Μπροστά ρολάρει πίσω ρετάρει…

Mια «επαγγελματική» νίκη στον τελευταίο αγώνα πρωταθλήματος πριν τις γιορτές, από μια ομάδα που εμφανώς πλέον παρουσιάζει στα τελευταία παιχνίδια «κοιλιά», έχει αποψιλωμένο ρόστερ (γι’ αυτό και εμφανίζεται - δικαιολογημένα - κουρασμένη) και παρότι είναι κακή σε μεγάλα χρονικά διαστήματα του ματς κατορθώνει να αναδείξει δύο μεγάλους πρωταγωνιστές (Λέτο, Καπίνο) είναι ό,τι καλύτερο θα επιθυμούσε ο Παναθηναϊκός για το παιχνίδι του κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης, μια ομάδα που παραδοσιακά του δημιουργεί

Το γεγονός ότι οι «πράσινοι» έφτασαν στις γιορτές χωρίς περαιτέρω απώλειες (υπό την προϋπόθεση ότι την Τρίτη ο Αγροτικός Αστέρας στο ματς κυπέλλου στον Εύοσμο δεν θα… θελήσει να χαλάσει την εορταστική διάθεση) και έχουν χρόνο να ξεκουραστούν μέχρι το «κομβικό», όπως έχουν έρθει τα πράγματα, παιχνίδι με τον Παναιτωλικό (και με τον Λέτο απόντα - στην πράξη θα αποδειχτεί αν ήταν σωστή κίνηση να εκτίσει την ποινή των καρτών του στο Αγρίνιο) μόνο ως θετικό μπορεί να εκληφθεί.

Εξίσου θετικό είναι το γεγονός ότι ο Λέτο - παρόλο που σε κάποια σημεία του αγώνα θύμισε τον παλιό «ατομιστή» εαυτό του - εμφανίστηκε να διαθέτει το κέφι των προηγούμενων καλών αγώνων του (που το είχε χάσει τελευταία) και να παίρνει για μια ακόμα φορά την ομάδα στους ώμους του.

Κι αν ο Αργεντινός απλά συνέχισε από εκεί που είχε… σταματήσει, πολλά είναι τα εύσημα που αξίζει να αποδοθούν στον νεαρό Καπίνο που με τις σωτήριες επεμβάσεις του έσωσε τον Παναθηναϊκό από παραβίαση της εστίας του σε χρονικές στιγμές του αγώνα που αν είχε δεχτεί γκολ σήμερα ενδεχομένως η συζήτηση για το ματς θα ξεκινούσε από άλλη βάση…

Ο Παναθηναϊκός κατορθώνει μέσα από τις αντιξοότητες και σε μια χρονική στιγμή της σεζόν που βρίσκεται σε αγωνιστική κάμψη όχι μόνο να παραμένει αλώβητος, αλλά να σφυρηλατεί το χαρακτήρα των παικτών του, ειδικά αυτών για τους οποίους η ψυχολογία είναι το Α και το Ω, να παραμένει σε τροχιά τίτλου και να κάνει πορεία πρωταθλητισμού.

Εδώ, όμως, σταματούν τα θετικά και ξεκινούν τα αρνητικά. Γιατί αν για παράδειγμα ο Λέτο δείχνει να είναι στο... mood των πρώτων αγωνιστικών, ο Ζέκα είναι σταθερά καλός, η πτώση του Κουίνσι είναι πιθανότατα θέμα κόπωσης, ο Ρούντολφ χρειάζεται απλά παιχνίδια στα πόδια του για να αποδώσει αυτά που όλοι προσδοκούν απ’ αυτόν, ο Κλέιτον (που δεν «τραβάει» με τίποτα τελευταία) πλησιάζει ο καιρός να αντικατασταθεί από τον Χριστοδουλόπουλο και το Νίνη (που, πάντως, ούτε αυτοί θα είναι απόλυτα έτοιμοι τον πρώτο καιρό της επανένταξής τους), ο Σιμάο «μασάει σίδερα» και ο Κατσουράνης έχει βρει το ρόλο που του ταιριάζει, η άμυνα εξακολουθεί να παραμένει ο αδύναμος κρίκος.

Αδύναμος όσο και επικίνδυνος. Κι εδώ πια δεν είναι θέμα τόσο συνολικής αμυντικής λειτουργίας (οπότε θα έπρεπε να αναζητήσουμε την ευθύνη και στους χαφ), γιατί φάνηκε ξεκάθαρα χθες σ’ έναν αγώνα που ο αντίπαλος δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να… πετάει τη μπάλα μπροστά, πως ο μόνος αξιόπιστος αμυντικός του «τριφυλλιού» ήταν ο Στέργος Μαρίνος.

Τ