Η αθάνατη ελληνική οικογένεια

Η κάθε ελληνική οικογένεια προσπαθεί να ισορροπήσει σε μια Ουρανοκρόνια τραμπάλα, εξαιτίας του χάρτη της Ελλάδας

Η αλήθεια είναι ότι πάντα με ενοχλούσε ο μέσος όρος μάλλον επειδή είμαι το μεσαίο παιδί μιας μέσης οικογένειας, γεννήθηκα μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς και ήμουν μεσαίου ύψους, το ίδιο και κιλών.

Γεννήθηκα τη δεκαετία του '70 σε μια ελληνική επαρχιακή πόλη (ακόμα την αποκαλώ χωριό για να εκνευρίζω την τοπικίστρια μητέρα μου) και από πολύ μικρή ηλικία, σχεδόν από τα 5 είχα

καρφωμένα στο μυαλό μου δύο πράγματα: α) ότι εγώ ήμουν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας και β) ότι αποκλείεται να υπάρχει πιο τρελή οικογένεια από τη δική μου. Βέβαια, αργότερα διαψεύστηκα πανηγυρικά και στα δύο.

Εξαιτίας του Ποσειδώνα μου, που αν και δεν είναι ιδιαίτερα τονισμένος στο ωροσκόπιό μου, έχει κάνει αισθητή την παρουσία του είχα φτιάξει μια ιστορία: Ήμουν λέει το μοναδικό παιδί ενός πλούσιου, ονόματι Τζων Πάπας από την Αυστραλία (μάλλον σε ταινία το είχα δει) που θα εμφανιζόταν κάποια στιγμή στα 18 μου, θα με αναγνώριζε, θα με έπαιρνε μαζί του και θα ξέφευγα από το τρελάδικο που ζούσα και βέβαια από το μέσο όρο.

Όταν αργότερα ασχολήθηκα με την Αστρολογία διαπίστωσα ότι η κάθε ελληνική οικογένεια προσπαθεί να ισορροπήσει σε μια Ουρανοκρόνια τραμπάλα, εξαιτίας του χάρτη της Ελλάδας που ο Κρόνος έχει καβατζώσει τον 4ο οίκο της και ο Ουρανός απ' απέναντι να του βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα. Από τη μια οι ενοχές, οι ανασφάλειες και το «τι θα πει ο κόσμος;» κι απ' την άλλη οι θεωρίες, οι ανατροπές και οι αντιφάσεις. Είναι λογικό η τραμπάλα να γέρνει πότε από δω και πότε από κει ανάλογα με το συμφέρον της οικογένειας τη δεδομένη στιγμή -λέγε με και Δία- κάνοντας εμάς, τα παιδιά, να κοιτάμε με απορία και ενίοτε να παραμιλάμε. Τι ήταν σωστό και τι όχι; Τι έπρεπε και τι θέλαμε πραγματικά να κάνουμε ή να πούμε; Η απόλυτη σύγχυση!

Ο Κρόνος στον 4ο και στο Λέοντα είναι ο κύριος υπεύθυνος αυτής της κατάστασης γι' αυτό και τα περισσότερα παιδιά αυτής της χώρας, ιδιαίτερα όταν οι καταβολές μας είναι από μια μέση, οικονομικά, απλή και καθημερινή φαμίλια, μεγαλώσαμε με το βάρος των ενοχών και δεν ξέρω πραγματικά κι αν καταφέραμε να ξεφύγουμε ποτέ.

Οι φράσεις που έχουν ειπωθεί από τα χείλη των γονιών κατά μήκος της ελληνικής επικράτειας μπορεί τώρα να ακούγονται γραφικές ή αστείες αλλά είχαν στοιχειώσει τα αφτιά μας για χρόνια ολάκερα.

-Στα 10 «ξύπνα να πας στο σχολείο, ο πατέρας σου σηκωνόταν από τα χαράματα και περπατούσε μισή ώρα για να φτάσει, όταν ήταν μικρός»

-Στα 15 σου, όταν ζητούσες κάτι και η απάντηση ήταν συνήθως όχι «να πας να δουλέψεις να δεις πως βγαίνει το μεροκάματο κι ύστερα θα μου πεις τι ψυχή έχει»

-Στα 18 σου, όταν έβγαινες έξω με φίλους «μεγάλωσες πια πρέπει να ωριμάσεις. Σε λίγο θα κάνεις τη δική σου οικογένεια»

-Στα 25 σου «ο τάδε ή η τάδε παντρεύτηκε εσύ τι περιμένεις; Θα σε θρέφουμε μια ζωή;»

Κι άλλες τύπου: «έχω κάνει εγώ θυσίες για να σε μεγαλώσω» ή «κάνε κανα παιδάκ