Η κηδεία του καλού δημοσιογράφου

Καμία έκπληξη δεν προκάλεσε στους παροικούντες την ποδοσφαιρική «Ιερουσαλήμ» η «σκαιά» αποκάλυψη του σκανδάλου.Διότι, στις παρυφές της υπόθεσης οι αθλητικοί συντάκτες ψιθύριζαν επί χρόνια «I've seen things you people wouldn't believe...» και μετά σιωπούσαν, γνωρίζοντας καλά ότι δεν πρέπει να «παίζεις» με τα γουρούνια -διότι θα πέσεις στις λάσπες, θα ποδοκυλιστείς, μέχρι στο τέλος της μέρας να καταλάβεις ότι μόνο τα γουρούνια απολαμβάνουν το «παιχνίδι»... Τα λέμε όλα αυτά γιατί εσχάτως ο κόσμος αναρωτιέται ευλόγως: «Οι αθλητικοί δημοσιογράφοι τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια; Μέσα στην ποδοσφαιρική πιάτσα ζούσαν, πως είναι δυνατόν να μην είχαν αντιληφθεί τι συμβαίνει;». Η απάντηση είναι τόσο απλή που καταντάει αυτονόητη. Ασφαλώς και γνώριζαν κατιτίς παραπάνω, τουλάχιστον κάποιοι -αν όχι αρκετοί εξ αυτών-, όμως είχαν επιλέξει να ζουν μέσα στη μπόχα, αποδεχόμενοι ότι σε έναν κόσμο αγροίκων «φουσκωτών» και «μυθολογικής» παρανομίας, το καλύτερο που είχαν να κάνουν ήταν να μείνουν σιωπηλοί για να βγει το μεροκάματο. Βλέπετε, σε μια χώρα όπου οι θεσμοί είναι πιο διάτρητοι και από σουρωτήρι νοικοκυράς κι αν μάλιστα έχεις και δυο, τρία στόματα extra να θρέψεις, αφήνεις τους «δον Κιχωτισμούς» και ζεις την απόλυτη  «ιδρυματοποίηση» στο σαθρό οικοδόμημα που αποκαλούμε: ελληνικό ποδόσφαιρο. Κοινώς, «νομιμοποιείς» δια της σιωπής σου τα όσα συμβαίνουν και απλώς επιβιώνεις.ΟΚ, αυτό βέβαια δεν λέγεται δημοσιογραφία, όμως καλό είναι να αντικρίσουμε την αλήθεια γυμνή. Την ίδια αλήθεια που λέει ότι κάποιοι δημοσιογράφοι επέλεξαν να συγχρωτιστούν με το «σύστημα» και σαν τις χωριάτισσες πάνω από το νεκροκρέβατο της Μαντάμ Ορτάνς να τσιμπολογούν κανένα ψιχουλάκι από το παράνομο στοίχημα, «βαφτίζοντας» τα «στημένα» με νέο όνομα: «σίγουρα». Ω ναι, δυστυχώς για χρόνια αυτό λειτουργούσε ως δημοσιογραφική αυτοεπιβεβαίωση, «απόδειξη» ρεπορταζιακών ικανοτήτων.Υπήρχαν φυσικά και οι άλλοι, που δεν μπορούσαν να χωνέψουν με τίποτα αυτό το θέατρο του παραλόγου, αλλά ήταν ανήμποροι να αντιδράσουν ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων. Έτσι κουβαλούσαν τις ιστορίες τους από μπαρ σε μπαρ και από δημοσιογραφικό παρεάκι σε δημοσιογραφικό παρεάκι για να σπάει η ρουτίνα. Προσωπικά υπήρξα αμέτρητες φορές μπροστά σε διηγήσεις –κομματάκι  κινηματογραφικές είναι η αλήθεια- για παράγοντες που ακροβατούσαν ανάμεσα στον ασύδοτο πλουτισμό και τον σουρεαλισμό. Στις περισσότερες ιστορίες εξ αυτών, οι πρωταγωνιστές ήταν γνώριμοι της σημερινής δικογραφίας. Τότε βέβαια όλοι χαζογελούσαμε τσουγγρίζοντας τα ποτήρια καθώς οι ποδοσφαιρικές ιστορίες ολοκληρώνονταν όχι με το «ζήσανε αυτοί καλά...», αλλά με ένα ξερό «Ρε, δεν γίνονται πουθενά στον κόσμο αυτά…». Μια μερίδα αθλητικών δημοσιογράφων, πάλι, έψαξε να βρει ένα είδος ψυχοθεραπείας για να αντέξει τη ρεμούλα και το πένθιμο «ταρατατζούμ» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Βασίλης Σαμπράκος, ας πούμε, έγραψε το βιβλίο «Σκίσε το manual». Μπουχτισμένος από την ποδοσφαιρική αγραμματοσύνη και τις παραγοντικές τυφλώσεις παρακολουθούσε για χρόνια το παρασκήνιο στη σκοτεινή π