Κόκκινοι κυρίαρχοι, πράσινοι κερδισμένοι

Μετά από χιλιάδες λέξεις που προλόγιζαν το ντέρμπι, η τελευταία παράγραφος του τελευταίου κειμένου ήταν η εξής: «Οι πράσινοι έχουν τη φόρα της φόρμας, το ηθικό της μαγικής μεταμόρφωσης, τον Λέτο να τα διαλύει όλα και βρίσκουν τον αντίπαλο με πολύ καίρια απώλεια.

Ο Ολυμπιακός έχει για σύμμαχο, εκτός από την έδρα, ποδοσφαιρικά θεμέλια πιο παλιά (λόγω χρόνου δουλειάς) και πιο γερά (λόγω Μέλμπεργκ - Αβραάμ) και ισάξιους σολίστες που με μια ενέργεια μπορούν να πάρουν το ματς, απέναντι σε αμυντικούς που μοιάζουν

Ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί υπέρβαση απ’ τους αμυντικούς, ο Ολυμπιακός στην αναπλήρωση του Ιμπαγάσα, ενώ αμφότεροι θα κάνουν και τις προσευχές για τα πιτσιρίκια στο τέρμα».

Καλός, για λίγο

Πάμε με αυτά να δούμε τι είδαμε στο Φάληρο, ξεκινώντας από τους φιλοξενούμενους. Ο Παναθηναϊκός είδε για τρίτο συνεχόμενο ντέρμπι το νέο του σχέδιο να βγάζει πολύ ωραία πράγματα στο χορτάρι. Φάσεις στην κόντρα, που εξ ορισμού ήταν πάρα πολύ απειλητικές, καλή κυκλοφορία μπάλας χωρίς κοντρόλ, που αφενός δημιουργούσε προβλήματα και έκανε τους αμυντικούς του Ολυμπιακού να κυνηγάνε κι αφετέρου έδινε κατοχή μπάλας και σχετική ασφάλεια στον έλεγχο του αγώνα.

Για πόσο όμως; Στο πρώτο ημίχρονο, για 10-15 λεπτά, όταν και βρήκε το γκολ (όταν ο Κατσουράνης βρήκε μια σπάνια στιγμή χωρίς πίεση, ώστε να σημαδέψει τέλεια το τρέξιμο του Κουίνσι) και τις υπόλοιπες φάσεις, με το μπάσιμο του Κουίνσι και το δοκάρι του Λέτο. Στο δεύτερο ημίχρονο, ίδια διάρκεια, ένα δεκάλεπτο. Από το τετ-α-τετ του Μιραλάς στο 65’ μέχρι να ξαναβρεθεί ο Βέλγος φάτσα με τον Καπίνο που απέκρουσε στην κλειστή στο 75’, αυτό ήταν το μοναδικό διάστημα, όπου ο Παναθηναϊκός κράτησε λίγο την μπάλα, κατάφερε να αναπνεύσει από την ασφυκτική πίεση και να βγει και λίγο μπροστά.

Το πρόβλημα δεν είναι πως το υπόλοιπο, κακό διάστημα είναι πολύ μεγαλύτερο. Το πρόβλημα είναι πως σ’ αυτό το διάστημα φάνηκαν όλες οι αδυναμίες που έχει ακόμα η ομάδα του Φερέιρα, παρά την εκπληκτική της μεταμόρφωση και το εντυπωσιακό σερί αποτελεσμάτων κι εμφανίσεων. «Το ασχημόπαπο έγινε κύκνος, αλλά όχι στο 100%», λέγαμε στο τελευταίο κείμενο και νομίζω πως στο Φάληρο φάνηκε ξεκάθαρα. Κυρίως γιατί ο Ολυμπιακός μπορεί να γίνει «μεγεθυντικός φακός». Ξέρει να δημιουργεί προβλήματα, αλλά πάνω απ’ όλα έχει τη δυνατότητα πρώτα να εντοπίζει όλες τις αδυναμίες του αντιπάλου και μετά να τις μεγεθύνει στο έπακρο.

Μακούν

Ο Ολυμπιακός έψαξε την αντικατάσταση των στοιχείων που χάθηκαν με την απώλεια του Ιμπαγάσα με τους τρόπους που υποθέταμε και πριν τον αγώνα. 1ον, με μεγάλη πίεση ψηλά, για να βρεθούν φάσεις με πλεονέκτημα. 2ον, με παιχνίδι από τα άκρα, με Μιραλάς (κι όχι Μόνχε) και Τοροσίδη, και τρίτον με τον Μακούν να είναι η λογική επιλογή στα χαφ, μπας και μπορέσει να κάνει «κάτι σαν αυτά του Ιμπαγάσα».

Όλα βγήκαν στο χορτάρι στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Ο Μακούν έκανε καλό ματς, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, όταν και ήταν συνεχώς στο επίκεντρο του αγώνα, είτε με πολλές επαφές