Μη βάλουμε στον… πάγο και την κοινή λογική…

Άντε, να το πούμε μία ακόμη φορά, για όσους δεν είναι τακτικοί: ουδέποτε η στήλη προέκρινε τη «γκρίνια για τη γκρίνια». Ειδικά την εποχή που η υπόθεση «παράγκα» είχε γίνει παντιέρα, ο υπογράφων ήταν από τους πρώτους (και λίγους, ακόμη και έως το τέλος της τότε φάσης) που σαφέστατα και με επιχειρήματα τόνιζε ότι η γκρίνια για το θέμα είχε φτάσει αφενός να μην έχει νόημα και αφετέρου να χρησιμοποιείται συχνά πυκνά για να βάλει ένα δέντρο να κρύψει ένα δάσος.

Το έλεγα τότε διότι αυτό αισθανόμουν ότι συνέβαινε. Ο Παναθηναϊκός

είχε έως και κραυγάσει για το ζήτημα, σε κάθε τόνο και με κάθε ευκαιρία. Όμως, στην πράξη, αποδεικνυόταν πως ό,τι έπρεπε να κάνει (δηλαδή να… κάνει κάτι ουσιαστικό, ρε παιδί μου) γι’ αυτό δεν μπορούσε. Και συνεπώς το ό,τι (εξακολουθούσε απλώς και μόνο να) το επισημαίνει ασταμάτητα ήταν και κάτι που γύριζε μπούμερανγκ στην εικόνα του.

Απ’ την άλλη, όταν παραρίχνεις το βάρος και τη γενεσιουργό αιτία μιας κατάστασης σε κάτι έξω από σένα, αναπόφευκτα αυτό δημιουργεί ένα «κλίμα» εντός σου. Όταν μιλάμε για δουλειές που απαιτούν συλλογική προσπάθεια και το 100% των δυνατοτήτων κάθε μέλους της, αυτό το κλίμα λειτουργεί σιγά σιγά διαβρωτικά, διότι έστω και ασυνείδητα, προσφέρει ένα άλλοθι που, όμως, δεν στέκει κάθε φορά.

Αυτά, όμως, συνέβαιναν τότε. Και τότε επισημαίνονταν. Και αν γίνονταν και τώρα και πάλι θα επισημαίνονταν –από εδώ, τουλάχιστον. Σε ό,τι αφορά ειδικά το ματς στα Γιάννινα, όμως, είναι πραγματικά απορίας άξιο για ποιο λόγο επιστρατεύεται ό,τι μπαρούφα μπορεί να σκεφτεί κανείς προκειμένου να παρουσιάσει «κάπως» το τι ακριβώς συνέβη. Είναι πάρα, πάρα πολύ απλό το τι συνέβη.

Ώρα επτά και μισή, ένας διαιτητής εκτιμά ότι ένα γήπεδο είναι ακατάλληλο για παιχνίδι διότι στη μία πλευρά του κυρίως έχει μαζέψει πάγο. Ούτε μισή ώρα μετά και ενώ όχι απλώς δεν έχει γίνει κάποια επέμβαση στο γήπεδο, πέρα από το πέρασμα μιας… χτένας για τα μαλλιά (ούτε καν ενός… σεσουάρ κιόλας, δηλαδή), αλλά η θερμοκρασία έχει πέσει κι άλλο, ο ίδιος διαιτητής αποφασίζει ότι το γήπεδο… είναι μια χαρά! ΑΥΤΟ είναι το ζήτημα και κανένα απολύτως άλλο!

Το πώς (και γιατί) μέσα σ’ ένα μισάωρο κατά τη διάρκεια του οποίου απολύτως τίποτε δεν έχει συμβεί προς το καλύτερο, ο ίδιος διαιτητής αλλάζει άποψη για ένα ΤΟΣΟ απλό θέμα! Αν είναι ή όχι επικίνδυνος ο αγωνιστικός χώρος για τους 22 παίκτες –και αν βέβαια προσφέρεται ή όχι για να παιχτεί κανονικό ποδόσφαιρο και όχι «κάτι-σαν» ποδόσφαιρο.

Αυτό το θέμα έθιξε ο Παναθηναϊκός και μάλιστα το έθιξε στη ΔΙΑΡΚΕΙΑ του αγώνα, όταν όλα ήταν ρευστά. Και το γεγονός ότι εν τέλει πήρε το ματς μ’ ένα εξαιρετικό γκολ και χωρίς να τραυματιστεί κανείς από τους παίκτες του (ή του αντιπάλου, βεβαίως), δεν αλλάζει το νόημα και τους λόγους της διαμαρτυρίας, ούτε βέβαια την ουσία.

Η ουσία είναι αυτή που πολλές φορές έχουμε τονίσει: ακόμη και σε μια χώρα όπου οτιδήποτε μπορεί να συμβεί –κάθε τι το παρανοϊκό, βλακώδες και απίθανο συμβαίνει άλλωστε κάθε μέρα, με τα πάντα!-το να βιάζεται με