Τα θέατρα ελέγχου: Ρόλοι για να έλκουμε την ενέργεια

Το θύμα, ο τρομοκράτης, ο ανακριτής, ο απόμακρος – Ρόλοι που υιοθετούμε για να έλκουμε την ενέργεια

Οι ανθρώπινες ψυχές, όταν αποφασίζουν να ενσαρκωθούν, περνούν σε μία διαδικασία μη μνήμης μπλοκάροντας την ανάμνηση της θεϊκής τους υπόστασης, και ταυτίζονται με τον σωματικό τους φορέα και με τον νου. Αυτή η αναίρεση της μνήμης οδηγεί στην ψευδαίσθηση της χωριστότητας και έχει ως αποτέλεσμα, ο άνθρωπος, νοιώθοντας ξεκομμένος από την Πηγή του, να βιώνει μοναξιά, ανασφάλεια, αδυναμία και απειλή.

Τότε εγείρονται αυτόματα μηχανισμοί

άμυνας, για προστασία από τον «απειλητικό», «χωρίς Αγάπη» Κόσμο, οι οποίοι, πολύ φυσικά, μας οδηγούν στο να καλλιεργούμε τρόπους συμπεριφοράς και αντίδρασης στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, τέτοιους που να μας δίνουν έστω και ψευδώς, το αίσθημα της ασφάλειας, της αποδοχής, της δύναμης, ή ό,τι άλλο χρειαζόμαστε για να νοιώθουμε ασφαλείς.

Αυτά τα προφίλ συμπεριφοράς, μοιάζουν με ρόλους που ενδυόμαστε, οι οποίοι αφενός μας προστατεύουν από εξωτερικές επιθέσεις, ως επί το πλείστον σε ψυχολογικό επίπεδο, αφετέρου μας δίνουν τη δυνατότητα, προσωρινά τουλάχιστον, να καθοδηγήσουμε την συμπεριφορά των γύρω μας και τις αντιδράσεις τους, προς όφελός μας. Πρόκειται ουσιαστικά για παιχνίδια ελέγχου και προσπάθειες έλξης από το περιβάλλον μας, του ενδιαφέροντος των άλλων και της ενέργειας που μας λείπει. Τα αναπτύσσουμε συνήθως από μικρή ηλικία, υποσυνείδητα, και είναι ευφυείς τρόποι επιβίωσης της τρυφερής και ευάλωτης παιδικής ψυχής στον άγνωστο και συχνά σκληρό και δυσνόητο κόσμο των ενηλίκων.

Θα αναφερθούμε σε τέσσερεις από τους πολλούς ρόλους που εναλλάσσουμε στη ζωή μας ο καθένας, οι οποίοι μοιάζουν να είναι οι συνηθέστερα επαναλαμβανόμενοι, και αφορούν τα παιχνίδια ελέγχου που ανταλλάσουν οι άνθρωποι στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, στην προσπάθειά τους να χειραγωγήσουν την συμπεριφορά των άλλων και να έλξουν την επιθυμητή ενέργεια επάνω τους.

ΤΟ ΘΥΜΑ

Συνήθως το υιοθετούν άτομα με πιο παθητικό χαρακτήρα, με αίσθημα αδυναμίας, κατωτερότητας ή ανασφάλειας, το οποίο στην πορεία, το μετατρέπουν σε πλεονέκτημά τους. Δηλαδή, ο αδύναμος είναι ο καλός της υπόθεσης, που υπομένει τα πάντα, και γι αυτό δικαιούται προσοχής. «Εγώ ο καημένος χρειάζομαι την αμέριστη προσοχή και στήριξή σου». Το βασικό στοιχείο αυτού του θεάτρου ελέγχου είναι το παράπονο. Αυτό το όπλο χρησιμοποιούν όσοι βιώνουν τον ρόλο του θύματος, για να προκαλέσουν αισθήματα ενοχής στους γύρω τους, και να τραβήξουν την προσοχή και την ενέργειά τους. Αποτέλεσμα αυτού του ρόλου είναι να παγιδεύουν τον εαυτό τους και όσους μπουν στο παιχνίδι τους, σε σχέσεις εξάρτισης, μεταθέτοντας την ευθύνη της ζωής τους σε άλλους, και να βυθίζονται στην αυτολύπηση και την αδυναμία.

Ο ΑΠΟΜΑΚΡΟΣ

<