Δεν… έτυχαν, μόνον, τα 1-0! Πέτυχαν κιόλας…

Η όψιμη… αγωνία διαφόρων πλευρών για το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός θα είναι, στατιστικά, δύσκολο, αν δεν βελτιώσει και την απόδοσή του να βγαίνει μονίμως νικητής με το «φτωχό» 1-0 από τα παιχνίδια που δεν του πηγαίνουν πρίμα από την αρχή, δεν νομίζω ότι πείθει πολλούς για το… αγνό των προθέσεών της, τώρα που έρχεται και έτσι όπως έρχεται. Και το λέω αυτό για δύο λόγους.

Ο πρώτος είναι ότι ως στατιστικός κίνδυνος, είναι περίπου αυτονόητος. Και ο δεύτερος είναι ότι η… στατιστική δεν είναι πάντοτε

ο ασφαλέστερος τρόπος για να εξασφαλιστεί η πλήρης και ακριβής περιγραφή της αλήθεια. Για παράδειγμα, ότι εάν οι μέτριες εμφανίσεις και οι αναιμικές νίκες συνεχιστούν, μπορεί κάποια στιγμή να υπάρξει ζήτημα και «ανάποδου» αποτελέσματος, από τη στήλη έχει διαπιστωθεί εδώ και καιρό –ήδη, για την ακρίβεια, από το δεύτερο «σερί» 1-0 εντός του Ιανουαρίου, εκείνο με τον ΠΑΣ στα Γιάννινα.

Και τότε δεν ήμουν, βέβαια, ο μόνος που το είχε παρατηρήσει. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, και καμιά ιδιαίτερη σοφία για να το επισημάνεις. Όταν λοιπόν επανέρχεται ως «ανακάλυψη», ενώ μάλιστα, βολικότατατα, «αποκόπτεται» και από το γεγονός ότι «μεσολάβησε» και ένα 3-0 επί του Λεβαδειακού και απ’ αυτό που τονίσαμε χθες (ότι επαναλαμβανόμενη σύμπτωση παύει να είναι σύμπτωση), το πράγμα αποκτά μια άλλη διάσταση.

Θέλω να πω: πάντοτε ισχύει ότι ακόμη και… 90-10 κατοχή να έχεις και να κάνεις 25 τελικές, το να κερδίζεις με 1-0 είναι λόγος για μικρότερο ή μεγαλύτερο προβληματισμό και δεν πρέπει να σε κάνει να «κρύβεσαι» πίσω από τη νίκη αυτή καθαυτή. Όμως, αντιστοίχως, το να στέκεσαι κυρίως (και σχεδόν αποκλειστικά) στο μίνιμουμ σκορ για να βγάλεις συμπεράσματα, επίσης δεν αποδίδει ορθά την πραγματικότητα.

Ο Παναθηναϊκός μετράει πλέον πέντε νίκες με 1-0 εντός του 2012: επί της Κέρκυρας, του ΠΑΣ, της Δόξας (δύο φορές, προχθές και στο εξ αναβολής της 4ης αγωνιστικής) και του Ατρομήτου. Όμως, σ’ αυτά τα 5 παιχνίδια μέσα σε 25 μέρες (!) ούτε με τους ίδιους παίκτες αγωνίστηκε (ούτε σε ένα!), ούτε την ίδια εικόνα είχε. Ούτε οι «ειδικές» τους συνθήκες ήταν ίδιες. Και συνεπώς, το ότι κοινός τους παρονομαστής ήταν το «1-0» λέει… μόνον όσα λέει. Τίποτε παραπάνω.

Η προσωπική μου άποψη είναι αυτή που εξέφρασα και στο σχόλιό μου μετά το προχθεσινό παιχνίδι. Ότι ο τρόπος με τον οποίο έχει ξεπεραστεί με 15 βαθμούς στο σακούλι αυτός ο σκόπελος των πέντε αγώνων μέσα σε πολύ λίγες μέρες, αν ο καθένας τους εξεταστεί προσεκτικά, αυτό που δείχνει είναι ότι την ομάδα τη συνοδεύει κι ένα «άστρο» (απαραίτητο, άλλωστε και στο ποδόσφαιρο όπως και οπουδήποτε αλλού), κατά βάση, όμως, η ίδια διαμορφώνει την –καλή- τύχη της.

Όχι απλώς επειδή την κυνηγάει, αλλά και μέσω διαφόρων άλλων ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που αναδείχθηκαν απ’ αυτά τα παιχνίδια και που δείχνουν ότι δεν… έτυχε κάτι, αλλά πέτυχε. Ως αποτέλεσμα δουλειάς, ορθών εμπνεύσεων και προσωπικής υπέρβασης όχι ενός, δύο, αλλά αρκετών προσώπων –παικτών, αλλά και του Φερέιρα επίσης… (Και αύριο…)