Θέατρο: Βαλτινός και Λέχου, όπως εμείς!

Κυριακή βράδυ, κοντά στο κέντρο, περπατώντας για το θέατρο
Ιλίσια. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, καλοβαλμένη, στο στενό πιο κάτω, κοντά στην
κλινική, ψάχνει τα σκουπίδια. Ντρέπεται που της ρίχνω φευγαλέο βλέμμα. Ντρέπομαι
και εγώ που κοίταξα. Εικόνα πια, συνηθισμένη στην Αθήνα. Εικόνα ντροπής για το
που φτάσαμε. Ερημιά. Νυχτώνει και νωρίς! Αγριεμένη φτάνω στο θέατρο. Φως! Άνθρωποι
να ενωθώ μαζί τους. Μέσα στο φουαγιέ, δεν έχει φωτογραφίες των

πρωταγωνιστών, αλλά
μια έκθεση ζωγραφικής και μου αρέσει αυτό. Δείχνει πως εδώ πέρα γνωρίζουν την ύπαρξη
της κυρίας στα σκουπίδια πιο κάτω. Δεν ναρκισσεύονται. Δεν βεντετίζουν! Δεν
καθρεφτίζονται στο βλέμμα μας, αλλά ψάχνονται μέσα του. Οι μαγικές στιγμές – κώδικες
με τα τρία κουδούνια. Σσσς...αρχίζει...

Είναι Νιλ Σάιμον. Η χρυσή πένα του Μπρόντγουει. Είναι ο
Γρηγόρης Βαλτινός, αυτός ο βελούδινος πρωταγωνιστής που αιμορραγεί στους
ρόλους. Κάνει μετάφραση, σκηνοθεσία και μουσική επιλογή. Μια διαφάνεια υποφωτίζει
ένα μοντέρνο σαλόνι και πίσω ένα μεγάλο παράθυρο της Νέας Υόρκης, από το 14ο
όροφο διαμερίσματος. Ξημερώνει, νυχτώνει, χειμωνιάζει, βγαίνει το φεγγάρι. Λες
και είμαστε εκεί. Μαζί τους, στην 4η λεωφόρο. Κωμωδία, λέει! Με
λυγμό στα σύνορα σπαρακτικού γέλιου. Η ανεργία, η απόλυση, το λοκ αουτ, ο φόβος
της φτώχειας, το άγχος της επιβίωσης στην καρδιά της λατρείας του χρήματος, αν
δεν έχεις δεν είσαι, απεργίες στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα νοσοκομεία, σ
αυτούς που μαζεύουν τα σκουπίδια, τους τόνους από σκουπίδια, ο θυμός, η
επιθετικότητα, οι ανθρώπινες σχέσεις, η οικογένεια, ο άνδρας και η γυναίκα. Να αισθάνεσαι
αβοήθητος. Να σου κλέβουν τη ζωή. Να είσαι στα 40 εφεδρεία. Να κάνεις βουτιά
στην απελπισία. Να είναι η Νέα Υόρκη και εσύ να ξέρεις πως για την Αθήνα λέει
το έργο, για μένα, για σένα, για μας. Και να γελάς! Ω! Πόσο να γελάς! Δυνατά,
για να ακούσει το κακό, να τρομάξει και να φύγει...

Ο Βαλτινός, γητευτής συναισθημάτων, φακίρης εντάσεων, ισορροπιστής
στο γκρεμό της κωμωδίας και στο φαράγγι της απελπισίας. Η Λέχου μεταξωτή,
γλυκύτατη, τρυφερή, με παίξιμο όλο αποχρώσεις, σα χαμηλότονη free τζαζ. Τελειώνει με κάθαρση, να πάμε
ήσυχοι στα σπίτια μας, σαν όλες τις κωμωδίες. Εξαφανίζεται το διαμέρισμα, έχουμε
ο ένας τον άλλον, χιονίζει και το φεγγάρι κερδίζει πάντα το παιχνίδι της ομορφιάς.
Στην πλατεία χειροκροτούμε γιατί γνωρίσαμε τους εαυτούς μας σε βελτιωμένη έκδοση
και γελάσαμε μαζί τους, ή βουρκώσαμε, πάντως καταλάβαμε πως μας αξίζει αγάπη
και είμαστε πολλοί, ρε γαμώ το!

Στα καμαρίνια, βλέπω τον κ. Βαλτινό... θυμάμαι τον Μελ, τον ήρωα
του και αρχίζω να κλαίω. Στη Λέχου ούτε που τολμάω να φτάσω! Δε με ξέρει η γυναίκα,
θα φωνάξει γιατρούς να με κλείσουν σε άσυλο! Η συντριβή μου απ αυτή την καθημερινότητα,
την μίζερη, την οργισμένη, την εχθρική παύει να είναι τοξική μέσα απ τα δάκρυα.
Εμένα αυτή η παράσταση ήταν η κάθαρση μου. Με γέλιο. Και κλάμα. Για σ