Η Λουκία που έφυγε νωρίς...

Πάω να σκεφτώ πόσο άδικα έφυγε η Λουκία Ρικάκη, τόσο νωρίς από την ζωή, αλλά αμέσως αναθεωρώ. Ποιος θάνατος είναι δίκαιος; Πώς να σταθείς με μέτρα ανθρώπινα και έννοιες δικαίου θνητών κόκκων στο σύμπαν μπροστά σ αυτή την αποτρόπαια έννοια του «τέλος», στο αδιανόητα «για πάντα» και στον φρικτό αόριστο χρόνο των ρημάτων «πεθαίνω» και «ζω»;

Κοινωνικά απλά γνώριζα την Λουκία Ρικάκη

και παρακολούθησα και εγώ ανάμεσα σε πολλούς άλλους το έργο της. Όμως, πώς να μη σταθώ στην βεβαιότητα μου, πως αυτή γυναίκα με την υπερενέργεια, με την δημιουργικότητα, η ευφάνταστη, η τολμηρή, η σκηνοθέτις, η σεναριογράφος, η παραγωγός, η οργανώτρια φεστιβάλ και νυχτών κωμωδίας, η συγγραφέας, με το γελαστό πρόσωπο και το ξανθό καρέ, δεν θα υπήρχε πάντα εκεί να δουλεύει και εγώ να κρίνω, να επικρίνω, να επιβραβεύω και να σχολιάζω, όπως κάνει πάντα το κοινό;

Μια σχέση τέλειωσε μόλις. Της δημιουργού και της βεβαιότητας του κοινού της. Μια γυναίκα, μια νέα γυναίκα, σφάλισε για πάντα τα μάτια της, που μέσα απ αυτά κοιτάξαμε για λίγο τον κόσμο. Κρίμα, λέω, κρίμα και εύχομαι να μπει για πάντα μέσα στα πιο αγαπημένα της κινηματογραφικά πλάνα...