Πάει η Λόπεζ λαϊκή;

Μια φορά και έναν καιρό, που ζούσαμε σε ομαδική παράκρουση και παραπλάνηση όλοι, με ψευδαισθήσεις ευημερίας και ευδαιμονίας, πιστέψαμε οι καημένοι πως τι Σόχο Νέα Υόρκη, τι Ακαδημία Πλάτωνος Κέντρο! Τότε υπήρχαν και τα περιοδικά! Το τι γράφαμε, το τι κόνσεπτ σκεφτόμασταν και τι φωτογραφήσεις γίνονταν, είναι να τα θυμάσαι και να κλαις. Περασμένα μεγαλεία! Μιλούσα με μια φίλη, πολύ εμπνευσμένη και ιδιαίτερης

οπτικής φωτογράφο. Ότι της χρωστάνε κάτι απίστευτα πόσα έχοντας ακόμη και δυο χρόνια απλήρωτη από δουλειές, που πια δεν υπάρχουν, το δέχεται. Ότι τώρα πληρώνεται με 11μηνες επιταγές, επίσης το καταπίνει! Εκείνο όμως που την πληγώνει βαθύτατα είναι πως φωτογραφίζοντας στο δρόμο, κόσμος της επιτίθεται. Λες και οι φωτογραφίες της φταίνε γιατί παρασυρθήκαμε όλοι και φτάσαμε να κοιτάμε το γκρεμό, με το ένα πόδι απλωμένο στο κενό του. Καταδικασμένο και εκείνο το όνειρο λοιπόν, της στιγμιαίας διάθλασης φωτός στην πραγματικότητα για να γίνει πιο όμορφη και εν γνώσει μας ψεύτικη! Η φίλη σκέφτεται να χτυπήσει όλα κάτω και να φύγει για Αμερική. Όχι ότι εκεί θα της έχουν στρωμένους τους δρόμους με κόκκινα χαλιά για να πατήσει και να δημιουργήσει, αλλά για να μην νιώθει πως η εργασία χρόνων, η αφοσίωσή της, το ξενύχτι της, οι φωνές των αφεντικών, οι σκισμένες της λήψεις, τα καπρίτσια των σταρ, τα ακυρωμένα ραντεβού, για μια πόζα σα να βλέπεις το κόσμο με μισόκλειστες λαμπερές βλεφαρίδες, δεν άξιζαν και σπουδαία πράγματα!

Οι σταρ ακόμα υπάρχουν. Το κοινό –εσείς- ακόμα τους παρακολουθούν! Ο εμφύλιος της απαξίας και των κατηγοριών ισοπεδώνει αλλά γνωρίζει πως για να υπάρξει θέλει αντίπαλο δέος. Οι σταρ επίσης συνεχίζουν να φωτογραφίζονται. Άλλαξαν τα σκηνικά άποψης, έριξαν τις απαιτήσεις, έπιασαν τα καροτσάκια της λαϊκής και ποζάρουν σε πάγκους με τσακώνικες μελιτζάνες και πατάτες Νευροκοπίου. Στην καλύτερη, κατεβάζουν το παιδί στο σχολικό, απευθείας απ' τα μπουζούκια, με το μεικ απ της προηγούμενης νύχτας και το 12ποντο της πίστας.