Όσοι έχουν (και) μπάλα και όσους… παίρνει η μπάλα

Αρκεί μια βόλτα στο εξωτερικό, ειδικά τέτοιες μέρες, για να αποκτήσει κανείς μια… νέα μελαγχολία γύρω από την πιο όμορφη χώρα του κόσμου –διότι η Ελλάδα είναι, σε δυνατότητες και φυσικό κάλλος η πιο όμορφη, αλλά, δυστυχώς και η πιο παρατημένη. Από τους κυβερνήτες αλλά και τους πολίτες της…

Βρίσκουμε εύκολο, εννοώ, να βρίζουμε τους «Γερμανούς» (έτσι γενικώς και αορίστως) και να θυμόμαστε –τώρα, μετά από 60 χρόνια απραξίας- έως και τις πολεμικές

αποζημιώσεις. Όμως λίγες μέρες (τώρα στις γιορτές, κιόλας) εκεί, μπορούν πολύ εύκολα να οδηγήσουν σε πολύ διαφορετικά συμπεράσματα.

Το πρώτο είναι ότι μπορεί κάποιος να πετάξει προς και από Μόναχο, να μείνει εκεί έξι βράδια, να φάει μέχρι σκασμού, να πιει μέχρις αηδίας, να ψωνίσει με απίθανες εκπτώσεις και κάνοντας, στο τέλος, τη σούμα, να διαπιστώσει ότι έχει ξοδέψει ΠΟΛΥ (ΠΑΡΑ πολύ) λιγότερα χρήματα απ’ όσα θα ξόδευε αν περνούσε τρεις μέρες στην… Αράχωβα των εγχώριων «σελέμπριτις»!

Το δεύτερο είναι ότι ο μέσος Γερμανός ουδόλως αντιπαθεί τους Έλληνες, ούτε έχει παρασυρθεί από τη σχετική «δαιμονοποίηση» που επιχειρούν τα εκεί Μέσα. Οι διαπιστώσεις του είναι όλες to the point και ακριβώς οι ίδιες που θα έκανε και οποιοσδήποτε από εμάς δεν βρίσκει σώφρον το να τον πιάνει ο… σοβινιστικός στρουθοκαμηλισμός και να αρνείται την πραγματικότητα.

Ότι δηλαδή υπήρξε μια μεγάλη (και «ωχαδερφίστικης» νοοτροπίας) σπατάλη στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και αυτή η σπατάλη δεν αφορούσε παραγόμενο χρήμα, αλλά δανεισμένο. Και επίσης δεν αφορούσε επένδυση (σε κανένα επίπεδο) για το μέλλον, αλλά ένα γλετζέδικο «μεροδούλι-μεροφάι», που ήταν σαφές σε οποιονδήποτε σκεπτόμενο άνθρωπο ότι θα οδηγούσε σε αδιέξοδο.

Ο μέσος Γερμανός έχει, βλέπετε κι εκείνος πολλά παράπονα από τη δική του πολιτική ηγεσία, την υποπτεύεται επίσης για ρεμούλες και «δωράκια» στον εαυτό της και όλα τα σχετικά. Όμως δεν εξαγριώνεται όπως, τώρα, εμείς ή οι Ιταλοί ή οι Ισπανοί ή οι Πορτογάλοι, διότι, εν τω μεταξύ, η ποιότητα ζωής του είναι τέτοια που του επιτρέπει να μην καθιστά πρωτεύον ζήτημα στο μυαλό του το εάν υπάρχει ή όχι ρεμούλα αλλά το αν η ρεμούλα έφτασε σε τέτοιο σημείο ΞΕΦΤΙΛΑΣ ώστε ΤΙΠΟΤΕ ουσιαστικό να μην απομένει μετά το «παντελόνιασμα»!

Ο μέσος Γερμανός θεωρεί επίσης ότι αρκετοί πολιτικοί του τον έχουν προδώσει ή φάει ΚΑΠΟΙΑ από τα λεφτά του. Επειδή ζει σε μια χώρα που έχει συγκοινωνίες, παιδεία, ασφάλεια, υγεία κ.λπ., όμως, ΔΕΝ θεωρεί και ότι πιάστηκε τελείως κορόιδο. Ότι του πέταξαν κάποια ψίχουλα και τα υπόλοιπα λεφτά του δεν τα έκαναν ΤΙΠΟΤΕ –και άρα, τώρα, εξανίσταται ΚΑΙ γι’ αυτό (για να μην πω κυρίως γι’ αυτό…)

Και λόγω ιδιοσυγκρασίας και μόνο, θεωρεί ότι ο μέσος Έλληνας δεν ήταν και τόοοσο πια «κοιμισμένος» ώστε να μην αντιλαμβάνεται πως αυτό γινόταν στη χώρα του. Ότι, δηλαδή, δεν μπορεί να μην τον πείραζε ότι ζούσε σε μια χώρα ΧΩΡΙΣ παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες κ.λπ. Ότι δεν μπορεί να μην αναρωτιόταν κι ο ίδιος για το αν ο τρόπος με τον οποίο διακυβερνάτο η