Αλήτες, θεατρίνοι σε πρεμιέρα!

Δευτέρα βράδυ, έρημη Κηφισίαςς και στο Άνεσης, να σπρωχνόμαστε σε μπαρ, φουαγιέ, διάδρομους και στο καθιερωμένο πια, «θεατρικό» τσιγάρο στα σκαλοπάτια. Πρεμιέρα και κόσμος, ηθοποιοί, όπως η Έλενα Κρίτα, η Νικολέτα Βλαβιανού, η Ηρω Μουκίου. Αλλά και ο κ. Κατσιφάρας με εντυπωσιακή ντάμα. Φίλοι των πρωταγωνιστών και οικογένειες. Μια ατμόσφαιρα γιορτής και πολυχρωμίας, εις το όνομα του θεάτρου και της τέχνης αλλά στα διαλείμματα κουβέντες για την κρίση, την έλλειψη χρημάτων, τα φαντάσματα της απόλυτης ανέχειας, εδώ πιο διπλά, έξω από μας,

μακριά μας, ακόμη αλλά με την ανάσα στο σβέρκο μας. Ας το ξορκίσουμε. Ας το αγνοήσουμε. Ας δούμε καλό θέατρο...

Ένας σπουδαίος Βρετανός συγγραφέας, ο Σάιμον Γκρέι. Ένας ευαίσθητος, ολόψυχα αφιερωμένος στην τέχνη του, σκηνοθέτης που αγαπά τους ηθοποιούς, ο Θοδωρής Αθερίδης. Μια από τις σημαντικότερες πρωταγωνίστριες μας, η Βάσια Παναγοπούλου (σ.σ: φοβάμαι να γράψω όσα πιστεύω για αυτήν, γιατί είναι η καλύτερη μου φίλη και θα θεωρηθώ προκατειλημμένη – που είμαι μιας και η φιλία ενέχει πάντα τον θαυμασμό), που σε δυο παύσεις της και μόνο τραντάζεται από συναίσθημα. Εξαιρετικό εργαλείο αποδείχτηκε ο Αλέκος Συσσοβιτης, που μη έχοντας τον δει στο θέατρο ξανά, εντυπωσιάστηκα και το ομολογώ. Ο Λαέρτης Βασιλείου, που η Αθήνα τον υποδέχεται ως σπουδαίο ταλέντο. Και ο Τάκης Χρυσικάκος, του όποιου η δεξιότητα, η μαγεία, η εμπειρία, η ωριμότητα, η γνώση είναι πια καθιερωμένα ως ερμηνευτική σχολή. Σε αυτά όλα έρχεται το ταλέντο σκηνογράφων, φωτιστών, ενδυματολόγων (μπράβο Ευγενία Ζίντρου!) και μια βραδιά θρίλερ, όλο ανατροπές, πυροβολισμούς, συγκρούσεις να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι μας φοβίζει, μας πιέζει, μας πανικοβάλει. Όπως κάνει το θέατρο. Το μεγάλο μας καταφύγιο..