«Σκληρό» τετ-α-τετ στο λεωφορείο

Όταν μια διαδρομή με το λεωφορείο καταλήγει σε ένα ευχάριστο μαρτύριο και ολοκληρώνεται με οργασμούς.

Πρωινό (κατά τις 11) στη Θεσσαλονίκη ψάχνω για δουλεία ( άνεργος ). Ξεκίνησα μια δική μου επιχείρηση, να επισκευάζω οικιακές ηλεκτρικές συσκευές, αφού είμαι τεχνικός και για να την διαφημίσω άρχισα να κολλάω διαφημιστικά στις στάσεις! Αφού τέλειωσα με μια στάση έρχεται το αστικό το 8, να το πάρω και να πάω στη επομένη. Από κόσμο; Πίτα. Απίστευτο στρίμωγμα. Για να μην έχω κανένα «θέμα» κάθομαι στην

πόρτα με πρόσωπο προς τα έξω και περιμένω να κλείσει για να φύγουμε. Τελευταία στιγμή έρχεται και προσπαθεί να μπει μια κοπέλα. Κατάφερε να στριμωχτεί μπροστά μου, αλλά κατάφερε και να πέσει ακριβώς εκεί που σίγουρα θα μου δημιουργούσε πρόβλημα. Η πόρτα κλείνει και για εμένα αρχίζει το παράξενο μαρτύριο. Με κοιτά και μου λέει «πολύ ψήλος είσαι εσύ» (1.87 ύψος – 90 κιλά, καλοστεκούμενος αφού αθλούμαι) και της λέω «νιώθεις άσχημα;» φοβούμενος ότι με το ύψος μου ίσως της δημιουργώ θέμα. «Όχι, όλα καλά» μου λέει και χαμογελά.

Όπως προείπα είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο και έχει τα χεριά της ακριβώς στο επίμαχο σημείο μου. Αναρωτιέμαι «καλά ρε, γαμώτο, φορώ φόρμα. Δεν είναι δυνατό να μην καταλαβαίνει» και μέσα στις απορίες μου κάνει κάτι κινήσεις, βγάζει το κινητό της και προσπαθεί να το φέρει μπροστά και με χτυπάει απαλά εκεί και ξανά και ξανά και έρχεται σιγά σιγά το αναπόφευκτο.

Έχω μια καλή «προίκα» και μέσα από τη φόρμα είναι αρκετά ευδιάκριτη. Ο «πύραυλος» είναι έτοιμος και νοιώθω άβολα. Τι γίνεται; Θα αρχίσει να φωνάζει ανώμαλε, μαλ..., θα γίνω ρεζίλι και η στάση για να κατέβω με τόση κίνηση αργεί και δεν μπορώ ούτε να γυρίσω, γιατί σίγουρα θα πέσω κάπου αλλού. Τρομερή ανησυχία που πίστευα πως θα πάθω κάτι! Αντ' αυτού τίποτα.

Συνεχίζει να παίζει με το κινητό της, να μονολογεί και να με χτυπά ακόμα και τώρα που είμαι τόσο «σκληρός». Αποδέχτηκα πως δεν μπορώ να κάνω κάτι. Ας κάνει ό,τι θέλει. Πλησιάζει η στάση να κατέβω, με κοιτά και μου λέει «εγώ θα κατέβω! Κοίτα να κατεβείς και εσύ» και γυρίζει και τρίβει την πλάτη και τον αγκώνα της εκεί χαμηλά στο εγώ μου.

Ο.Κ. Ίσως άργησα, αλλά μπήκα στο νόημα. Κατεβήκαμε στα «πανεπιστήμια», ανεβήκαμε προς κάτι θάμνους -δέντρα προς ένα νοσοκομείο και...

Είναι αληθινή η ιστορία μου! Νοιώθω άβολα πλέον στα αστικά, γιατί δεν ξέρω τι θα μου τύχει. Η αλήθεια είναι πως σίγουρα αυτό δεν συμβαίνει συχνά και φοβάμαι κάποιες φόρες να μπω όταν έχει πολύ κόσμο. Σίγουρα ξέρω, πλέον, πως το σεξ μπορεί να ξεκινήσει από παντού!