Η «σφραγίδα» Φερέιρα και οι Νίνης-Λάζαρος

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει την ποιότητα των προηγούμενων δύο τουλάχιστον χρόνων. Και ήταν εκ των προτέρων σαφές ότι αυτό δεν θα μπορούσε αντικειμενικά να συμβεί από τη στιγμή που το μπάτζετ περικόπηκε τόσο δραματικά και αποχώρησαν ορισμένοι από τους καλύτερους παίκτες που διέθετε.Εντούτοις, το ποδόσφαιρο δεν είναι... τένις όπως είχε δηλώσει την πρώτη του χρονιά στον Παναθηναϊκό ο Κώστας Κατσουράνης. Είναι ΟΜΑΔΙΚΟ άθλημα.Και όπως συμβαίνει σε όλα τα ομαδικά αθλήματα ο προπονητής και το περιβάλλον που τον περικλείει αποτελεί το ύψιστο κριτήριο για την επιτυχία.Ο Ζεσουάλδο Φερέιρα, εν προκειμένω, δεν είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου. Σαφώς και έχει κάνει λάθος επιλογές, εννοείται ότι θα κάνει και άλλες στο άμεσο μέλλον, ίσως και "εγκλήματα". Εδώ ήμαστε για να τα καταγράφουμε.Οσα λάθη κι κάνει, ωστόσο, η ουσία κατά τη γνώμη μου για έναν προπονητή είναι να μπορέσει να βάλει τη «σφραγίδα» του: να παίζει η ομάδα σύγχρονο και ομαδικό ποδόσφαιρο, να έχει καλή κυκλοφορία της μπάλας, συνοχή και ισορροπία στις γραμμές της, "επιθετική" αμυντική συμπεριφορά (με στόχο το κλέψιμο, την ανάκτηση της μπάλας), ανάπτυξη από τα άκρα και τον άξονα, αυτοματισμούς, "δέσιμο" στα αποδυτήρια και φυσικά καλή φυσική κατάσταση.Ολα αυτά δεν γίνονται από τη μία μέρα στην άλλη και προφανώς χρειάζονται χρόνο. Ισως μάλιστα τα ευρωπαϊκά "χαστούκια" να εντάσσονται στο πλαίσιο "θυσίας" για το παρόν και το μέλλον μιας νέας ομάδας που "χτίζεται" -με τα χίλια ζόρια είναι η αλήθεια-.Η αργοπορημένη ενσωμάτωση των νέων παικτών -για τους γνωστούς λόγους- έπαιξε και αυτή το ρόλο της διότι τα "υλικά" όπως και να το κάνουμε έχουν και αυτά τη σημασία τους στην τελική "σούμα". Ομως... Τόσο απέναντι στον ΠΑΣ Γιάννινα, όσο και στο Περιστέρι (με τα δεδομένα που επικρατούσαν στο ματς) ο Παναθηναϊκός έδειξε πως αρχίζει να αποκτά τη "σφραγίδα" του προπονητή του. Σε ορισμένες στιγμές του αγώνα και όχι σε όλη τη διάρκειά του, ενδεχομένως, δεν παύει όμως να φαίνεται πως κάτι αλλάζει. Πως κάτι καλό γίνεται.Το υλικό επίσης στο οποίο αναφερθήκαμε προηγουμένως δεν είναι -για τα ελληνικά δεδομένα- δα και του πεταματού. Ο Ζέκα είναι "πολυεργαλείο", ο Κουίνσι -προς το παρόν μόνο στο ανοιχτό γήπεδο, ίδωμεν για τις κλειστές άμυνες- είναι ασταμάτητος, ο Λέτο καταθέτει σε κάθε ματς... άντερα, ποιότητα και στόφα ηγέτη. Υπάρχει η εμπειρία με Κατσουράνη-Καραγκούνη, καλοί "κόφτες" όπως ο Βιτόλο και ο Σιμάο, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις μεγάλες απώλειες των Νίνη και Χριστοδουλόπουλου οι οποίοι όταν με το καλό ενσωματωθούν θα προσφέρουν πλειάδα επιλογών στο μεσοεπιθετικό κομμάτι.Σαφώς και υπάρχουν αδυναμίες. Δεν το συζητάμε. Ομως το σημαντικότερο όλων είναι να βγάζει ο Παναθηναϊκός στο γήπεδο "τσαμπουκά" και ενότητα, να είναι άπαντες μια γροθιά, "ασυμβίβαστοι" με την ήττα και -το κυριότερο- να αποκτά ολοένα και περισσότερο η ομάδα τη "σφραγίδα" του Φερέιρα.