Είμαι με τον κάθε Ρόμενταλ

Την υπόθεση του Ντένις Ρόμενταλ δεν την γνωρίζω 100% και είμαι σίγουρος ότι κανείς, πέρα από τους ανθρώπους του Ολυμπιακού και τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή, δεν ξέρει τα πάντα γύρω από τη διαφορά που έχουν οι δύο πλευρές στη λύση της συνεργασίας τους. Γι αυτό και δεν θα συγκεκριμενοποιήσω την κουβέντα. Υπάρχει ωστόσο μια ιστορία τύπου Ρόμενταλ που έχει ταλαιπωρήσει αρκετές ομάδες κατά το παρελθόν.Όταν ένας σύλλογος και ένας ποδοσφαιριστής δίνουν τα χέρια και αποφασίζουν να συνεργαστούν, υπογράφουν κάποια συμβόλαια. Αυτό συμβαίνει για να είναι και οι δύο πλευρές εξασφαλισμένες. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων που ο παίκτης δεν περνά καλά στο νέο του περιβάλλον, που θέλει να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό ή που τέλος πάντων μετάνιωσε ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ, ο σύλλογος απαιτεί να φέρει πρόταση για να φύγει. Αυτό είναι και το σωστό. Αφού έβαλε την υπογραφή του και συμφώνησε για παράδειγμα για δύο χρόνια, η ομάδα δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα να τον δώσει τσάμπα έχοντας προηγουμένως κάνει μια σοβαρή επένδυση. Θες κύριε να φύγεις; Όλα καλά, αρκεί και εμείς να ικανοποιηθούμε, ώστε να μπορέσουμε να πάρουμε άλλον ποδοσφαιριστή-εργαζόμενο ή μέρος των χρημάτων που δαπανήσαμε, πίσω.Το θέμα, ωστόσο, είναι ότι οι ομάδες τα θέλουν μονά-ζυγά δικά τους. Όταν δηλαδή οι ίδιες επιθυμούν να ξεφορτωθούν έναν παίκτη, τον πιέζουν να λύσει το συμβόλαιό του χωρίς να τον αποζημιώσουν ή στην καλύτερη περίπτωση, δίνοντάς του ένα μικρό μέρος αυτών που έχει λαμβάνειν. Αν ο παίκτης αποδεθχεί την πρόταση γιατί έχει βρει κάτι άλλο, καλώς. Τίποτα το μεμπτό. Όταν, ωστόσο, δεν την αποδέχεται, για οποιοδήποτε λόγο, αρχίζουν οι καραμούζες. Οι διαρροές του στυλ ότι «ο τάδε κάθεται στο συμβόλαιό του» και ότι «θέλει να κάθεται και να πληρώνεται».Εγώ λοιπόν λέω «καλά κάνει». Αν ο Χ ποδοσφαιριστής παίρνει από μια ομάδα 1 εκ. ευρώ, δεν μπορείς να τον υποχρεώσεις να αποδεχθεί πρόταση ύψους 500.000 ή να πάει στο Κατάρ για να γλιτώσεις εσύ τα χρήματα. Οφείλεις από την πλευρά σου να σεβαστείς τη συμφωνία που έκανες μαζί του. Τώρα αν δεν σκοπεύεις να τον αξιοποιήσεις, είναι δικό σου πρόβλημα. Κανένας ποδοσφαιριστής άλλωστε δεν «ψήνεται» να κάθεται επί έναν χρόνο στον πάγκο ή στην εξέδρα έτσι για αμανάτι. Μειώνεται η αξία του και πληγώνεται η υστεροφημία του. Προφανώς, λοιπόν, μένει παρότι γνωρίζει ότι δεν υπολογίζεται, γιατί δεν έχει βρει κάτι ανάλογα, περισσότερο ή λιγότερο συμφέρον.Σε αυτές τις περιπτώσεις είμαι με τους παίκτες. Τόσο γιατί εκείνοι δεν έχουν τη δυνατότητα να περάσουν μηνύματα μέσω του Τύπου, σε αντίθεση με τις ομάδες, όσο και επειδή παραμένουν εργαζόμενοι έστω και αν παίρνουν… άντερα. Και τέλος, πάντων, γιατί οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται. Ειδικά, δε, στον αθλητισμό και συγκεκριμένα στο ποδόσφαιρο, οι σύλλογοι αποφεύγουν να προτείνουν μονοετή συμβόλαια ακριβώς επειδή δεν θέλουν να «χάσουν» αργότερα τον αθλητή που θεωρούν ότι θα τους κάνει τη δουλειά. Είναι unfair όμως να επιλέγεις ως σύλλογος να είσαι εξασφαλισμένος σε κάθε περίπτωση, αλλά να μην αποδέχεσαι και την ανάγκη του