Γιατί το Drive είναι η καλύτερη ταινία του 2011

Όταν έμπαινα το προηγούμενο Σάββατο στην αίθουσα του Απόλλων, δεν είχα τη παραμικρή ιδέα πως αυτό που επρόκειτο να δω για τις επόμενες 2 ώρες θα ήταν ότι καλύτερο έχει συμβεί στον παγκόσμιο κινηματογράφο εδώ και πολλά χρόνια.Για αρχή, ας ξεκινήσουμε με το στόρι της ταινίας, ώστε να έχετε μια γενική ιδέα. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας κασκαντέρ οδηγός σε χολιγουντιανές ταινίες, ο οποίος τα βράδια παίρνει μέρος σε ληστείες, καθισμένος πίσω από το τιμόνι του αμαξιού που θα φυγαδεύσει τους εκάστοτε κακοποιούς. Όλα αλλάζουν όταν γνωρίζει και ερωτεύεται τη γειτόνισσά του, για χάρη της οποίας θα πάρει μέρος σε ένα κόλπο το οποίο, στη πορεία, πηγαίνει κατά διαόλου.Όταν αποφάσισα να βγάλω το εισιτήριο για τη πρεμιέρα του «Drive» στις Νύχτες Πρεμιέρας, το προηγούμενο Σάββατο, ήξερα ακριβώς ότι έγραψα παραπάνω, είχα δει ένα μικρό απόσπασμα από τη ταινία που κυκλοφορούσε στο διαδίκτυο, ούτε καν το επίσημο trailer, γνώριζα τον πρωταγωνιστή Ryan Gosling και το ταλέντο του, λάτρευα την Carey Mulligan και ότι έχει κάνει στη καριέρα της, δεν είχα ιδέα ποιος είναι ο σκηνοθέτης Nicolas Winding Refn, και πίστευα πως θα έβλεπα απλώς μια συμπαθητική έως καλή ταινία, στα πλαίσια της περιπέτειας και του κλασικού χολιγουντιανού ρομάντζου. Τραγικό λάθος.Στο πρώτο μέρος της ταινίας είχα παγώσει στο κάθισμά μου, στο διάλειμμα έκανα βιαστικά ένα τσιγάρο χωρίς να μιλάω σε κανέναν από το σοκ που είχα πάθει και στο δεύτερο μέρος δεν μπορούσα καν να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου από την ένταση των σκηνών. Όταν βγήκα από την αίθουσα, χρειάστηκαν κάμποσα λεπτά για να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί, και πως αυτό που είχα παρακολουθήσει ήταν ο ορισμός του αριστουργηματικού κινηματογράφου.Το Drive, καταρχάς, δεν είναι μια ταινία δράσης. Είναι αυτό και πολλά περισσότερα. Είναι το νουάρ συναίσθημα του παλιού, κλασικού Χόλυγουντ του Humphrey Bogart, είναι μια βαθιά και αθεράπευτα ρομαντική ταινία της κλάσης ενός John Hughes, είναι μια αγωνιώδης περιπέτεια καταδίωξης μακριά από τα ειδικά εφέ και πιο κοντά στο στυλ ενός Steve McQueen και ενός «Bullitt». Είναι η απίστευτη χημεία μεταξύ του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, είναι τα επίμονα πλάνα του σκηνοθέτη στα ακίνητα πρόσωπά τους που κοιτάζονται χωρίς να μιλάνε αλλά που ταυτόχρονα λένε τα πάντα, είναι τα twists του σεναρίου που σε πιάνουν ανυποψίαστο και σε δεν καταλαβαίνεις από πού σου έρχεται η γροθιά στο στομάχι κάθε φορά –για τον έναν ή τον άλλο λόγο, δεν κάνουμε spoilers εδώ- είναι η 80s μουσική του soundtrack που ακούει ο ανώνυμος Οδηγός ενώ κάνει βόλτες με το αμάξι του στους νυχτερινούς δρόμους του Los Angeles και δένει με μαγικό τρόπο οδηγό, αυτοκίνητο, πόλη, σκέψεις και συναισθήματα, και η οποία σε στοιχειώνει για πολύ καιρό μετά τη ταινία (αυτό το άρθρο γράφεται υπό τους ήχους αυτού του κομματιού).Το Drive δεν είναι φλύαρο. Παραμένει καθ' όλη τη διάρκειά του σιωπηλό σαν τον ήρωά του, μιλώντας μόνο όταν πρέπει και φωνάζοντας μόνο μέσα από τις δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστών του. Ακόμα και όταν ο Οδηγός ανακαλύπτει που έχει μπλέξει και