Για τον Βαλβέρδε

Το βιογραφικό του Βαλβέρδε θα γράψει πως στην δεύτερη θητεία του στον Ολυμπιακό κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και σύντομα θα μάθουμε αν θα προσθέσει κι ένα κύπελλο, ώστε να έχει άλλο ένα νταμπλ μαζί μ’αυτό της πρώτης θητείας. Επίσης, το βιογραφικό θα αναφέρει πως έκανε εννέα πόντους στο Champions League, αλλά αποκλείστηκε

από τους 16, πέτυχε πέντε συνεχόμενες νίκες στην Ευρώπη, με τις τρεις να γίνονται εκτός έδρας, κι έχασε στο τέλος μια πρόκριση στους 8 του Europa League.

Αυτά θα λένε οι βούλες του βιογραφικού για όποιον το κοιτάει. Όμως, αυτή θα είναι η ποδοσφαιρική ανάγνωση για κάποιον εκτός Ελλάδας, που θα κοιτάξει τι έγραψε το ταμείο όσον αφορά το χορτάρι. Εμείς, αυτοί που τον ζήσαμε εδώ και ξέρουμε/είμαστε το ελληνικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον, έχουμε κι άλλες βούλες, κι άλλα παράσημα να προσθέσουμε στο βιογραφικό του.

Δεν μιλάω για τα εντός χορταριού. Δεν μιλάω για το ποδόσφαιρο που έπαιξε ο Ολυμπιακός, για τις αρχές που είχε στο παιχνίδι του, για την βελτίωση ποδοσφαιριστών, για την πίστη στο σχέδιο ακόμα και στα δύσκολα, για την διαχείριση κρίσεων, για την προσέγγιση των ευρωπαϊκών αγώνων, για το σχεδόν υποδειγματικό ροτέισον, για την αγωνιστική ετοιμότητα των παικτών που έρχονταν από τον πάγκο, τον τρόπο που κερδήθηκαν παίκτες σαν τον Αμπντούν και τον Μανιάτη, πειθάρχησαν φασαριόζοι σαν τον Τζιμπούρ και ντίβες σαν τον Πάντελιτς και προσέθεσαν ποιότητα και γνώση παίκτες σαν τον Αβραάμ, τον Τοροσίδη και τον Μιραλάς.

Αυτά είναι δεδομένα και συνέβησαν. Αποτελούν ταυτόχρονα και παράσημα, αλλά και βάση για να προστεθούν κι άλλα, εκτός χορταριού. Κι ένα παράσημο μεγάλο για τον Βαλβέρδε είναι πως έγινε προπονητικό σύμβολο στον πάγκο μιας ομάδας που ένα μεγάλο κομμάτι της είχε εδώ και χρονιά απαξιώσει τον θεσμό του προπονητή.

Είναι γνωστό το πως φερόταν στους προπονητές ο Κόκκαλης. Αφενός, δεν ήθελε κανείς να φτάσει το μέγεθος που απόκτησαν ο Μπάγεβιτς κι ο Ιωαννίδης, στα πρώτα του χρόνια σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Αφετέρου, ο Κόκκαλης έφτασε σχετικά γρήγορα στο να θεωρήσει μπελά και σχεδόν αχρείαστους τους προπονητές. Όταν τους έπαιρνε, έβλεπε σ’αυτούς μόνο προτερήματα. Πολύ γρήγορα άρχιζε, σαν γκρινιάρης οπαδός, να βλέπει μόνο ελαττώματα μέχρι που ένα βράδυ, ή πρωί ανάλογα τα κέφια, έπαιρνε τηλέφωνο τον Λούβαρη για να καθαρίσει την μπουγάδα.

Την λογική του μας την φανέρωσε απροκάλυπτα στα τελευταία χρόνια, όταν παρουσίαζε τον Κετσπάγια και “αποχαιρετούσε”, ω τι σύμπτωση, τον Βαλβέρδε: “Και το νταμπλ μας βγήκε η ψυχή για να το πάρουμε και στο φινάλε, που αλλού θα βρει αυτός ευκαιρία να πάρει κούπες”. Ξεκάθαρα πράγματα. Εμείς δίνουμε διακρίσεις στους προπονητές, όχι αυτοί σ’εμάς. Εμείς τα καταφέρνουμε ούτως ή άλλως, αυτοί είναι που κερδίζουν που κάθονται στον πάγκο μας.

Αυτή η λογική χρόνων δεν γινόταν να επηρεάσει το περιβάλλον. Μοιραία, σημαντική μερίδα του κόσμου, αλλά και των ερυθρόλευκων ρεπόρτερ, αρθρογράφων και οπαδικών εφημερίδων ασπάστηκε την ίδια λογική. Όταν ο Κόκκαλης, σαν άλλος Λουδοβίκος, έλεγε πως