Σημαδεύοντας τον Νταλάρα, αιμορραγούν τα τραγούδια;

Δεύτερη επίθεση στις ανοιχτές συναυλίες του Γιώργου Νταλάρα, στην Δάφνη. Στο όνομα ποιου δικαίου άραγε;
Βόσπορος, Πεπρωμένο, Παραπονεμένα λόγια, στην Αθήνα μες στο κέντρο, Κάπου νυχτώνει, Αχ, χελιδόνι μου, Ήλιε μου σε παρακαλώ, Χαροκόπου, Κόκκινο τριαντάφυλλο, Πάγωσε η τσιμινιέρα και κανείς δε θα περάσει και οι ελεύθεροι και ωραίοι ζουν σε κάποια γειτονιά και βαμμένα κόκκινα μαλλιά και... και... και... 42

χρόνια τραγούδι! Σαρανταδύο χρόνια η φωνή ενός άνδρα συντροφεύει τις ψυχές μας, όχι μόνο με «σ'αγαπώ» και «μ' αγαπάς», με νταλκάδες και καψούρες –όχι που ναι κακές και αυτές!- τσιφτετέλια και τινάγματα χορευτικά –ούτε αυτά είναι κακά- αλλά και με τραγούδια, που σκύβουν στον αναστεναγμό μας, στα βαθιά αχ όλων μας και στις λαχτάρες μας και στους πόθους μας και στις απαγορεύσεις μας και στα όνειρά μας.

«Δεν θέλω φώτα και φασαρία, αύριο φεύγω στην εξορία; Στην ανεργία; Στην μεγίστη του έθνους φοβία;», βάλτε ό,τι θέλετε! Μπορεί να μη συμπαθείτε τον Γιώργο Νταλάρα. Γιατί σας τη σπάει η φάτσα του, γιατί έκανε λεφτά, γιατί δεν προτιμάτε τη φωνή του, γιατί ήταν «έμπορος» της τέχνης του και δεν τραγουδούσε με τη κιθάρα του στα τρένα, ίσως, να παίρνει κέρματα απ' τους επιβάτες, που μπορεί να ήταν πιο πολύ του γούστου σας ως καριέρα, ή γιατί ήταν πολύ αριστερός, ή γιατί δεν ήταν τόσο πολύ αριστερός όσο έπρεπε. Μπορεί να μη συμπαθείτε τον Γιώργο Νταλάρα, γιατί είναι μουσικό "κατεστημένο" ή γιατί η γυναίκα του είναι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και ο ξάδελφός της ισχυρός του άνδρας, ή γιατί κάποιοι λένε, πως ίσως, έβγαλε λεφτά εις το όνομα αγώνων του λαού, ή γιατί άλλοι λένε πως αδιαφανώς πλούτισε και τα γνωστά, ένας μπατζανάκης μιας συννυφάδας, ενός ξαδέλφου του αδελφού της περιπτερούς σας, είπε πως δεν είναι κάλος άνθρωπος. Δικαίωμα σας! Στα αισθητικά κριτήρια, στο ακούμπισμα της ψυχής του καθενός μας, επιβολές δε χωράνε. Δικαίωμα του καθενός να του αρέσει ή όχι ο Γιώργος Νταλάρας. Αν όμως, κάποιοι θεωρούν πως είναι αδιαφανής στα οικονομικά του στοιχεία και στο πώς τα απέκτησε, ας βγουν να το τεκμηριώσουν και να το αποδείξουν και μετά μιλάμε. Αν όχι, είναι ντροπή, κατάντια, αίσχος για έναν λαό να συμπεριφέρεται στους καλλιτέχνες του με βία.

Ο Γιώργος Νταλάρας κρατά κιθάρα και λέει τραγούδια. Πως του απαντάς με νεράντζια, καρέκλες, γιαούρτια, μπουκάλια νερών; Τι θες να πληγώσεις; Τη μουσική; Τους μεγάλους ποιητές και στιχουργούς που τραγούδησε; Τους σπουδαίους μουσικούς; Να ματώσεις, να μωλωπίσεις, να σκοτώσεις τα τραγούδια που είναι χάρισμα; Είναι δώρο; Είναι το βελούδο της ψυχής μας; Πως μπορείς να΄'σαι βίαιος στις νότες; Και μετά; Μετά τι θα ακολουθεί; Το κάψιμο βιβλίων; Στην πυρά οι ιδέες; Η καταστροφή έργων τέχνης γιατί είναι εκφυλισμένων καλλιτεχνών; Ο,τι έκαναν και οι Ναζί στο μαύρο παρελθόν της ανθρωπότητας;

Δικαιολογημένη κάθε λαϊκή έκρηξη! Ο θυμός με αιτία και ανεξέλεγκτος πια! Η κοινωνική αδικία δεδομένη! Η οργή απόρροια όχι μόνο ανεργίας και φτώχειας αλλά αδυναμία μπροστά σε μηχανισμούς εξουσίας που μας ποδοπατάνε ι