Γιατί η ΑΕΚ ήταν πάντα το κάτι διαφορετικό…

«Περίεργο συναίσθημα να σε κυνηγά ο ήλιος… Να κοιτάς τους δείκτες του ρολογιού σου και να εύχεσαι να σταματήσουν εκεί. Ο χρόνος να παγώσει και τα χρώματα να μην παραδοθούν ποτέ στην άμπωτη των σκοταδιών. Ακόμα και εκείνο το γκρίζο του Βελιγραδίου, έμοιαζε τότε τόσο λαμπερό…

Η (προ)ειδοποίηση βλέπεις ήταν σαφής και «τρυπούσε» κάθε σου σκέψη. Η μάχη με το φως της ημέρας ήταν ζωή ή θανάτου. Κυριολεκτικά όμως… Μετά τη δύση του ήλιου και όσο περνούν τα δευτερόλεπτα, τόσο πληθαίνουν οι πιθανότητες, ό,τι κινείται

σε φάλαγγα να θεωρηθεί στόχος. Η αγνή πρόθεση δεν μπορούσε να ξεγελάσει κανένα ραντάρ. Ιδίως όταν σε αυτά, τα πούλμαν δεν διαφέρουν και πολύ από τα στρατιωτικά οχήματα που μεταφέρουν άντρες. Άντρες μετέφεραν και αυτά, μόνο που τα όπλα τους ήταν ακίνδυνα. Όπλα όπως η αληθινή φιλία, η συμπαράσταση, η αλληλεγγύη, η στήριξη στα δύσκολα και μάλιστα από ανθρώπους «ξένους» που δεν είχαν ξαναδεί ποτέ. Ακόμα και όταν δεν έχεις τίποτα υλικό να προσφέρεις, παρά ένα χτύπημα στην πλάτη για κουράγιο… Να σε νιώσει εκεί, να νιώσει ότι δεν είναι μόνος όταν χτυπιέται ανελέητα από παντού. Μπορεί να μη μιλάγατε την ίδια γλώσσα, ωστόσο καταλάβαινε ο ένας τον άλλο από τη γλώσσα της καρδιάς και των ματιών, ενίοτε και των δακρυσμένων...

Το κυνηγητό με τον ήλιο κορυφωνόταν. Σε λίγο θα κούρνιαζε στην παράλογα φιλόξενη αγκαλιά των άγριων βουνών με τις αψεγάδιαστα στρογγυλωμένες κορυφογραμμές - που αποδείκνυαν πως αυτή η εικόνα δεν είναι απλά προϊόν αχαλίνωτης παιδικής φαντασίας - και κάθε ήχος θα πνιγόταν στη σειρήνα που έκοβε την ανάσα. Άγνωστη ευτυχώς για πολλούς από εμάς. Τους περισσότερους όμως, όχι όλους… Ανάμεσά μας, συνταξιδιώτης στο ταξίδι ψυχής και την εμπειρία ζωής ήταν ο Μανώλης Γλέζος. Ο άνθρωπος που αποστέλλοντας τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη ελευθέρωσε τις ψυχές των Ελλήνων, πολύ πριν η τελευταία μπότα του κατακτητή σκονιστεί με ελληνικό χώμα. Μπορεί μέχρι εκείνη την ημέρα να μην είχε κάποια συλλογική προτίμηση, ωστόσο στη βομβαρδισμένη πρωτεύουσα της Σερβίας, ο Μανώλης Γλέζος έγινε και ήταν ΑΕΚ. Όλη η Ελλάδα ήταν ΑΕΚ. Ο καθένας που ένιωθε το άδικο στο πετσί του ήταν ΑΕΚ. Κάθε καρδιά που δε βολεύεται παρά μόνο στο δίκιο ήταν ΑΕΚ. Στην πιο ένδοξη στιγμή της ιστορίας της. Στην αξέχαστη εποποιία της 7ης Απρίλη του 1999. Τότε που ο ορισμός του Ξεριζωμού, της Προσφυγιάς και των Ιστορικών Παρακαταθηκών πρόταξε τα στήθη του απέναντι σε αληθινές βόμβες. Σε πολεμοκάπηλους νταβατζήδες των ΗΠΑ και της Ευρώπης που αποφάσισαν να χαράξουν, με το αίμα των λαών, νέα σύνορα στα Βαλκάνια, εκβραχίζοντας από τον χάρτη όσους αντιστέκονται. Σε ένα συμβούλιο… ασφαλείας που πραγματοποιούσε την πρώτη πρόβα θανάτου στη Σερβία, κρυμμένο άνανδρα κάτω από τον μανδύα της ανθρωπιστικής βοήθειας.

Όσο λιγόστευε το φως, τόσο πιο δυνατά χτυπούσαν οι καρδιές. Βλέποντας όμως τα χαμόγελα και την ευγνωμοσύνη για κάτι τόσο απλό στα πρόσωπα των ντόπιων, ένιωθες πιο δυνατός, σχεδόν ατρόμητος. Συνειδητοποιούσες το μεγαλείο και την ανεκτίμητη αξία των απλών πραγμάτων. Αυτ