Αν ήμουν παίκτης του Άγιαξ

Άμα είναι να μιλάνε οι Ολυμπιακοί για το ότι η Ντόρτμουντ δεν τράβηξε στο τελευταίο δεκάλεπτο, οι του Άγιαξ πρέπει να βγούνε με τα οπλοπολυβόλα και να θερίζουν Κροάτες έξω από τα Coffe Shop αφού έχουν πιει κανά τσιγάρο πρώτα και έχουν σχετικά ηρεμήσει.

Εντάξει είναι αλήθεια πως διασκέδασα με τον τρόπο που αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός τον αποκλεισμό του από τη συνέχεια του Τσάμπιονς Λιγκ γιατί λειτούργησε λες και κανένας από αυτούς δεν είδε

Μία Άρσεναλ που είχε μοναδικό διακριθέντα τον Μπεναγιούν, ο οποίος ως Εβραίος που σέβεται τον εαυτό του δεν ήθελε να χάσει το πριμ. Είναι η κλασική φάση που πεθαίνει ο μπαμπάς Εβραίος, φωνάζει τον πρώτο γιο, τον δεύτερο, τον τρίτο και όταν πηγαίνει και ο τέταρτος πάνω από το κρεβάτι του πόνου αναρωτιέται ποιος είναι στο μαγαζί.

Κανένας Ολυμπιακός μάλλον δεν θέλησε να πιστέψει πως η Άρσεναλ δεν ήρθε στο Καραϊσκάκη για να κερδίσει, αλλά για να κάνει δημόσιες σχέσεις, να λανσάρει και κανά προϊόν από αυτά που διαθέτει. Κουτί είναι ο Ροζίνσκι για τον θρύλο σας πλάκα – πλάκα.

Δε αναφέρομαι στον τρίτο τερματοφύλακα που χρησιμοποίησε μετά τον απαράδεκτο Φαμπιάνσκι. Αυτός ο τύπος, αν έκανε μία ανάλογη εμφάνιση σε ένα Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ, σε όποια από τις δύο ομάδες κι αν έπαιζε, θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να τον πυροβολήσει στο κεφάλι, στο δικαστήριο να αθωωθεί και να πληρωθεί ψυχική οδύνη από την οικογένεια του. Ήταν πιο χαζός κι απ τα δοκάρια.

Δεν είδα τις δηλώσεις των παικτών του Άγιαξ, αλλά αν στη θέση του Φαν Ντερ Βιλ ήταν ο Τοροσίδη θα ακούγαμε φράσεις «να τον φιλήσει η μάνα του κρύο», «ζεστές παντόφλες να βρει σπίτι του» για τον βοηθό, ενώ στην ανάλυση που θα γινόταν μετά στο Μέγκα, θα μιλούσαν για το καθίκι τον βοηθό και για τον ρόλο των Κροατών στον β' παγκόσμιο πόλεμο.

Τώρα παρατηρώντας τα παιχνίδια και πως αποκλείστηκε ο Άγιαξ, ήταν πιασμένος ο βοηθός που ακύρωσε τα δύο γκολ, ήταν πιασμένος ο μέσος της Δυναμό ο Λέκο που έφαγε την κόκκινη στο σβηστό, όλη η άμυνα της Δυναμό επίσης και δεν ήταν πιασμένη η Ρεάλ. Η οποία ως πραγματικά μεγάλη ομάδα πήγε και τους έριξε ένα τρίμπαλο, ανεξάρτητα αν δέχτηκε δύο γκολ που δε μέτρησαν.

Πρώτη φορά στη ζωή μου έχω δει πέντε παίκτες να μην μπορούν να πιάσουν έναν – Γκομίς – όπως και πρώτη φορά στη ζωή μου έχω δει ομάδα με δέκα να παίζει τόσο ανοιχτά. Οι Κροάτες μας δείχνουν τον δρόμο της πιανόλας και μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ τι θα συνέβαινε αν τρώγαμε επτά στη Τούμπα από μία ομάδα που χρειαζόταν κάπου τόσα για να περάσει στην επόμενη φάση.

Μαζικές δολοφονίες ποδοσφαιριστών, κάτι σε γενοκτονία των Αρμενίων κυκλοφορεί στα πέριξ του μυαλού μου.

Απλά θα τρώγαμε καμιά σφαίρα και εμείς γιατί όπως και να χει, στα στραβά πάντα φταίμε.