Ολουμπάγιο Αντεφέμι

17 Απρίλη, 2011. Αλλο ένα πρωτάθλημα ολοκληρώνεται ή πιο σωστά, η κανονική περίοδος φτάνει στο τέλος της. Ο «Μπάγιο», όπως τον φώναζαν οι συμπαίκτες του στην Ξάνθη, στιβάζει πρόχειρα το βράδυ κάποια πράγματα στη βαλίτσα του και έχοντας λάβει ειδική άδεια από την ομάδα, που θα συνέχιζε τις προπονήσεις, ετοιμάζεται για το ταξίδι που περίμενε πολύ καιρό να κάνει.

Πίσω στην πατρίδα του, στο Λάγος της Νιγηρίας, τον περιμένει η Αμπεοκούτα. Για να κανονίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες του γάμου τους που επρόκειτο να γίνει τον

Ιούνιο. Δύο νέα παιδιά ονειρεύονται, αλλά στην προκειμένη περίπτωση επικρατεί το γνωμικό «όταν οι άνθρωποι κάνουν όνειρα, ο Θεός γελάει».

Στην Ξάνθη έχει πέσει ψιλόβροχο το βράδυ της Κυριακής και το πρωί της Δευτέρας η Εγνατία Οδός κρύβει παγίδες. Την στροφή του 162ου χιλιομέτρου την γνωρίζουν όλοι όσοι κάνουν συχνά τη διαδρομή Ξάνθη-Θεσσαλονίκη. Ο Ολουμπάγιο, όμως, βιάζεται να προλάβει την πτήση του. Και σε αυτή την καταραμένη στροφή, με την ανάποδη κλίση, λίγο πριν τη δεύτερη έξοδο για την Καβάλα, χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου του.

Διερχόμενα ΙΧ σταματούν αμέσως και ειδοποιούν ασθενοφόρο αντικρύζοντας ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο και έναν άνθρωπο που δεν έχει τις αισθήσεις του. Οταν πια το ασθενοφόρο φτάνει στο νοσοκομείο της Καβάλας, διαπιστώνεται από τους γιατρούς το μοιραίο. Ο Νιγηριανός ποδοσφαιριστής είχε χάσει ακαριαία τη ζωή του. Μόλις στα 26 του χρόνια. Τόσο άδικα. «Δεν φορούσε ζώνη», τονίζουν οι αστυνομικοί...

Δεν είναι καν 10.00 το πρωί, όταν κοινοποιείται το τραγικό νέο στους ανθρώπους που εργάζονται στα γραφεία της ΠΑΕ και αυτοί με τη σειρά τους ειδοποιούν τον τότε τιμ μάνατζερ της Ξάνθης, Γιώργο Κασναφέρη. Είναι λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει η προπόνηση και αυτός βρίσκεται στα αποδυτήρια μαζί με τους παίκτες και τον προπονητή της ομάδας, Νίκο Παπαδόπουλο. Οι σκηνές που ακολουθούν είναι συγκλονιστικές. Ο πιο «κολλητός» του, ο άνθρωπος με τον οποίο μοιραζόταν το ίδιο δωμάτιο στις αποστολές, ο Κρίστοφερ Κατόνγκο χτυπά μανιασμένος το κεφάλι του στον τοίχο. Αλλοι ξεσπούν σε κλάματα, άλλοι δεν το πιστεύουν. Νομίζουν ότι πρόκειται για ένα κακόγουστο αστείο και με ένα τηλέφωνο στο χέρι, προσπαθούν να διασταυρώσουν την πληροφορία. Παρότι αυτή έχει έρθει από επίσημα χείλη, από τις αστυνομικές αρχές.

Είναι η άρνηση που η απροθυμία του ανθρώπου να χωνέψει πως «χάθηκε» ένας αθλητής, ένας νεαρός, μα πάνω από όλα ένα αξιόλογο παιδί. Ενας λαμπρός χαρακτήρας. «Διαμάντι» και «αγαθός γίγαντας» χαρακτηριζόταν ο «Μπάγιο» στην Ξάνθη, τόσο για την καλοσύνη και την ευγένειά του, όσο και για την αγωνιστική του αυταπάρνηση.

Πάντα χαμογελαστός, εργατικός, ήταν από τους πρώτους που πήγαιναν στην προπόνηση. Του άρεσε πολύ η διαδικασία της προετοιμασίας και δεν δυσανασχετούσε ποτέ. Δεν δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα στους λίγους μήνες που βρέθηκε στην Ξάνθη. Τόσο στους πολύ στενούς του φίλους, τους Μπόατενγκ, Κατόνγκο, Στιούαρτ, αλλά και τον μεταφραστή της ομάδας, Χρήστο Τσαγκαλίδη, όσο και στους υπό