιάζοντας την αμερικανική φτωχολογιά που ζει από την κοινωνική πρόνοια προκειμένου να μη θίξει φορολογικά τα πραγματικά παράσιτα της αμερικανικής οικονομίας, τη χρηματοπιστωτική ολιγαρχία και τους πλουσιότερους Αμερικανούς, που κάθε ανάσα τους, κάθε χιλιόμετρο που διανύουν με τα οκτακύλινδρα «θηρία» τους, κοστίζει όσο η δαπάνη για την ημερήσια σίτιση μιας αφρικανικής οικογένειας. Στον αντίποδα της «ρετσινιάς» για την παρασιτική αμερικανική ολιγαρχία, οι αυθεντικοί πολιτικοί εκπρόσωποί της που συνδυάζουν τον μεταμοντέρνο νεοφιλελευθερισμό της αγοράς με κάθε είδους ιδεολογικό σκοταδισμό, κυρίως το Τea Ρarty, χαρακτηρίζουν πεμπτουσία του παρασιτισμού την επιβίωση των «παριών» της αμερικανικής κοινωνίας -των ανέργων, των αστέγων, των νεόπτωχων, των «αποτυχημένων»- με δαπάνες του κράτους. Και απαιτούν τη χρήση δραστικών παρασιτοκτόνων, εν ολίγοις την περιστολή, αν όχι και κατάργηση, και