Και διηγώντας τα να κλαις...

Βλέποντας το Παρά Πέντε σε επανάληψη φυσικά, το Καφέ της Χαράς, το αιώνιο Κωνστατινού και Ελένης, ένα απ τα πιο επιτυχημένα σίριαλ σε τηλεθέαση από καταβολής τηλεόρασης, πώς να μην έχεις υπογραμμισμένη την ένδεια της φετινής τηλεόρασης πιο πολύ από ποτέ; Κοιτώντας τις καθημερινές ψυχαγωγικές εκπομπές της τηλεόρασης, εφτά όλες και όλες δηλαδή στην ιδιωτική τηλεόραση και άλλες δύο στην κρατική, πώς να μην αναπολήσεις τις εποχές της πολυχρωμίας, της πολυκοσμίας, του υπερθεάματος της Ρούλας Κορομηλά και την φρεσκάδα, το κέφι, την ομορφιά, την τρέλα της Ελένης Μενεγάκη;

Πως να μη θυμηθείς

ακόμα και τις εκπομπές του Ανδρέα Μικρούτσικου και να μη θες να αναλυθείς σε κλάματα γοερά; Τα βράδια –και όχι μόνο- τα μεγάλα κανάλια είναι τουρκόφωνα. Οι φτηνό νταλκάδες της γειτονικής ασιατικής χώρας, έρχονται να εκπαιδεύσουν συναισθηματικά το δικό μας λαό, ρίχνοντας τον χρόνια πίσω να προβληματίζεται για τα αυτονόητα. Για το αν δηλαδή μια γυναίκα τη παντρεύουν με το ζόρι και πρέπει να σερβίρει τον πεθερό και το αν η καταξίωση να παντρευτεί μια κόρη χωρίς προίκα έναν πλούσιο. Μόνο σεντόνια παρθενιάς δεν απλώνουν μπροστά στους θεατές για να εκθειάσουν τον αναχρονισμό και να φωνάξουμε εμείς ζήτω ο Κεμαλ και το 1924 που κατάγεται το χαλιφάτο, η πολυγαμία, ο φερετζές και το φέσι.

Οι ξένες ταινίες είναι χιλιοειδωμένες. Όταν –σπανίως- παιχτεί καμία καινούργια, με το που τελειώνει την ξαναπροβαλουν απ τη χαρά τους μη και δεν την έχει δει κανείς μας. Μόνο έκθεση ιδεών δε μας βάζουν να γράψουν οι διευθυντές προγράμματος για το τι καταλάβαμε απ αυτά που είδαμε.
Τα ξημερώματα εκτός απ τις επαναλήψεις που κατακλύζουν όπως όλο το πρόγραμμα των καναλιών άλλωστε, ανήκουν στα τηλεμαρκετινγκ, στις ροζ γραμμές και στις αρχαίες και ξεχασμένες και απ τους ίδιους τους δημιουργούς ελληνικές σειρές. Ότι πιο γραφίστικο, σπιρτόζο για να μη πω μπριόζικο είναι το παιχνίδι με την λέξεις, που χάσαμε και τον παρουσιαστή του «Χρόνη μας» και μας κόστισε όσο να ναι.

Η τηλεόραση πριν πέντε χρόνια και αυτή που βλέπουμε σήμερα, είναι όπως οι ζωές μας. Φτωχή, κακομοίρα και μίζερη! Και καλά, εμάς μας καταδικάζουν οι τράπεζες και οι εφορίες και η Τρόικα. Η τηλεόραση με κάνα ταλαντούχο άνθρωπο και λίγη φαντασία σωζόταν. Να χουμε και μεις παρέα στο γκρι των ημερών...