Εγέρθητος βλ@κ@ Έλληνα

Η Ελλάδα είναι η χώρα της ατιμωρησίας! Η χώρα της τυφλής, αλλά με την κακή έννοια, δικαιοσύνης. Η χώρα των σκανδάλων, της διαπλοκής, της ρεμούλας, των εξεταστικών-αθωωτικών επιτροπών, της μίζας, της φοροδιαφυγής, της ατιμωρησίας.

Κι όμως ήταν βέβαιο ότι ο λαός της, τον οποίο στα μικράτα μου έμαθαν πως αναφέρεται πάντα μαζί με το σοφός, στις εκλογές της 6ης Μαίου θα τιμωρούσε την πολιτική και τους πολιτικούς των κομμάτων, ως βασικούς υπαίτιους για

Με τα πρώτα αποτελέσματα των exit polls, στην πρώτη ανάγνωση τους, η πρόβλεψη έμοιαζε πως επιβεβαιώθηκε με εκκωφαντικό τρόπο. 33,5% συνολικά τα δύο κόμματα ηγεσίας; 33,5% ο δικομματισμός όταν στην κυριαρχία του το ηττημένο κόμμα λάμβανε μεγαλύτερο ποσοστό; Τρίτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ και δεύτερο ο ΣΥΡΙΖΑ, με τάσεις να διεκδικήσει ακόμη και την πρωτιά; Σίγουρα επτά κόμματα στη Βουλή; Ίσως και δέκα;

Η αποκαθήλωση των κομμάτων εξουσίας σε όλο της το μεγαλείο. Όμως την ώρα που μεταξύ κονιάκ και παξιμαδιού οι πράσινοιγαλάζιοι και οι γαλαζοπράσινοι (ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει ροζ) πολιτικοί προσπαθούσαν να ξεπεράσουν το σοκ της συντριβής τους, να βρουν τα αίτια της και μετρούσαν δειλά-δειλά τα... κουκιά για μια (νέα) συγκυβέρνηση, το σοκ από την αντίδραση του εκλογικού σώματος, για οποιονδήποτε διαθέτει ψύχραιμο μάτι, ήταν μεγαλύτερο.

Στις πιο κρίσιμες -μέχρι τις επόμενες- εκλογές στην Ιστορία της χώρας η αποχή μεγάλωσε αντί να μικρύνει ως και να μηδενιστεί. Αυξήθηκε κατά 10% σε σχέση με τις εκλογές του 2009 και από το 27% έφθασε το 37%. Τα 37 στα 100 άτομα δηλαδή του (σοφού) λαού μας έκρινα πως το σοφότερο ήταν να αναδειχθεί πρώτο κόμμα η αποχή και για αυτό δεν ψήφισαν!

Όμως και από τα υπόλοιπα 73 άτομα που πήγαν στις κάλπες κι αφού αφαιρεθούν όσοι επέλεξαν λευκό ή άκυρο (που δεν προσμετράται, όπως και οι ψήφοι των κομμάτων που περνούν το 3%) το 7% άνοιξε την πόρτα της Βουλής στη Χρυσή Αυγή και τους Νεοναζιστές! Στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, γεννήθηκαν και περισσότεροι από 415.000 άνθρωποι που πόνταραν για ένα καλύτερο αύριο στα φασιστοειδή;

Όμως η Ελλάδα δεν είναι μόνο η χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία. Είναι τώρα πια και η χώρα της ατιμωρησίας, η οποία προκαλεί ηθική παράλυση και εκτρέφει αντικοινωνικές συμπεριφορές. Και εδώ είναι το κρίσιμο ερώτημα: Οι εκλογές της 6ης Μαίου αποτύπωσαν μόνο την οργή και την αγανάκτηση του Έλληνα για τα μνημόνια, τη διαπλοκή και την διάβρωση του πολιτικού συστήματος ή και το πόσο ανιστόρητος, ανώριμος πολιτικά και μαλάκας έχει πλέον γίνει, ώστε να μην υπάρχει ελπίδα;

Ίσως είναι μεγάλες οι προσδοκίες για ένα λαό που έχει αποχαυνωθεί από τα τούρκικα σίριαλ. Που έχει κάνει πρότυπα του τον Γαβαλά, τον Ψινάκη, την Μπεζεντάκου, την Κορομηλά και τη Μενεγάκη. Που ακουμπάει στον τοίχο της Χατζηβασιλείου και κλαίει για τα «πακέτα» που μοιράζει. Που παρακολουθούσε με μανία τις εκπομπές της Τατιάνας, της Λαμπίρης και όλα τα reality. Που αναστενάζει, ή και πεθάνει στα γήπεδα.

Που να ξέρει τι πρεσβεύουν οι