Νόμπελ Φυσικής ή μήπως Αστρολογίας;

Σχετικά πρόσφατα οι επιστήμονες κατάφεραν να θέσουν σε κατάσταση σύμπλεξης δύο μικροσκοπικά διαμάντια, αποδεικνύοντας πως αυτή δεν περιορίζεται στον μικρόκοσμο.

Τι θα λέγατε αν κάποιος σας περιέγραφε έναν κόσμο όπου δύο σώματα που τα ενώνει μια κοινή χρονική αφετηρία -για παράδειγμα ένας άνθρωπος κι ένας πλανήτης- θα μπορούσαν να αλληλεπιδρούν το ένα με το άλλο κι ας βρίσκονται σε τεράστια απόσταση μεταξύ τους; Έτσι, χωρίς να μεσολαβεί κάποια δύναμη ή ανταλλαγή ενέργειας;

Για την κλασική Φυσική αυτό είναι ανήκουστο. Κάθε αλληλεπίδραση μεταξύ δύο συστημάτων, συνοδεύεται από την αυτονόητη

ανταλλαγή ενέργειας μέσω κάποιας δύναμης. Μάλιστα η αλληλοεπίδραση συνεπάγεται και ανταλλαγή πληροφορίας ή το αντίστροφο: η ανταλλαγή πληροφορίας προϋποθέτει και ανταλλαγή ενέργειας.

Στην Αστρολογία αυτή η αλληλεπίδραση, θεωρείται δεδομένη, μόνο που κανείς δεν έχει εντοπίσει μια δύναμη, που να μπορεί να εκληφθεί ως αποφασιστική. Κατά καιρούς έχουν προταθεί διάφορες λύσεις, χωρίς καμιά τους να είναι πλήρης ή να συγκεντρώνει την συνολική αποδοχή. Και αυτή η έλλειψη είναι που κάνει την Αστρολογία να φαίνεται στα μάτια της πλειοψηφίας των επιστημόνων ως δοξασία.

Όμως έχει ο καιρός γυρίσματα και πλέον αυτή η θεώρηση, δοκιμασμένη μάλιστα στην πράξη, δεν είναι Αστρολογία αλλά Φυσική!

Το φαινόμενο της Quantum Entanglement έχει αποδοθεί στη γλώσσα μας ως κβαντική Σύμπλεξη, Διεμπλοκή, Ενδιαπλοκή ή Εναγκαλισμός. Όμως όποιον όρο κι αν κρατήσετε, η πραγματικότητα δεν αλλάζει.

Η κβαντική σύμπλεξη είναι υπαρκτό φαινόμενο και παρατηρείται όχι μόνο στο μικρόκοσμο, αλλά και σε μεγαλύτερες κλίμακες. Σχετικά πρόσφατα οι επιστήμονες κατάφεραν να θέσουν σε κατάσταση σύμπλεξης δύο μικροσκοπικά διαμάντια, αποδεικνύοντας πως αυτή δεν περιορίζεται στον μικρόκοσμο.

«Πειράζοντας» το ένα διαμάντι, το άλλο αντέδρασε ακαριαία!

Θεωρητικά, το θέμα είναι γνωστό από την εποχή της «πρώτης κβαντικής επανάστασης», τις δεκαετίες τους 1920 και 1930. Και βέβαια το πρώτο που σκέφτομαι είναι την (εκούσια ή ακούσια) άγνοια κάποιων φυσικών που για να αντικρούσουν την Αστρολογία, υποστήριζαν και υποστηρίζουν πως για παράδειγμα «η βαρυτική επίδραση του Δία πάνω στον άνθρωπο είναι μικρότερη από αυτή που ασκεί ο μαιευτήρας σε ένα μωρό», άρα δεν τίθεται θέμα κοσμικών επιρροών και η Αστρολογία είναι απάτη. Η «γνώση» τους όμως πάλιωσε και είναι καιρός να αναζητήσουν νέα επιχειρήματα, αν τα βρουν φυσικά...

Έχω ξαναγράψει πως ο μικρόκοσμος της κβαντομηχανικής ταιριάζει γάντι με αυτόν της Αστρολογίας και η επιστημονική πρόοδος σε αυτόν τον τομέα ανοίγει και τα δικά μας μάτια.

Μια από τις βασικές αρχές της είναι ότι ανεξάρτητα με την τελική του εκδήλωση, το κάθε τι δεν είναι μονογενές αλλά έχει και πολλά «αόρατα αδελφάκια», προκύπτει δηλαδή από μια δέσμη πιθανοτήτων. Και ο παρατηρητής (δηλαδή εμείς) είναι που επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα, το ποιά από όλες αυτές τις εκδοχές-καταστάσεις της ύλης θα επαληθευτεί στην πράξη.

Αυτός ακριβώς είναι και ο κύρ