Ομπράντοβιτς, Καπίνο και... Ροναλντίνιο

Ξέρω ότι η πλειονότητα επιθυμείτε στην ομάδα «ονόματα», παίκτες εγνωσμένης αξίας, με πλούσιο παρελθόν και βαρβάτο βιογραφικό.

Είναι πόλος έλξης, φέρνουν έξτρα κόσμο στα γήπεδα και ασφαλώς δεν διαφωνώ με όλα αυτά. Ανέκαθεν, εντούτοις, ήμουν της άποψης ότι πρώτα και πάνω απ' όλα σε μία ομάδα πρέπει να μπαίνει το πλάνο. Του προπονητή ή του τεχνικού διευθυντή. Και επειδή γενικώς οι τεχνικοί διευθυντές -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- είναι κομματάκι δύσκολο να κάνουν τη δουλειά τους σωστά, το «πλάνο» στο οποίο αναφέρομαι μετ' επιτάσεως, ο «σχεδιασμός»-αγωνιστική φιλοσοφία μιας ομάδας αν προτιμάτε

Εγινε για πρώτη φορά μετά από χρόνια πέρυσι το καλοκαίρι στον Παναθηναϊκό και βλέπουμε τα αποτελέσματα, παρότι το μπάτζετ ήταν κατά πολύ λιγότερο (και σίγουρα δίχως φανφάρες και μεταγραφές-"ονόματα"). Πόσο μάλλον όταν έχεις χειροπιαστά αποτελέσματα ότι πράγματι ο προπονητής που υπάρχει (ο Φερέιρα εν προκειμένω) είναι αυτός που σου πρέπει και μπορεί να το φέρει εις πέρας με θαυμαστά αποτελέσματα.

Προσωπικά, -μπορεί να είναι και παραξενιά μου, δεν ξέρω- αισθάνομαι πιο πολύ υπερήφανος και "γεμάτος" όταν βλέπω πιτσιρίκια από την Ακαδημία να βγάζουν "μάτια", όπως για παράδειγμα ο Καπίνο, απ' ό,τι θα με τον (κάθε) Ροναλντίνιο. Το ιδανικό ίσως να είναι η μίξη, να υπάρχει και το ένα και το άλλο δηλαδή, ωστόσο για σκεφτείτε λίγο τον Ομπράντοβιτς και το μοντέλο που λειτουργεί στον μπασκετικό Παναθηναϊκό; Για θυμηθείτε πόσοι "παιχταράδες" είχαν προταθεί και απορρίφθηκαν από τον κορυφαίο προπονητή της Ευρώπης; Για σκεφτείτε ακόμα-ακόμα όσους ήρθαν από το NBA με διθυράμβους αν "έδεσαν" καλύτερα από άλλους που αποκτήθηκαν με πολύ λιγότερες "φανφάρες";

Ο Φερέιρα μπορεί να κάνει αυτό που επί χρόνια πράττει ο Ομπράντοβιτς με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα. Διαφορετικά μεν τα αθλήματα, ομαδικά δε αμφότερα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο Φερέιρα με έχει πείσει ότι μπορεί να βαδίσει στα χνάρια του τεράστιου Ζέλικο και ο μπασκετικός Παναθηναϊκός επιβάλλεται, ειδικά τώρα που βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος στο πρόσωπο του Πορτογάλου προπονητή, να αποτελεί το φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση για το ποδόσφαιρο.

Υ.Γ.: Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να σχολιάσω τις αστειότητες για τον... δάκτυλο του Παναθηναϊκού και της τωρινής του διοίκησης για τις αποβολές στο ματς του ΟΦΗ με τον Αρη. Φαντάζομαι πως συμφωνείτε ότι θα ήταν κωμικό να το πράξω...