Δύο εκατομμύρια δολάρια για ένα Tucker Torpedo (photos+videos)

Η κορυφαία πώληση στη δημοπρασία της Barrett - Jackson στο Scottsdale της Αριζόνα ήταν ένα Tucker Torpedo του 1948.

Το Tucker έφτασε στην τιμή των 2.004.000€ ($2.650.000) η οποία διαμορφώθηκε με φόρους και προμήθειες στα 2.201.000 € ($2.910.000).

Στην Αμερική είναι πολύ δύσκολο να βγει προς πώληση ένα από τα 47 Tucker που έχουν μείνει (από τα 50 που παράχθηκαν). Τα αυτοκίνητα παραμένουν ακριβά και μοντέρνα (για την εποχή που κυκλοφόρησαν) έτσι δεν είναι τυχαίο το ότι σε αυτή τη δημοπρασία το Tucker «διπλασίασε» την τιμή

Αν και είναι νωρίς ακόμη για προβλέψεις, τα υπόλοιπα αυτοκίνητα που υπάρχουν (46) θα αποκτήσουν μεγαλύτερη αξία, ενώ πολύ πιθανόν να ανοίξει περισσότερο η αγορά και να βγουν κάποια προς πώληση στους επόμενους μήνες.

Η ιστορία των πρωτοποριακών αυτοκινήτων ξεκινά όταν ο Πρέστον Τάκερ και ο Χάρι Μίλερ έθεσαν τις βασικές προδιαγραφές του αυτοκινήτου: αερόψυκτος κινητήρας πίσω τοποθετημένος, αεροδυναμικό αμάξωμα, τελική ταχύτητα πάνω από 100 μίλια /ώρα (160 χλμ. / ώρα), κατανάλωση 35 μίλια /γαλόνι και τιμή κοντά στα 1.500 δολάρια.

Τη σχεδίαση ανέλαβε αρχικά ο Τζορτζ Λόουσον, ένας καλλιτέχνης, που έφτιαξε και το πρώτο πήλινο μοντέλο σε κλίμακα 1:4. Στις 2 Μαρτίου του 1947 εμφανίστηκε στους Times της Ν. Υόρκης μια ολοσέλιδη διαφήμιση του μοντέλου «Tucker '48». Στην καταχώρηση δημοσιευόταν μια εικονογράφηση του αυτοκινήτου που είχε σχεδιάσει ο ελληνικής καταγωγής, Άλεξ Σαράντος Τρεμούλις.

Ο Τάκερ και ο Τρεμούλις συναντήθηκαν για πρώτη φορά τα Χριστούγεννα του '46. Εκεί συζήτησαν τις βασικές προδιαγραφές του αυτοκινήτου. Λίγες μόλις μέρες μετά, την παραμονή του νέου έτους, ο Τρεμούλις του έδειξε μερικές προτάσεις του. Βλέποντας τα σχέδια, ο Τάκερ ενθουσιάστηκε. Υποστήριξε, ότι δεν χρειάζονταν βελτιώσεις μια και οι αρχικές ιδέες είναι και οι καλύτερες. Στη συνέχεια του έδωσε διορία 60 μέρες να ετοιμάσει το τελικό πρωτότυπο!

O Τρεμούλις πράγματι ακολουθώντας τη συμβουλή του Τάκερ έβαλε το κεφάλι κάτω και σχεδίασε ένα αυτοκίνητο με τον κινητήρα τοποθετημένο πίσω. Η λύση αυτή έδινε πολλά πλεονεκτήματα, επιτρέποντας την αύξηση των εσωτερικών χώρων, το χαμήλωμα του αμαξώματος και το ελάφρωμα του τιμονιού. Το τμήμα για τις πωλήσεις επέμενε ότι το ύψος του αυτοκινήτου δεν θα έπρεπε να είναι μικρότερο από 64 ίντσες, τη στιγμή που ο Τρεμούλις υποστήριζε ότι 56 ήταν υπεραρκετές. Μάλιστα, για να τον πείσουν γέμισαν το γραφείο του με κομμάτια ταινίας μήκους 64 ιντσών για να συνηθίσει το μάτι του τη συγκεκριμένη διάσταση! Τη λύση έδωσε ο Τάκερ κάνοντας ένα συμβιβασμό, καταλήγοντας στις 60 ίντσες.

Η τοποθέτηση του κινητήρα πίσω μείωνε τόσο την απαιτούμενη δύναμη για την περιστροφή του τιμονιού (η υποβοήθηση δεν είχε ακόμα εφαρμοστεί) ώστε να αρκούν δυο μόνο δάχτυλα για να το χειριστούν. Ακόμη το σύστημα διεύθυνσης σχεδιάστηκε έτσι που σε περίπτωση ατυχήματος, η δύναμη της κρούσης να μη μεταφέρεται από την κολόνα του τιμονιού.

Ο Τάκερ