Η ιστορία του Χρήστου Κάπελλα

Μπορεί μία άτυχη στιγμή να του στέρησε το αριστερό πόδι, αλλά ο Χρήστος Κάπελλας συνέχισε αποφασιστικά την ζωή του και πλέον πρωταγωνιστεί σε αγώνες στίβου.

Σε ηλικία 17 ετών , ο Καπέλλας είχε σοβαρό ατύχημα με την μηχανή του. Μάλιστα μέσω της «Espresso της Κυριακής» εξήγησε τις συνθήκες του συγκεκριμένου περιστατικού:

«Ήταν σφηνωμένο στον κορμό του δένδρου που παρέσυρα με τη μηχανή μου. Σε μια στροφή του δρόμου έχασα τον έλεγχό της και τον συνεπιβάτη μου, Τον είδα που κατρακυλούσε πίσω μου. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Στη λεωφόρο Ειρήνης η μοίρα χτύπησε αυτήν την φορά την οικογένεια

μου. Όταν ήμουν επτά χρονών έχασα τον πατέρα μου από τροχαίο. Πήγαινε να πουλήσει τη μηχανή του σε κάτι αγώνες στο Ξυλόκαστρο. Στη διαδρομή κάποιος τον έκλεισε και έχασε τη ζωή του. Αυτό στοίχισε σε όλους μας πολύ. Ο καθημερινός φόβος της μητέρας μου ήταν να μην μπλέξουμε με μηχανές. Δυστυχώς επιβεβαιώθηκε».

Ωστόσο, αυτή η περιπέτεια δεν μείωσε την αγάπη του για τις μηχανές:

«Η μηχανή είναι μικρόβιο. Είναι μέσα στο αίμα μας. Ακόμα και τώρα. Είναι αρρώστια. Η ταχύτητα σου δίνει το συναίσθημα της απόλυτης ελευθερίας. Πάνω στη μηχανή διατάζεις εσύ. Ακόμα και αν δεν είχα χάσει τον πατέρα μου από τροχαίο, πάλι μηχανή θα κουβάλαγα».

Ο Κάπελλας αποκάλυψε επίσης τα συναισθήματα του μετά το ατύχημα:

«Ήξερα τι έγινε. Κατάλαβα τι μου είχε συμβεί. Δεν ξέρω πως θα ήταν η ζωή μου, αν δεν είχα πάθει το τροχαίο. Εκείνο που ξέρω είναι ότι έπρεπε να ζήσω ή να πεθάνω. Τα πάντα είναι η στιγμή. Και το μόνο που σε κρατάει στη ζωή είναι η οικογένειά σου. Τα πρόσωπα της μητέρας μου και του αδελφού μου ήταν συνεχώς μπροστά μου. Ένα πράγμα σκεφτόμουν, πώς θα τα βγάλουν πέρα χωρίς εμένα. Ένα κομμένο πόδι δεκαεπτά εκατοστά κάτω από το γόνατο δεν είναι ό, τι καλύτερο για έναν νεαρό δεκαεφτάρη. Έμεινα πολλά βράδια άυπνος. Έκλαψα, πόνεσα. Ένιωθα κάθε λεπτομέρεια του κομμένου μου ποδιού. Ακόμα και τώρα πολλές φορές νιώθω να με πονάει το μεγάλο μου δάκτυλο, η πατούσα μου. Ζω ακόμα με φαντάσματα».

Και παραδέχθηκε ότι ήταν τυχερός, αν και τόνισε πως η θέληση για ζωή αποτέλεσε το σημαντικότερο του κίνητρο:

«Ήταν θαύμα και μάθημα που με κάνει να ξεπερνάω τον εαυτό μου! Όμως ήταν και θέληση για ζωή. Αυτή η θέληση με έσωσε! Η συμπαράσταση δικών μου ανθρώπων με έκανε να θέλω να περπατήσω. Η αγάπη τους μου έδινε και μου δίνει δύναμη να στέκομαι όρθιος, να αγωνίζομαι, να ξαναπάρω τη ζωή στα χέρια μου. Το ψεύτικο πόδι είναι δώρο για μένα. Πολύ ακριβό δώρο, βέβαια, Αφού κοστίζει μέχρι και 7.000 ευρώ και πρέπει να το αλλάζω κάθε πέντε χρόνια. Αυτή είναι η διάρκεια ζωής του. Ας είναι καλά η νονά μου, που πλήρωσε όλα τα έξοδα της αποκατάστασής μου και ο γιατρός μου κ. Άγγελος Χρονόπουλος, που ποτέ δεν με πίεσε για τίποτε. Με είδε σαν φίλο. Και βέβαια όλοι οι γιατροί στο «Ερρίκος Ντυνάν» που με στήριξαν και ακόμα με στηρίζουν».

Στην συνέχεια μίλησε για την μηδαμινή βοήθεια του κράτους:

«Η βοήθεια από το κράτος ήταν μηδαμινή και πλέον μας έκοψαν τελείως. Δ