Λίγες ώρες πριν τη σέντρα

Με τα πολυμετοχικά θα ασχοληθούμε εν καιρώ, δεν υπάρχει λόγος βιασύνης. Στο τελευταίο κείμενο είχαμε υποσχεθεί πως θα μιλήσουμε για τη Μαρσέιγ και την πρεμιέρα του Ολυμπιακού κι αυτό θα κάνουμε στο σημερινό κείμενο, ξεκινώντας από τους Γάλλους.Κρίση και προβλήματαΥποθέτω πως όλοι γνωρίζετε το πολύ άσχημο ξεκίνημα που έχει κάνει η Μαρσέιγ στο Σαμπιονά. Τρεις ισοπαλίες (δύο με 2-2 και μία 0-0) και μετά δύο ήττες, 2-3 εκτός από τη Λιλ κι 0-1 από τη Ρεν το βράδυ του Σαββάτου στο Βελοντρόμ. Το κοινό αποδοκίμασε, η ομάδα προφανώς περνάει κρίση, έμεινε χωρίς νίκη για τρία ματς για πρώτη φορά από το 1979. Βασικότερο πρόβλημα αυτό που ανέλυσε τέλεια ο Τσάρλυ στο κείμενο που καλό θα ήταν να διαβάστε κάνοντας κλικ εδώ. Το κέντρο της άμυνας  παρουσιάζει τεράστια προβλήματα κι η Μαρσέιγ δέχεται εύκολα φάσεις και γκολ. Ο Ντιαβαρά είναι ο μόνος «κανονικός» στόπερ, αλλά είναι βαρύς κι εκτίθεται όταν ανεβαίνει ψηλά ή βγαίνει στο πλάι, κι οι υπόλοιποι κάνουν τα λάθη το ένα μετά το άλλο. Συν τοις άλλοις, ο Ντιαρά, που παίζει μπροστά από τους στόπερ, μπορεί να είναι έμπειρος, σοβαρός και πολύ δυνατός στις προσωπικές μονομαχίες, αλλά είναι κι αυτός βαρύς, ενώ «επικίνδυνος» αμυντικά είναι κι ο αριστερός μπακ, ο Μορέλ.Οι παίκτες μπροστάΗ Μαρσέιγ, όμως, δεν είναι ούτε καφενείο, ούτε μέτρια ομάδα. Ο Αντονετί, προπονητής της Ρεν, έλεγε πριν τον αγώνα του Σαββάτου πως η ομάδα του Ντεσάν είναι καλύτερη από πέρσι κι απλώς πρέπει να βρει ισορροπία. Τα προβλήματα στην άμυνα είναι υπαρκτά και μεγάλα, όμως, η επιθετική λειτουργία είναι εκεί, να θυμίζει πως η Μαρσέιγ χτίζεται χρόνια, έχει φιλοσοφία, σχέδιο και παίκτες να το εκτελέσουν.Ο Λούτσο Γκονζάλες με τον Σεϊρού είναι οι εγκέφαλοι της ομάδας, ο Ρεμί ο φορ που κινείται κι υποδέχεται την μπάλα σ’όλο το πλάτος της επίθεσης. Στα δεξιά της επίθεσης, ο Βαλμπουενά είναι ο πιο απειλητικός παίκτης της ομάδας με την μπάλα στα πόδια, αυτός που ψάχνει διαρκώς το ρήγμα και την ατομική ενέργεια και κινείται ως φορ όταν ανεβαίνει στο πλάι ο δεξιός ακραίος μπακ Αθπλικουέτα.Μπορείτε κάλλιστα να σχετίσετε το παιχνίδι του Βαλμπουενά μ’ αυτό του Γκαλέτι, όταν ο Ολυμπιακός είχε τον Βαλβέρδε στον πάγκο και τον Τοροσίδη πίσω από τον Αργεντίνο να παίζει όλη την πλευρά. Ο Αεγιού, που παίζει αριστερά, δεν έχει τόση μεγάλη συμμετοχή στην ανάπτυξη της ομάδας, λειτουργεί περισσότερο χωρίς την μπάλα, πηγαίνει στο πλάι του Ρεμί για να γεμίσει την περιοχή ως φορ και με την Ρεν ήταν σε κακή κατάσταση.Παραγωγή Χάρις σ’ αυτούς τους παίκτες και τους αυτοματισμούς του Ντεσάν, η Μαρσέιγ μπορεί να μην έχει νίκη, αλλά αλίμονο σ’ όποιον σκεφτεί πως δεν παράγει ποδόσφαιρο και δεν φτιάχνει φάσεις. Οι μέσοι της μπορούν να παίξουν γρήγορα και κάθετα την μπάλα για να σπάσουν το πρες στο κέντρο, η δεξιά της πλευρά λειτουργεί άψογα, ο Ρεμί ξέρει να βγαίνει στο πλάι, ώστε οι υπόλοιποι να κινηθούν ως φορ και να εκτελέσουν.Η δημιουργία μιας καλής φάσης μπορεί να έρθει αστραπιαία μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, οι παίκτες βρίσκονται σε διαρκή, συνδυαστική κίνηση για να «φτιάξουν»