Μα, τα μέτρα… στοχεύουν σε «Παναθηναϊκούς»!

Η ελληνική δημοσιογραφία όπως εκφράζεται στα παραδοσιακά ΜΜΕ είναι πλέον σαφές ότι έχει αποτύχει οικτρά στις πιο σοβαρές εξετάσεις που δίνει ως κλάδος εδώ και δεκαετίες! Διότι όταν η χώρα οδεύει με σπασμωδικές κινήσεις προς το γκρεμό, η αδιάκοπη… κριτική προς τις προφανείς κατευθύνσεις (αλλά χωρίς ΟΥΤΕ ΜΙΑ σοβαρή και εμπεριστατωμένη είδηση να έχει ανακύψει που να αφορά την οικονομική κρίση εδώ και μήνες!) πολλά μπορεί να ονομάζεται. Αλλά δημοσιογραφία, όχι.

Τι θα πει το Υπουργείο Οικονομικών, τι θα ανακοινώσει η τρόικα

ή το ΔΝΤ, τι θα πει ο τάδε ή ο δείνα οικονομολόγος ή στέλεχος τραπέζης ή οίκου αξιολόγησης, δεν χρειάζεται δημοσιογράφος για να το πει. Χρειάζεται ένας διεκπεραιωτής. Και αυτός ο ρόλος είναι πολύ χρήσιμος, αλλά σχέση με το επάγγελμα (πόσο μάλλον μ’ ένα επάγγελμα που επιθυμεί να έχει και διαστάσεις λειτουργήματος!), δεν έχει.

Κατά τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, που ως τώρα, μετά από ενάμιση χρόνο βαθιάς κρίσης και κυβερνητικής ανοησίας μετά την ανοησία, το μόνο που μαθαίνουμε (εκ των υστέρων κιόλας) είναι ότι αποφασίστηκε το ένα, το δεύτερο και το τρίτο, λογικό και επόμενο είναι πράγματα όπως το επενδυτικό ενδιαφέρον για μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός, στην Ελλάδα που διαμορφώνεται όπως διαμορφώνεται, να αντιμετωπίζεται μόνον με ελαφρότητα.

Και, προσέξτε: δε λέω ότι δεν υπάρχουν διαστάσεις του που δεν είναι και παράλογο να αντιμετωπίζονται έτσι. Λέω ότι δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζονται ΜΟΝΟΝ έτσι. Διότι, ξέρετε κάτι; Θεωρητικώς – και άσχετα με το αν θα επιτευχθεί αυτό ή, αντίθετα, το μόνο που θα επιτευχθεί θα είναι ο θάνατος της αλεπούς - ΑΥΤΟ το στόχο έχουν τα μέτρα που (μας) παίρνουν εδώ και τόσους μήνες.

Να φτάσει, θεωρητικά, από «απλησίαστο», να είναι «ό,τι πρέπει» και «ευκαιρία» ο κάθε «Παναθηναϊκός»: ένα μεγάλο μαγαζί, με μια μεγάλη πελατεία και μ’ ένα μεγάλο πρότζεκτ μπροστά του (το γήπεδο)! Και, επαναλαμβάνω: δεν λέω ότι αυτή η (θλιβερή για όλους) πραγματικότητα είναι όντως αυτό που κρύβει η βροχή προτάσεων των τελευταίων ημερών για επένδυση στον Παναθηναϊκό.

Λέω απλά ότι μια τέτοια διάσταση στο θέμα δεν είναι δυνατόν να μην επισημαίνεται καν από μια μερίδα (τεράστια!) του Τύπου, που μέχρι τώρα κάνει απλώς κριτική στα προφανή, αλλά τη δουλειά του, δεν την κάνει. Ποια είναι, κανονικά, αυτή; Δεν θα την πω εδώ. Αυτονόητο είναι πως αφορά το ρεπορτάζ (το πραγματικό, όχι μόνο το ετερόφωτο), τις ίσες αποστάσεις και την ανάδειξη όλων των πιθανών πτυχών που μπορεί να έχει ή όχι η κάθε περίπτωση.

Και, βέβαια, σε μια εποχή κατά την οποία το να ασχολείται κάποιος με τα αθλητικά μοιάζει γενικότερα πολυτέλεια –έστω και με τη διάσταση της ανεύρεσης διεξόδου…- το να γινόταν το σωστό σε σχέση με ένα τέτοιο θέμα, ενώ δεν γίνεται ούτε με τα πλέον σοβαρά εδώ και 40 χρόνια στη χώρα, θα ήταν περίεργο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επισημανθεί, καλώς ή κακώς…