...Ευτυχία στο βαζάκι του γλυκού του κουταλιού...

Ήρθε η φίλη μου η Βάσια Παναγοπούλου, σπίτι που είναι και νονά της κόρης μου, αλλά έχει αναλάβει και την μικρή μου και εκτός των άλλων έφερε ένα εξαιρετικό χειροποίητο νεραντζάκι! Με ισοπέδωσε εντελώς! Παίζει στο θέατρο της, στο «Άλυτες Θεατρίνοι», μεταφράζει, έχει δυο μικρά αγόρια και μια κόρη φοιτήτρια, προλαβαίνει όχι μονό να είναι κοινωνική αλλά και να φτιάχνει και γλυκά του κουταλιού!

Την ξεκουράζει λέει, την κάνει να αισθάνεται κοντά στην παράδοση της μάνας της και της γιαγιάς της, να νιώθει εκείνη την νοικοκυροσύνη

της Μυτιλήνης που την έζησε στα πρώτα της χρόνια.

Σας το πα πως η τάση είναι για όλες μας, σαν εσωτερική αυτοκάθαρση η επιστροφή στα παραδοσιακά και στα γυναίκεια νιασίματα για την οικογένεια μας. Ό,τι πετάξαμε από πάνω μας σαν οπισθοδρόμηση το επαναπροσδιορίζουμε ως σταθερή αναφορά, τώρα και ουσία. Η Βάσια θα πάει τα παιδιά παιδική χαρά, στις δραστηριότητες τους, στα αγγλικά τους, θα δουλέψει, θα περιποιηθεί τις γλάστρες της στις βεράντες της, θα σερφάρει στο διαδίκτυο και θα φτιάξει και αυτό το εκπληκτικό νεραντζάκι, που θα το βάλει στο ωραίο του βαζάκι με την δαντελίτσα από πάνω του.

Δοκίμασα και ήταν μια ξεχασμένη έκρηξη γεύσης, φυσική, υγιεινή, φρουτώδης, χωρίς βούτυρα, λίπη και γλυκαντικά. Μετά λυπήθηκα που χάλασα το ωραίο κορδελάκι του και σκεφτόμουν τι όμορφο στολίδι που ήταν πάνω στο ράφι της κουζίνας. Πόσα χάσαμε, ρε γυναίκες, με τις καριέρες, τα τρεξίματα, τις ευθύνες και τους ανταγωνισμούς μας. Πόσο γλύκα από πορτοκαλί σε χρώμα ευτυχία μπορεί να κρύβεται σε ένα βαζάκι με γλυκό του κουταλιού;