Τα γράμματα των μαμάδων μας

Τρεις από τις δικές μας μαμάδες έγραψαν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους για την ημέρα της μητέρας και πως την βιώνει η κάθε μία.

Τζένη Κουκούτση (μαμά Νίκης Κάρτσωνα)

Ξαφνικά ήταν εκεί και εγώ δεν ήμουν πια έγκυος. Ήμουν μητέρα στα 18 μου χρόνια και για πρώτη φορά, πίστεψα στα θαύματα. Αυτό που είναι καταπληκτικό, αυτό που μπορεί να μας δώσει τεράστια ελπίδα και πίστη για το μέλλον, είναι η σκέψη πως κάθε γέννηση έχει μια καλύτερη

συνέχεια. Είναι μία ατελείωτη, δύσκολη μάχη μέσα στην ανασφάλεια της ζωής, ενάντια σε όλες τις δυνάμεις της εκμετάλλευσης που φθηναίνουν την ανθρώπινη ζωή.

Νιώθω κάθε μέρα, μεγάλη ευθύνη για τη ζωή κάθε παιδιού. Θέλω να τα κοιτώ στα μάτια και να μου λένε τι θέλουν. Θέλω να μεταδίδω τη γνώση μου σε κάθε παιδί και γνωρίζω πως κάποιοι άλλοι θα δίνουν τη δική τους γνώση στα δικά μου παιδιά. Το χάρισμα της αλληλεγγύης.
Οι 3 μου κόρες, μου δίνουν φως και δύναμη να αγωνίζομαι, να δημιουργώ και να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Αυτή είναι η ολοκλήρωση της ζωής μου.

Τελειώνοντας, νιώθω ευλογημένη που είμαι μητέρα και εύχομαι ο Θεός, να έχει στη σκέπη Του, όλα τα παιδιά του κόσμου και μετά τα δικά μου.

Ντίνα Κοντάκου (μαμά Νάγιας Κωστιάνη)

Η τύχη στη ζωή μας, μας έφερε δύο παιδιά. Στον πατέρα τους κι εμένα. Κι εδώ, ακριβώς, βρίσκεται η αντίθεσή μου με το θεσμό της Ημέρας για τη Μητέρα. Την οποία δεν γιόρτασα ποτέ, διότι πάντα πίστευα ότι ανήκει εξ ίσου και στους δύο, που απαιτούνται για να δει το φως ένα νεόφερτο πλάσμα. Τιμώ, φυσικά, αυτό το μεγαλείο της δημιουργίας, που μόνο τη γυναίκα κοσμεί, όμως, δεν μπορώ να διαχωρίσω την ύπαρξη και τη συμμετοχή του συντρόφου.

Δεν ξέρω, τι θα έγραφαν εδώ τα παιδιά μου, αν τους δινόταν το έναυσμα... Έχουμε, πολλές φορές, συζητήσει για τις σχέσεις ανάμεσά μας... Έχουμε «απογυμνωθεί» από τις κρυφές σκέψεις και κρίσεις των μεν απέναντι στους δε, δεν φοβηθήκαμε τις κόντρες – η γλυκύτατη κορούλα μου, μου βρόντηξε μια μέρα την πόρτα στη μούρη κι έφυγε, λέγοντας μια φράση «ακατάλληλη για ανηλίκους». Πριν προλάβει να μπει στο λεωφορείο, είχε ακούσει τη συγγνώμη μου. Ο πατέρας της ντρέπεται να την αντικρίσει, όταν κάνει ή πει κάτι που, κατά τη γνώμη της, ήταν... ανάρμοστο. Όσο για τον γιο μας, «σπάει κόκαλα» το ήρεμο και διαλεκτικό ύφος πού παίρνει, όταν μας... λούζει καταλλήλως. Κι έχουν δίκιο, τα άτιμα... Δώδεκα φορές, στις έντεκα! Ακτινογραφία...

Αυτό, ίσως, είναι και το κέρδος της σχέσης μας μαζί τους... Εδώ είναι, που νιώθουμε ότι κάτι πήγε καλά μεταξύ μας όλ' αυτά τα χρόνια, ότι κάτι τους προσφέραμε στη ζωή τους, μία ελευθερία όχι στα λόγια, αλλά στην καθημερινή σκληρή πραγματικότητα των – αναπόφευκτων, αλίμονο! – αντιθέσεων και συγκρούσεων: να «κοκκινίζουμε» εμείς στα λόγια τους κι όχι αυτά!

Η αίσθηση που υπάρχει, 24 και 21 χρόνια αντιστοίχως, έχει τόση γλύκα και περηφάνια, που φέρνει συγκίνηση στα μάτια. Γλύκα από τα πρώτα βήματα και μια πληρότητα για τα χρόνια της εφηβείας, που