Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας...

Για πια μπάλα να μιλήσω μωρέ...

Για ποιο ελληνικό ποδόσφαιρο...

Για ποιο ντέρμπι...

Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας;

Ποσώς με ενδιαφέρει εάν τα ίδια έκαναν οι απέναντι, οι παραδίπλα, οι από κάτω, οι... δεν ξέρω εγώ ποιοι...

Να γίνω σαν τα μούτρα τους, δηλαδή, είναι προς τιμήν μου; Ή μήπως να τους αποδείξω ότι μπορώ να γίνω ίδιος και.. χειρότερος είναι "μαγκιά"; Μήπως πρέπει να βάλω την αλητεία σε "ζυγαριά"; Μήπως είναι "προτέρημα" να είσαι... πιο επικίνδυνος απ' τον άλλο;

Συγγνώμη κιόλας σε όσους προσβάλλονται αλλά το γιο μου και την κόρη μου και τα παιδιά τους

οι Ελληνες θεωρώ ότι θα είναι μαγκιά εάν καταφέρουμε να τους μάθουμε να έχουν άλλου είδους ιδανικά. Οχι να υψώνουν τη σημαία της καφρίλας. Ούτε της νίκης με κάθε... τίμημα που φορέθηκε εσχάτως την τελευταία 15ετία κυρίως (ο νοών νοείτω) αλλοιώνοντας τους πάντες και τα πάντα.

Αλλά σε ποιο ακριβώς περιβάλλον να τους τα μάθουμε; Στην Ελλάδα της αρπαχτής, του προτύπου-λαμόγιου και του νταή-"μάγκα";

Να γράψω για το ντέρμπι τι; Οτι υπήρξαν προκλήσεις; Οτι υπήρχαν "χρωστούμενα" από τα περσινά και τη Ριζούπολη; Και; Τι έγινε ακριβώς;

Αντί να κοιτάξουμε όλοι μαζί να μην ξαναγίνει ποτέ Ριζούπολη, ποτέ τα αίσχη που έγιναν πέρυσι στο Καραϊσκάκη, θα κοιτάζουμε πως θα φτιάξουμε τη δική μας; Και άντε και τα καταφέρνετε. Ποιος θα την πληρώσει; Ποια ομάδα, ποιος σύλλογος; Ποιο ποδόσφαιρο; Μήπως το δικό μας;

Υ.Γ.: Είδα στην ανάπαυλα των ημιχρόνων του ντέρμπι στο ΟΑΚΑ, έναν άνθρωπο γύρω στα 50 με το γιο του, να φεύγουν από το γήπεδο. Με τον πιτσιρικά να κλαίει και τον πατέρα του να κοιτάζει έντρομος δεξιά και αριστερά την ώρα της "κακήν-κακώς" άτακτης αποχώρησής του.

Το χειρότερο όμως ήταν η σκέψη μου: "που το πήγε το παιδί του ο άνθρωπος! Είναι δυνατόν σε τέτοιο παιχνίδι να τον πάει στο γήπεδο...". Σκέφτηκα. Εκεί μας φτάσανε...