Χωρίς αυτοκριτική «σύστημα» δεν αλλάζει

Οι εφημερίδες χθες έκλεισαν πολύ νωρίς. Τόσο νωρίς που η έννοια "επί της ημέρας" απ' όπου προέρχεται το "εφημερίδα", μάλλον έχασε το νόημά της.Ο λόγος είναι η απεργία των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας. Μιας κατηγορίας δημοσίων υπαλλήλων που, πράγματι: και ο πλέον ταλαιπωρημένος από τον εν γένει ανάλγητο, τεμπέλικο και αναποτελεσματικό κρατικό μας μηχανισμό αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζονται με τρόπο "ισοπεδωτικό". Όπως ο οποιοσδήποτε (ενίοτε και με τα πτυχία του) έχει χωρίς ουσιαστικό λόγο επιβαρύνει τα τελευταία 30 χρόνια τον κρατικό κορβανά με την οκνηρή παρουσία του σε κάποια "υπερεσία" -sic- απλώς και μόνο επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη...Αντίστοιχες (ολόκληρες) κατηγορίες ολιγάριθμων σε αριθμό δημοσίων υπαλλήλων φυσικά και υπάρχουν. Προχείρως μπορεί να αναφέρει κανείς ένα σωρό: οι  μάχιμοι των Ενόπλων Δυνάμεων, οι πυροσβέστες, οι αστυνομικοί, οι διασώστες, οι νοσηλευτές και οι νοσηλεύτριες και αρκετά ακόμη μικρά τμήματα αυτού του γιγάντιου δημόσιου τομέα είναι απολύτως απαραίτητοι για την ύπαρξη και τη λειτουργία μιας ευνομούμενης χώρας. Και είναι απίστευτα άδικο να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζεται οποιοσδήποτε άλλος πληρώνεται από τον ίδιο "κωδικό" ενός προύπολογισμού.Αλλά, βεβαίως, ακόμη και εκείνες οι κατηγορίες που αναρωτιέται κανείς γιατί είναι επανδρωμένες σε τόσο σπάταλη αφθονία (εφόσον μάλλον εχθρικά προς τον πολίτη λειτουργούν και συχνότατα προς ίδιον, ταπεινό όφελος και όχι προς εξυπηρέτηση του κοινού καλού), φυσικά και δεν είναι ΟΛΟΙ για… «εφεδρεία», που είναι και της μοδός λέξη.Φυσικά και μεταξύ τους υπάρχουν φιλότιμοι και άξιοι άνθρωποι που τίμησαν επί χρόνια τα μοναδικά προνόμια που η λέξη «δημόσιο» έφτασε να σημαίνει στην Ψωροκώσταινα των… καταναλωτικών δανείων για «πανεράκια», ξαπλώστρες των 20 γιούροζ στο Αδελφονήσι και περισσότερες κατ’ αναλογίαν πληθυσμού Cayenne απ’ ότι η Ελβετία.Το σύστημα όμως είναι αδυσώπητο και το σύστημα δεν το ορίζουν ως πλαίσιο οι λίγοι, αλλά πάντοτε οι πολλοί. Όσοι «κόβουν» όποιο κεφάλι περισσεύει για να μη χαλάει η πιάτσα…. Και, ακούγοντας όλον αυτόν τον καιρό όλα όσα ακούω, από όσους (όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι) δικαιούνται να αγανακτούν, αλλά ΚΑΙ όσους είναι 100% μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης, ένα μου έρχεται στο μυαλό:Ότι τώρα δεν είναι η ώρα να πούμε ότι, π.χ., στο δικό μας συνάφι (αλλά και στις περισσότερες εκφάνσεις του ιδιωτικού τομέα), το "απίστευτα άδικο" έχει γίνει εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια το αντίστοιχο της "καλημέρας" που λέγαμε κάποτε σε όσους βλέπαμε στο γραφείο -και το λέμε ο ένας στον άλλον χαμηλόφωνα, αναφερόμενοι σε όσους δεν βλέπουμε πια στο γραφείο...Ούτε είναι η ώρα να θυμίσουμε ότι στον μη δημόσιο τομέα, η ανασφάλεια, οι εργασιακοί εκβιασμοί, τα δωδεκάωρα καθημερινής δουλειάς, οι "δυσκοίλιες" αυξήσεις, οι αναίτιες απολύσεις, η αναντιστοιχία προσόντων ή προσφοράς με την αμοιβή και όλα τα σχετικά αποτελούν κοινό τόπο ακόμη και πριν την κρίση –πόσο μάλλον τώρα.Τώρα είναι η ώρα να αλλάξουμε το σύστημα –όχι για μας, πια.