Άννα μείνε στην Βουλή, 2

Η ομιλία της Βαγενά, έβαλε φωτιά στο διαδίκτυο και πέρασε από site, blog, τοίχους και σελίδες στο Facebook και στο twitter. Σα να περιμέναμε όλοι, κάποιον να μιλήσει με κοινή γλώσσα και νου. Κάποιον να τους αρπάξει απ'τους ώμους και να τους ταρακουνήσει, μπας και ξυπνήσουν. Κόσμος διαφορετικός ηλικιακά,

ιδεολογικά, μορφωτικά είπε «επιτέλους» ακούγοντας την ομιλία. Μια ομιλία διαφορετική που όμως είναι κομμάτι συλλεκτικό για το πώς έπρεπε να είναι όλες. Άννες τέτοιες είναι αυτός ο λαός. Άννες της επαρχίας και της συνοικίας, των ΤΕΙ και των ΙΕΚ, της τέχνης, του εργοστασίου, του κομμωτηρίου, των ταμείων στα σούπερ μάρκετ. Άννες χωρίς σαλόνια και κέντρο ζωής τα λούσα και τις εκχωρήσεις. Άννες σαν εμάς. Και από την άλλη αυτή η Άννα σαν εμάς, είναι και εκείνη που στέκεται στο ύψος της τέχνης της. Γιατί ο καλλιτέχνης, όπως και ο διανοούμενος, σε δύσκολες εποχές δεν επιτρέπει στον εαυτό του την απουσία, την αποχή, την σιωπή. Όχι μόνο μέσα απ'την δουλειά του, αλλά μέσα από το παράδειγμα του, φωτίζει την εποχή του, την ομορφαίνει, την σφραγίζει και αναζητά διεξόδους. Τέχνη χωρίς όραμα και ιδεολογία, ακόμα και ακραία, δεν μπορεί να υπάρξει, όσο αφοριστικό και αν ακούγεται αυτό.

Η φίλη μου η Ράνια, δημοσιογράφος που έχει σκάψει το βουνό των Μέσων σαν ανθρακωρύχος, μου'λέγε, ενώ συζητούσαμε για την ομιλία της κ. Βαγένα. «Την έβλεπα να μιλάει και σκεφτόμουν, προβατάκι αυτή ανάμεσα στους λύκους, αθωότητα ανάμεσα στα σαρκοφάγα, που ακόμα οσμίζονται και δεν άρχισαν να γρυλίζουν». Όμως για μια φορά, μια μόνο, δεν είναι δυνατή η ανατροπή στο παραμύθι; Η γιαγιά της κοκκινοσκουφίτσας να φάει τον Λύκο με γκουρμέ συνταγή; Και στην πραγματικότητα; Εμείς τα προβατάκια, που'μαστε πολλά, δεν μπορούμε να σπρώξουμε το κοπάδι των λύκων στον πιο κοντινό γκρεμό; Γιατί κάποτε και τα πρόβατα βελάζουν σαν λύκοι...