Κέρατο, αυτό το άγνωστο; Να συγχωρήσω ή όχι την ερωτική ατασθαλία;

Γιάννης, ο τάρανδος
Με έχουν κερατώσει. Και μία και δύο φορές. Τρίτη όχι απ' όσο ξέρω. Και πάντα πίστευα ότι κάνω εγώ κάτι λάθος. Τυραννιόμουν με τις σκέψεις μου και προσπαθούσα να ανακαλύψω τι έχει φταίξει. Έτρωγα γαβάθες παγωτού και μετά από κάθε σχέση έπαιρνα και πέντε κιλά. Και μετά από ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια εσωτερικής αναζήτησης κατέληξα στο προφανές. Αν ένας άνθρωπος έχει την π*****α μέσα του, δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτα και απλά πρέπει είτε να το δεχτεί ή να πει στο/στη σύντροφο του, «τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία».

Και επειδή πρέπει να διαλέξω στρατόπεδο, εγώ έχω κατασκηνώσει σε αυτό των ανθρώπων που δέχονται το κέρατο ως άλλη μία ανθρώπινη αδυναμία. Γιατί αν όλοι πετάξουμε από πάνω μας το συναίσθημα της κτητικότητας που μας διακατέχει θα ανακαλύψουμε ότι είναι πιο εύκολο να δεχτούμε πολλές αλλαγές στη ζωή (και ναι το κέρατο είναι μία από αυτές). Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποδυόμαστε τους κριτές των πάντων και να διαγράφουμε τους ανθρώπους από τη ζωή μας για ένα λάθος που δεν ξέρουμε κάτω από ποιες συνθήκες έγινε και μάλιστα μπορεί και εμείς να υποπέσουμε σε κάποια στιγμή της ζωή μας. Τα συναισθήματα και οι ορμές λειτουργούν με περίεργο και απρόβλεπτο τρόπο και δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε πάντα.

Και προφανώς αναφέρομαι στην περίπτωση που το κέρατο είναι μεμονωμένο και το έχει παραδεχτεί το πρόσωπο που υπέπεσε στην ατασθαλία. Γιατί την κοροϊδία της παράλληλης σχέσης και το ψέμα δεν το ανέχομαι σε καμία περίπτωση. Διευκρινίζω για μην συγχέουμε καταστάσεις.

Κρίστη, η γαζέλα

Κι εμένα μoυ αρέσει το κέρατο. Θα ήθελα να το φοράω, είτε πρόκειται για το επικό νυφικό του Alexander Mc Queen με τα κέρατα, είτε για τα μοναδικά headpieces της γιαπωνέζας Nagi Noda, είτε για κάποιο από τα δαχτυλίδια της ταλαντούχας Anneke Van Bommel. Αλλά και να το βλέπω πάλι δε θα με πείραζε, αν ήταν ένας πίνακας που απεικόνιζε τη θρυλική Frida Kahlo ή ένα κινούμενο σχέδιο με τον Bambi το ελαφάκι.

Εκεί που δε μπορώ να συμβιβαστώ είναι όταν αυτό το περίτεχνο χαριτωμένο εξόγκωμα που μοιάζει με περικοκλάδα, αντί να με διασκεδάσει και να με ευχαριστήσει έρχεται και με πνίγει καταστρέφοντας την ψυχική μου ισορροπία. Πες το εγωισμό, κτητικότητα, μικρότητα και παιδιάστικο καπρίτσιο, αλλά όπως δεν ήθελα να δώσω το μικρό μου πόνυ και την αγαπημένη μου Barbie όταν ήμουν μικρή, έτσι τώρα δεν πρόκειται να μοιραστώ για κανένα λόγο τον άνθρωπό μου.

Μπορεί το IKEA να μου έχει κάνει ευκολότερη τη ζωή, αλλά θα ήθελα η σουηδική επιρροή στην ελληνική μου πραγματικότητα να περιοριστεί στα έπιπλα και τον εξοπλισμό του σπιτιού μου, μακριά από τις απελευρωμένες πολιτισμένες σχέσεις, τους “friends with benefits” και όλα τα υπόλοιπα ξενόφερτα διαόλια.

Εδώ είναι Βαλκάνια, η γυναίκα στη Μάνη ακόμα παίρνει το όνομα του συζύγου της και στην Κρήτη ο μπαμπάς της κολλητής μου κανονίζει πώς θα κλέψουν τις νύφες οι γαμπροί. Δέχτηκα να σε βλέπω μερικές μέρες την εβδομάδα γιατί