AXIOM… εστί; Ή όχι; Τι μπέρδεμα!

Κάθε μέρα που περνάει, όλοι ελπίζουμε ότι το κουβάρι αυτής της υπόθεσης που εξελίσσεται τις τελευταίες εβδομάδες με τον Παναθηναϊκό ξετυλίγεται λίγο ακόμη, Φευ, αυτό που συμβαίνει είναι το ίδιο μ’ αυτό που μας συμβαίνει και με τα… μέτρα της κυβέρνησης.

Εκεί που λες: εντάξει. Τώρα τελείωσε το πράγμα, θα βρούμε λίγο χρόνο να το εκτιμήσουμε και να κάνουμε τα κουμάντα μας, τσακ, έρχεται (όχι ο… Τσακ-ας), αλλά ένα νέο μέτρο, μια νέα πληροφορία που κάνει όσο μυαλό μας έχει απομείνει να φτάσει σε σημείο βρασμού! Και επειδή το

Κυκλοφορείς στο δρόμο και αν, απολύτως λογικά, κόψεις ταχύτητα και αφήσεις έναν πεζό να περάσει απέναντι, κατ’ αρχήν σε κοιτάζει… περίεργα, σα να είσαι εξωγήινος και στη συνέχεια χαμογελάει μ’ έναν τρόπο που δείχνει ότι, κατά βάθος, είναι τόσο απελπισμένος ώστε ακόμη και μια τέτοια, μικρή και ασήμαντη (και υποχρεωτική, στην τελική) κίνηση, μπορεί να του φτιάξει τη μέρα! Απλώς επειδή είναι ευγενής και αλτρουιστική!

Τώρα, λοιπόν, έχω μέτρο για να ξέρω και αν όσοι αφήνω να περάσουν το δρόμο είναι ή όχι… Παναθηναϊκοί. Είναι όσοι κοιτάζουν περίεργα, αλλά το χαμόγελό τους… σβήνει άμεσα μετά και δεν δείχνει να φτιάχνει ούτε η μέρα τουw, ούτε η νύχτα τουw, ούτε τίποτε. Λογικό. Διότι πρέπει, πέρα από τον Βενιζέλο, τον Τρισέ και τη Λαγκάρντ να σκεφτούν και τον… πρίγκιπα, την AXIOM, τη στάση του Τζίγκερ απέναντι σ’ αυτά, τον «καπετάνιο», τον Βγενόπουλο και όλα τα σχετικά…

Ας πούμε λοιπόν για μία ακόμη φορά κάτι, όμως και μ’ αυτό να κλείσουμε (προ υστερογράφου): ΟΛΑ μαθαίνονται τελικά. Όλα βγαίνουν στην επιφάνεια. Όσο κι αν κρατήσουν ως «σίριαλ», όσο καλά κι αν είναι σχεδιασμένα σε σενάριο, στο τέλος αποκαλύπτονται. Και ίσως τότε να έχει μόνο ιστορική σημασία κάτι τέτοιο, όμως τι να γίνει; Κι αυτή έχει το νόημα και την ουσία της…

ΥΓ: Παρότι η άποψή μου γενικότερα για την ελληνική χιπ-χοπ είναι γνωστή (είναι σα να βλέπω μαύρο απολυμένο εργάτη αυτοκινητοβιομηχανίας του Ντιτρόιτ να τραγουδάει «Ένας αητός καθότανε στον ήλιο και λιαζότανε» και το ίσο να του το κρατάνε δύο homies, ο ένας στο κλαρίνο κι ο άλλος στο νταούλι), η αλήθεια είναι ότι χάρηκα το τραγουδάκι των διεθνών, που αναμένεται να γίνει… χιτ.

Γενικώς, είμαι πάντοτε υπέρ όλων όσα δείχνουν ότι σε μια ομάδα (και πολύ περισσότερο στην Εθνική ομάδα), υπάρχει αρκετό κέφι και για να κάτσει κάποιος να σκεφτεί και να οργανώσει κάτι τέτοιο. Να σκεφτεί παρατσούκλια, ιδιότητες, να σκεφτεί «εσωτερικά» αστεία και όλα τα σχετικά.

Δείχνει πάντοτε ότι ακόμη κι αν (αναπόφευκτα: τριάντα άνθρωποι δεν μπορεί να είναι όλοι καρδιακοί φίλοι) και κόντρες θα υπάρξουν και καυγαδάκια και… σφαλιάρες ίσως, ακόμη ακόμη, το όλο οικοδόμημα στηρίζεται σε καλό, κατά βάση, κλίμα. Σε παίκτες που πιστεύουν στην κοινή προσπάθεια και στον κοινό στόχο. Κι αυτό είναι κομβικό σημείο για κάθε ομαδική προσπάθεια –κυρίως δε ποδοσφαιρική…