Ο Χολίδης σε live

Κάτι οι καιροί που είναι δύσκολοι, κάτι που δεν καλούν τη κλάση μου πια να περάσει περιοδεύων, δεν τον είχα ακούσει live τον Χρήστο Χολίδη. Στο Dukas, με κοσμοσυρροή νεανική και κέφι, η Κυριακή, άφηνε για λίγο την κρίση, σε απόηχο τηλεοπτικού αντίλαλου. Αγκαλιά με την Ρούλα Κορομηλά και δεκάδες νεαρούς και νεαρές να ξέρουν τα τραγούδια του Χρηστού απ'έξω και να τραγουδάνε όλοι μαζί, παρασύρθηκα και εγώ και άρχισα να χαίρομαι σαν 20αρα. Λέω τι ένιωσα, όχι πως έδειχνα. Σαν την καλή θεία που

έβγαλε έξω τα ανίψια της, ώστε να τα αφήσουν οι μαμάδες να ξενυχτήσουν!

Ο Χολίδης λοιπόν, είναι πολύ επικοινωνιακός με το κοινό, φιλικός, θερμός και απλώνεται σε όλα τα ειδή μουσικής με αξιοσημείωτη ευκολία. Από ρεμπέτικα, σε Παπάζογλου και ροκ ελληνική μουσική και πάλι στα λαϊκά που είναι της μόδας. Ενθουσιασμένο το κοινό του, δεν τον άφηνε να φύγει και να συνεχίζει στο Romeo όπου μετά από λίγο θα εμφανιζόταν. Αυτοί οι πιτσιρικάδες λοιπόν, που τώρα βγαίνουν, τρωγοπίνουν, ξενυχτάνε, δοκιμάζουν τα όριά τους, φλερτάρουν, ερωτεύονται, χαίρονται τη ζωή και τις υποσχέσεις τους, είναι ωραία γενιά. Χωρίς κόμπλεξ ώστε να προσποιηθούν πως είναι κάτι άλλο, χωρίς οράματα πλουτισμού και αλαζονικής δύναμης, αλλά επιβίωσης και δημιουργίας. Δεν πίνουν πολύ, προσέχουν να οδηγεί ένας που δεν πίνει καθόλου, υπολογίζουν το χρόνο ώστε να' ναι την άλλη μέρα στα Πανεπιστήμιά τους και έχουν άποψη για την ζωή τους και όλο αυτό που γίνεται γύρω τους. Μια σχεδόν γεννημένη ώριμη γενιά. Με θλίψη άκουγα κάτι κοπέλες – καλλονές, να συζητάνε για το σε ποια χώρα θα πάνε να ζήσουν και κυρίως να δουλέψουν, μόλις τελειώσουν τις σπουδές τους. Και μετά αφήνονταν στην ανεμελειά και στον ερωτισμό της φωνής του Χολίδη, με όλες τους τις δυνάμεις, όχι σαν μην υπάρχει αύριο, αλλά πολύ απλά, γιατί είναι καλύτερό του, το απόψε...