Φάνηκε στο χειροκρότημα!

«Το ποδόσφαιρο είναι ένα θέατρο ζωής που κεντρίζει τη φαντασία, θρέφει τα όνειρα και αναμοχλεύει τα πάθη», είχε υποστηρίξει κάποτε ο Πιερ Ζαρκά και σίγουρα ο διευθυντής της «Ουμανιτέ», μπορεί να μην είχε τότε ακριβώς στο μυαλό του το δεύτερο γκολ του Ατρομήτου κόντρα στον ΠΑΣ, αλλά σίγουρα κάτι τέτοιο φανταζόταν…

Ήταν το 70ο λεπτό της αναμέτρησης στους Ζωσιμάδες και ο Μήτρογλου, αφού γινόταν ο τελικός εκφραστής μιας καλοστημένης «κομπίνας» των Περιστεριωτών,

έδινε την πνοή που καταβάλει μία ποδοσφαιρική φάση σε έργο τέχνης, μοναδικό και ανεπανάληπτο όπως όλες οι γνήσιες δημιουργίες.

Το σχέδιο θέλει τον επιθετικό (Μήτρογλου) που… παρενοχλεί το αντίπαλο τείχος, κρύβοντας παράλληλα τη θέα του τερματοφύλακα, να κινείται αστραπιαία γυρίζοντας φάτσα προς το τέρμα, μόλις ο συμπαίκτης του (Φυτανίδης) εκτελέσει το φάουλ με πάσα στην καρδιά της περιοχής. Από εκεί ο τρίτος της… παρέας (Μπρίτο) που θα υποδεχθεί την μπάλα, καλείται να τη «σπάσει» με τη μία στον επιθετικό ο οποίος ευελπιστεί με σουτ στην κίνηση να τινάξει τα δίχτυα, πιάνοντας στον ύπνο τους αμυνόμενους.

Μια κομπίνα, που τι και αν επιτρέπει να της «καρφιτσωθεί» το κλισέ (τα οποία ειρήσθω εν παρόδω, σύμφωνα με πολλούς, είναι η πηγή της μακροζωίας καθώς χρησιμοποιώντας τα δεν χρειάζεται σπαταλήσεις χρόνο και να σκεφτείς κάτι δικό σου): «δουλεμένο στην προπόνηση» - από τη στιγμή που ο Γιώργος Δώνης και οι ποδοσφαιριστές του τη δουλεύουν από την αρχή της καλοκαιρινής προετοιμασίας στο Καρπενήσι - έσβησε λίγο από την ακόρεστη δίψα των ρομαντικών του ποδοσφαίρου που δεν μπορούν να γιατρευτούν από το βαθύτερο υπόστρωμά του. Την έκθεση μιας καλλιτεχνίας που ζητιανεύουν τα αχόρταγα παραπονεμένα μάτια του εραστή της μπάλας, ο οποίος μέσα από το ποδόσφαιρο αναζητά τον βατήρα για να εκτοξευτεί μακριά από τη στριφνή και τραχιά πραγματικότητα.

Μια κομπίνα που απαιτεί ταχύτητα και χειρουργική ακρίβεια προκειμένου να κονιορτοποιήσει και την παραμικρή δυνατότητα αντίδρασης από την αντίπαλη άμυνα, η οποία το μόνο που είναι υποχρεωμένη να κάνει πριν μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα της, είναι να υποκλιθεί.

Μόνο τυχαίο δεν είναι άλλωστε το γεγονός πως οι Φυτανίδης, Μπρίτο, Μήτρογλου (με αυτό μάλιστα το τέρμα έφθασε τα 9, ισοφαρίζοντας την καλύτερη συγκομιδή του σε μία σεζόν και συγκεκριμένα στις δύο τελευταίες), απέσπασαν για την έμπνευσή τους (που χάρισε ουσιαστικά, ελέω Τριτσώνη, την πολύτιμη νίκη στους «κυανόλευκους») το χειροκρότημα, όχι μόνο του φιλοθεάμονος ηπειρώτικου κοινού που έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές άλλωστε πως διαθέτει ποδοσφαιρική παιδεία, αλλά και του αντιπάλου στον αγωνιστικό χώρο. Πόσω μάλλον όταν αυτό, όπως παραδέχθηκε ο Ηλίας Κώτσιος, βγήκε ασυναίσθητα, απλά και μόνο γιατί κάποιος αναγνωρίζει το (κοινώς αποδεκτό) ωραίο…

Και αν σύμφωνα με τον κινεζικό λαό μια απλή εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, μία δημιουργία με καμβά, το πράσινο χορτάρι, σύνορα τις τέσσερις γραμμές, παλέτα την απύθμενη φαντασία και πινέλο τη «στρογγυλή θεά», πόσο πάει; Η αξία της εί